© CPU – Fleur De Backer
Onlangs bracht Brian Fennell, beter bekend als SYML, zijn derde langspeler uit. The Day My Father Died is ondanks de zeer expliciete titel een bijzonder emotionele plaat. Eerlijke gevoelens, gastartiesten en muzikaal contrast vormen de rode draad doorheen het album terwijl de Amerikaan vasthoudt aan zijn stokpaardje: eenvoud. We spraken de muzikant over zijn muziek, de therapeutische rol van zijn producer en Lana Del Rey.
Hoe voelt het wetende dat iedereen nu The Day My Father Died kan luisteren?
Heel goed. De nummers leggen altijd een hele weg af voor ze bij het publiek terechtkomen, zeker de tijd in de studio kan vrij intens zijn. Het is voor mij altijd een soort opluchting als die nummers niet meer alleen voor mezelf zijn. Dat zijn mijn kinderen, maar ze hebben hun eigen leven en nu kunnen ze zelf bloeien in de wereld.
Je koos een heel expliciete titel voor je plaat. Vanwaar die keuze?
Je moet een soort evenwicht bewaren tussen het gebruik van metaforen en dingen heel letterlijk en duidelijk vermelden. Op emotioneel vlak is het soms makkelijker om in kunst open en eerlijk te zijn dan het te verbergen. Er zijn echter wel heel wat nummers die lang niet zo expliciet zijn als de titel, maar ik denk dat dat wel de toon zet. Het album gaat over de laatste jaren van mijn leven waarin mijn familie mijn vader verloor. Het is niet dat dat een duisternis is die over elke dag hangt, maar het is er wel altijd en het is belangrijk om dat onder ogen te zien.
Je kan positief zijn in een rouwproces, ik vind dat daar heel veel schoonheid in zit.
De titelsong is zowaar het meest positieve, hoopvolle nummer van het album. Vind je het belangrijk om die balans te bewaren?
Het is een heel bewuste creatieve keuze geweest om iets dat zo zwaar en duister klinkt als je het uitspreekt, net om te buigen tot een bijna feestelijk nummer. Ik denk dat het belangrijk is dat element te bewaren, want uiteindelijk vier je iemands leven. Je kan positief zijn in een rouwproces, ik vind dat daar heel veel schoonheid in zit. Dat is ook de reden waarom ik een song met zo’n expliciete titel en zwaar thema, net een positieve insteek wilde geven.
Je onderzoekt een heel specifieke periode op je album, namelijk wat er gebeurt nadat we iemand verliezen. Ben je tot een antwoord gekomen?
Dat is een continu proces, maar ik wilde vooral overbrengen dat ons perspectief telkens een beetje verandert wanneer er iets met grote impact gebeurt. Wanneer we iemand verliezen bijvoorbeeld, maar ook wanneer we trouwen, verliefd worden of wanneer een baby geboren wordt. Ik wil deze gebeurtenissen niet tot iets kleins reduceren, maar ze veranderen wel hoe we bepaalde dingen zien. Ik wilde vooral met de wereld delen dat mijn vader verliezen ervoor gezorgd heeft dat ik anders naar mijn familie en kinderen kijk, maar ook naar de wereld.
Hoe zou je het album op muzikaal vlak beschrijven?
Voor mij klinkt het heel comfortabel en cosy. We hebben heel erg geprobeerd om het niet onnodig gecompliceerd te doen klinken. Daarin ligt de grootste creatieve uitdaging voor mij, maar om het toch simpel te houden, kozen we een kleurenpalet om mee te werken en limiteerden we onszelf ook tot die kleuren. Het is leuk om dan naar liedjes te luisteren en te horen hoe bepaalde dingen terugkomen. Er zit ook een nostalgisch randje aan het album. Ik ben opgegroeid met postgrungemuziek uit Seattle, dus daar wordt zeker naar gehint, maar ook bijvoorbeeld de ’60s en ’70s folk en rock die ik met mijn vader luisterde, vindt een weg naar mijn muziek. Daarnaast werd een deel van de plaat ook opgenomen in een oude kerk, wat natuurlijk ook heel wat impact op het eindresultaat heeft. Kerken zijn gemaakt om geluid op natuurlijke manier te versterken dus wanneer je daar microfoons in gaat plaatsen, krijg je een heel karakteristieke sound. Het is bijvoorbeeld heel cool om drums of zelfs handgeklap op te nemen in zo’n ruimte.
Er staan maar liefst vijftien tracks op The Day My Father Died, ben je bang dat mensen mogelijk niet de hele plaat gaan beluisteren?
We leven in een tijd waarin iedereen een heel korte aandachtspanne heeft, ik maak daar ook deel van uit. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst meerdere albums van begin tot eind beluisterd heb. Toch maak ik me niet al te veel zorgen, al is het wel een plaat die een zekere verhaallijn opbouwt. Ik denk dat we erin geslaagd zijn om iets te maken dat wanneer je er een song uit haalt en daarnaar luistert, het toch nog klopt zonder dat iemand meteen met de vinger gaat wijzen en zeggen dat je de hele plaat moet luisteren om het te begrijpen. We leven nu eenmaal in een door streaming gedomineerde wereld waarin mensen naar één of twee liedjes luisteren en dan weer iets anders uitkiezen.
