@ CPU – Nathan Dobbelaere
Het is lang geleden dat een relatief jonge groep nog zo de gemoederen deed oplopen als Måneskin tegenwoordig doet. Het voelt bij momenten alsof er geen middenweg is bij de Italianen. Ofwel behoor je tot het legioen van devote fans die hen als het buskruit van een uitgedoofd genre beschouwt, of je zet hen weg als een stelletje poseurs die rock met steunwieltjes brengt. Het is dan ook makkelijk om smalend te doen over een band als Måneskin. Hun populariteit komt voort uit het winnen van twee muziekwedstrijden, uitgebreide exposure op sociale media en een exclusieve samenwerking met Gucci. Dat zijn niet bepaald elementen die ‘rock-‘n-roll’ uitschreeuwen. Toch kunnen we er niet omheen dat de nog steeds piepjonge muzikanten erin geslaagd zijn om bliksem in een flesje te vangen. In een tijd waarin het steeds moeilijker wordt voor nieuwe acts om zich te onderscheiden van de rest, lukte het Måneskin uit te groeien tot een wereldwijd fenomeen. Dat ze dat deden met muziek die schatplichtig is aan een genre waar weinigen nog veel toekomst in zagen, maakt hun grote doorbraak nog indrukwekkender.
De zenuwen van het jonge volkje dat de concerttempel al vroeg binnenstroomt staan strak gespannen. Logisch ook, want na passages op het festival van Ronquières en Rock Werchter is dit het eerste volwaardige arenashow van de sensatie in ons land. Dat de Italianen dat doen met een gloednieuw album onder de arm dat wereldwijd potten aan het breken is in de hitlijsten, maakt het enkel maar spannender. Toch is Rush een album dat ook voer is voor wat gezond scepticisme. Het is een langspeler dat erg gretig met zijn hand in de koekjespot van de rockgeschiedenis zit te graaien, waardoor Måneskin bij momenten wat aan een eigen identiteit inboet. Een rifje dat geleend lijkt van Franz Ferdinand hier, een zweem van My Chemical Romance daar en met “KOOL KIDS” zelfs een nummer dat klinkt als een soort Italiaans doorslagje van Idles. Het is kortom een album dat op zeventien nummers haast evenveel richtingen probeert uit te gaan, waardoor je het gevoel krijgt van een band die niet echt een eigen identiteit lijkt te hebben. De grote vraag is dan ook hoe die nummers, die op plaat behoorlijk steriel geproduceerd zijn, zich laten vertalen naar een lekker vuile samenhangende rockshow.
@ CPU – Nathan Dobbelaere
Erg lang hoeven we op dat antwoord niet te wachten, want tien na acht besloot de band al de aftrap te geven. Dat de vier Romeinen een publiek op de been brengen dat grotendeels bestaat uit jonge meisjes, werd overduidelijk toen we rond ons keken in de zaal en een zee van mascara en verwachtingen konden bespeuren. We zagen groepjes vriendinnen die stonden te popelen om Damiano en co voor het eerst in het echt te aanschouwen, en zelfs kinderen van een jaar of zes vergezeld door hun ouders. Dat Måneskin met hun toegankelijke rebellie een snaar weet te raken bij jonge fans, zorgde ervoor dat het concert op een vroeger uur dan gebruikelijk uit de startblokken schoot. Op die manier kon dochterlief die avond een stevig potje staan headbangen en toch op tijd terug in dromenland verkeren op een schoolavond. Dat de Italianen hun voornaamste doelgroep kennen, is dus duidelijk. De heeft wereldwijde hype geen voorprogramma nodig om de boel op gang te trekken, iets dat duidelijk te merken was aan de orkaan van gegil die door Vorst trok op het moment dat de lichten in de zaal gedoofd werden. Al dat wachten van de fans werd eindelijk beloond met een wervelende intro die de silhouetten van de bandleden op een groot doek projecteerde .
Met het vallen van dat grote doek werd “DON’T WANNA SLEEP” als een hongerige leeuw op het publiek losgelaten. Het is verre van het beste nummer dat op Rush te vinden valt, maar het zette wel meteen de toon. De gitaren sloegen aan het raggen terwijl Damiano David als een opgewonden hond het podium als zijn territorium begon te verkennen. Het is soms makkelijk om te vergeten dat de vier op het podium zelf nog piepjong zijn en zich sinds hun winst op Eurosong in 2021 nu in een rollercoaster van succes bevinden. Gisterenavond in Vorst kreeg het publiek al van bij het startschot een band te zien die behoorlijk wat ervaring heeft opgedaan, maar waar duidelijk ook nog heel wat gretigheid in terug te vinden is. De zaal kreeg nauwelijks de tijd om de oogjes uit te wrijven, want al meteen werd “GOSSIP” als tweede nummer ingezet. Het is simpele gitaarrock met drie akkoorden, maar werd zo aanstekelijk gebracht door gitarist Thomas Raggi dat we nauwelijks de bijdrage van Tom Morello op het lied misten. Måneskin denderde als een stoomtrein verder door de set en schoot met een strakke overgang zo mogelijk nog een versnelling hoger door als derde song van de avond al met “ZITTI E BUONI” uit te pakken. Bijna geen kat in de zaal die wist waar het nummer over gaat, wat het aandoenlijk maakte dat nagenoeg iedereen zijn uiterste best deed om het refrein fonetisch mee te schreeuwen op vraag van Damiano. Het nummer betekende voor Måneskin uiteraard het inbeuken van de grote poort naar succes, en bewees ook in Vorst weer een absoluut hoogtepunt te zijn.