Hoe was het om dit album te maken?
Er zijn eigenlijk heel weinig songs die op tekstueel vlak een hele evolutie doorgemaakt hebben. Ik heb soms wel geworsteld met bepaalde songs en moest voor mezelf beseffen dat het oké is om bepaalde songs minder leuk te vinden. Ik botste soms op de gedachte ‘ik vind dit maar niets, waarom werk ik hier zelfs aan verder’, maar dan bleek de uitdaging te liggen in zoveel mogelijk lagen weghalen om tot de kern te komen en van daaruit op zoek te gaan naar wat er wel bij paste. Wanneer je iets in je slaapkamer maakt en dat naar de studio brengt, kan dat plots heel anders klinken dan hetgeen je in je hoofd had. Dat heb ik wel vaak gehad bij het maken van dit album. Ik werkte ook samen met producer Phil Ek en hoewel ik niet vaak met andere producers samenwerk, heeft hij een heel belangrijke invloed gehad op het eindresultaat. Het was alsof ik een therapeut bij me had.
Was die therapeutische rol belangrijk?
Absoluut! Zonder hem zou het een heel ander album geworden zijn en was ik waarschijnlijk te lang blijven twijfelen. Dat is ook iets heel natuurlijk, als je zo dicht bij iets staat heb je soms iemand nodig om je aan te moedigen het af te werken of door te gaan met iets anders. Er is een tweede paar oren in de ruimte waar je vertrouwen in hebt.
Je werkt niet vaak samen met andere producers, toch passeren heel wat gastartiesten de revue. Hoe was het om met onder meer Lucius en Sarah Watkins te werken?
The Day My Father Died ontstond nog in de pandemie, dus ik heb helaas niet met alle artiesten tijd in de studio kunnen spenderen. Alles vond vanop afstand plaats, Guy was bijvoorbeeld in het Verenigd Koninkrijk, terwijl Lucius, Sarah en Charlotte in Los Angeles waren. Het zijn allemaal artiesten die ik al jaren bewonder en door de werkwijze, die sinds de pandemie nog meer de norm geworden is, stond ik niet over hun schouder mee te kijken en instructies te geven. Iedereen had meer tijd om een connectie te vormen met de song en er iets van zichzelf in te steken. Je geeft artiesten daarmee ook meer vrijheid en soms is het eng om voor het eerst naar de tracks te luisteren die je terug krijgt. Er is altijd die angst dat ze de song in een heel andere richting getrokken hebben, maar ook de hoop dat het goed gaat zijn. Ik had heel veel vertrouwen in de mensen waarmee ik werkte en dan is flexibiliteit net iets heel goed en mooi.
Je bent zelf ook te horen op Did You Know There’s a Tunnel Under Ocean Blvd, de nieuwe plaat van Lana Del Rey die volgende maand verschijnt. Hoe is die samenwerking tot stand gekomen?
Ze had een van mijn nummers gehoord en probeerde me te contacteren via een oud Instagramaccount dat al jaren niet meer actief was. Uiteindelijk is ze via mijn management aan mijn nummer geraakt en toen ik in Los Angeles was, vroeg ze om te bellen. Ik ben zelf heel erg fan van wat zij doet, dus uiteraard ging ik daarmee akkoord. We hebben uren over muziek gepraat en over wat ze wilde dat ik deed op haar album. Die avond had ik een show en is ze komen kijken en achteraf hebben we nog gepraat. Dat was een heel surreële beleving, maar ergens voelde het ook alsof we elkaar al jaren kenden en ik denk dat dat mooi het vertrouwen tussen artiesten onderling illustreert. Ik besef nog steeds niet helemaal dat ik deel uitmaak van haar album. Ik heb niet met haar in de studio gezeten om voor die track gezien het album al zo goed als klaar was, maar we hebben wel plannen om in de toekomst samen in de studio te werken.
Kan je al iets over dat nummer vertellen?
Het is heel triest en melancholisch, wanneer ik het voor het eerst hoorde klonk het niet eens als Lana. Het was alsof er een nieuwe stem geïntroduceerd werd, wat ik heel cool vond. Dat zorgt voor een zekere disconnectie met het beeld dat je van haar hebt, een beetje zoals op die laatste single. Op “A&W” klinkt het alsof ze niet zo goed weet waar ze heen wil, maar dat weet ze net heel goed, beter dan de meeste artiesten. Het is alsof ze een nieuw kostuum draagt.
Jouw versie van “Mr Sandman” werd gebruikt als soundtrack voor de Netflix-serie Behind Her Eyes, heb je daar enige impact van gemerkt?
Ik heb het geluk dat heel wat nummers hun weg gevonden hebben naar audiovisuele creaties en soms merk je dat wel in streams en statistieken op sociale media, maar meestal niet. Behind Her Eyes is wel een goed voorbeeld, daarbij is de muziek echt een soort extra personage geworden. Als je je als kijker daarmee kan identificeren, dan is dat echt een waardevolle herinnering en veel meer dan alleen maar wat achtergrondmuziek. Toch is het eerder zeldzaam dat zo’n sync voor een springplank in de sector zorgt.
SYML is als een tattoo voor mij, dat is altijd met mij als een soort mantra en persoonlijke uitdaging.
SYML betekent simpel in het Welsh, hoe zorg je ervoor dat je aan dat idee vasthoudt op muzikaal vlak?
Er is geen succesformule, je wilt jezelf ook niet limiteren door te zeggen dat iets te veel of niet simpel genoeg is. Ik denk dat je soms ook chaotisch mag zijn en mag experimenteren zonder begrenzingen en daar alsnog eenvoud in kan vinden. Als het doel van je kunst is om iemand een bepaald gevoel te geven, dan mag je dat ook op die manier presenteren. SYML is als een tattoo voor mij, dat is altijd met mij als een soort mantra en persoonlijke uitdaging.
Voel je soms de nood om iets compleet anders te doen?
Niet vaak genoeg. Ik heb kinderen en als ik op tour ben, focus ik me daarop. Ik daag mezelf soms wel uit om met een instrument te werken dat ik niet heel goed beheers of een beat te bouwen op een manier die ik niet eerder probeerde om mijn eigen grenzen te verkennen zonder dat je weet waar het heen gaat. Zo ben ik uiteindelijk ook met SYML begonnen en ik wist totaal niet of dat bij het publiek zou aanslaan.
Heb je ook het gevoel dat je iets helemaal anders zou kunnen releasen?
Ik heb geen idee hoe de fans daarop zouden reageren. In het verleden heb ik muziek gemaakt die meer tegen het elektronische aanleunt en daar ben ik nu ook weer mee bezig. Ik probeer iets te maken dat meer gebaseerd is op elektronica en voor mij gaat dat al helemaal anders klinken, maar wellicht vindt de luisteraar dat uiteindelijk niet zo verschillend van al de rest. Daar ligt ook wel een uitdaging in voor mij.
Wij leerden jou kennen door “Where’s My Love”, een nummer dat het nog steeds heel goed doet. Hoe kijk je terug op de weg die je sindsdien afgelegd hebt en de rol van die song daarin?
Dat nummer heeft mijn leven en mijn carrière veranderd en daar ben ik heel dankbaar voor, al is dat niet iets waar ik dagelijks aan denk. Er zijn nog steeds mensen die “Where’s My Love” nog niet gehoord hebben en voor iemand die dat vandaag ontdekt, is er nog altijd die magie rond iets wat ik jaren geleden geschreven heb. Ik probeer dat ook niet als vanzelfsprekend te nemen, maar wanneer je voor het eerst een song hebt die vrij groot wordt, hoop je vooral dat mensen de rest van je muziek gaan ontdekken. Ik ben er zeker van dat Lana Del Rey ooit ook iets had van ‘ik ben meer dan alleen maar dit liedje’. Al moet ik zeggen dat ik blij ben dat het voor mij dit nummer geweest is en niet iets waar ik me later om zou schamen. Onlangs had ik het daarover met mijn vrouw, dat ik dankbaar ben dat mijn eerste bescheiden hit echt in de lijn ligt van wat ik vandaag de dag nog steeds maak en niet een of ander hiphopexperiment is.
Heb je ook een persoonlijke favoriet op The Day My Father Died?
Toch wel, afsluiter “Corduroy” is zo’n vier minuten lang en voelt als de samenvatting van mijn leven tot op heden. Het is geen triest of boos nummer, maar net iets heel hoopvols en dat is wat ik ook wil meenemen na de pandemie en het overlijden van mijn vader. Dat is de boodschap waar ik mee wil leven, heel cliché maar je moet altijd liefde kiezen. Het is heel makkelijk om cynisch en kwaad te zijn, zacht zijn en andere mensen als mens benaderen zijn dingen die veel moeilijker zijn, om het nog niet eens te hebben over hoe belangrijk het is om jezelf graag te zien. De afsluiter van de plaat is de meest hoopvolle song en daarom ook mijn favoriet.
Ten slotte, wat kunnen we verwachten van je nieuwe tour?
Het is een nieuwe show en ik heb een grote band met me mee met veel vocalisten en heel coole lichten. België is ook een speciale plek voor mij omdat het een van de eerste Europese landen is waar ik speelde. Ik stond nog nooit in Antwerpen, maar ik ben er wel al geweest. Daar is een grote dierentuin, toch? Ik heb alvast veel zin in de tour en het is heel spannend om alle nieuwe songs te spelen, daarom ook wel minder comfortabel dan mijn vorige tour. Songs evolueren als je ze live brengt en het is altijd interessant om te ontdekken hoe bepaalde tracks een eigen weg bewandelen.
The Day My Father Died verscheen op 3 februari. Op 9 maart stelt SYML zijn nieuwste plaat voor in Paradiso in Amsterdam. 11 maart is het de beurt aan De Roma in Antwerpen.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