@ CPU – Nathan Dobbelaere
Na een wervelend begin kreeg het publiek nauwelijks de tijd om naar adem te happen, met een band die er op gebrand leek de nummers aan een rotvaart de zaal in te lanceren. Bij een “OWN MY MIND” en “SUPERMODEL” kregen we het gevoel dat Damiano David weliswaar een goede zanger met een kenmerkende stem is, maar dat de Italiaanse hartenbreker er duidelijk ook al behoorlijk wat shows heeft opzitten. Zijn stem maakte bij momenten een ietwat vermoeide indruk en de grote uithalen liet hij vaak vallen. Af en toe klampte de zanger zich dan ook vast aan het publiek als reddingsboei, die maar wat enthousiast de teksten meezong en indien nodig even overnam. Je kan zoiets een zwaktebod noemen, ware het niet dat de pastasaus wel pakte dankzij een publiek dat heel de avond enthousiast de band bleef ondersteunen. David is dan ook het soort frontman die vocale steekjes makkelijk kan oprapen door een mengeling van branie, charisma en sex-appeal te presenteren. Ook in Vorst bewees de Italiaan het soort uitstraling te hebben waar we zelfs in een donkere zaal een zonnebril voor zouden willen hebben. Toen een bh plotseling voor zijn voeten op het podium belandde, kregen we een laconieke reactie te zien die duidelijk maakt dat het niet de eerste keer is dat hij een stuk ondergoed toegeworpen krijgt. De rest van de avond hing het ding dan ook als een soort trofee aan zijn microfoonstandaard bevestigd.
De nummers van Rush kregen in het donker van Vorst wat scherpere tandjes mee, maar toch zijn het de oudere nummers die ons het meest wisten te beklijven. “CORALINE” bleef een bloedmooie wolf in schaapsvacht die na een simpel en lieflijk begin vakkundig zijn klauwen in ons wist te zetten en “IN NOME DEL PADRE” werd passend furieus gebracht. Hetzelfde enthousiasme konden zowel wij als de band niet opbrengen voor “BEGGIN”, een lied dat heerlijk a capella werd ingezet door David, maar uiteindelijk gespeeld zoals een beginnend bandje op een lokaal buurtfeestje dat zou doen. Ook na deze verplichte cover zakte het niveau verder in, met een paar minder opzwepende nummers zoals “TIMEZONE” en “FOR YOUR LOVE”. David wist laatstgenoemde gelukkig wat extra sfeer te bezorgen door met een grote spotlight de pikdonkere zaal te verkennen en zijn maatje Thomas Raggi even in de kijker te zetten tijdens zijn solo. Ook het meezingbare “GASOLINE” bracht extra trucjes met zich mee in de vorm van brandende microfoonstatieven. Een leuk idee, maar niet half zo indrukwekkend als de reusachtige lichtinstallatie die gevaarlijk laag boven het podium voor een imposante lichtshow wist te zorgen gedurende de hele avond.
@ CPU – Nathan Dobbelaere
Zoals elke grote band tegenwoordig, koos ook Måneskin voor een akoestisch intermezzo op een B-stage achterin de zaal. Damiano hield zijn bindteksten tot een minimum, maar wist wel een connectie te maken met zijn publiek met een bijna breekbare versie van “VENT’ANNI”. De grote arena en stevige rockshow werd heel even een stuk kleiner en intiemer. Het nieuwe nummer “IF NOT FOR YOU” viel in vergelijking een stuk kleffer uit, maar ook die mierzoete ballade werd door het genereuze publiek haast woord voor woord meegezongen.
Op het grote podium stonden bassiste Victoria De Angelis en drummer Ethan Torchio klaar om verder te gaan met de reguliere set en het gaspedaal terug in te drukken. Die sprint richting het slot kreeg meteen terug dat energetische sfeertje van het begin van het optreden met een song als “I WANNA BE YOUR SLAVE”, die een vulkaan aan emoties deed uitbarsten bij het publiek. Ook “LA FINE“ en “MARK CHAPMAN“, de twee Italiaanse nummers op het jongste album, stemden ons hoopvol dat nog niet alle ruwe randjes zijn weg gevijld bij Måneskin. Telkens de groep overschakelde op de liedjes in hun moedertaal, voelden we de elektriciteit knetteren in Vorst. Raggi ging gezeten op de schouders van iemand van de security spelend door de massa voor het podium, terwijl er wat verder op de tribunes een jongetje van nauwelijks acht stevig luchtgitaar stond te spelen. Het voelde haast tekenend voor de speelsheid en toegankelijkheid die van de band uitgaat.
@ CPU – Nathan Dobbelaere
Afsluiten deden de vier uiteindelijk een tikje anticlimactisch. Reguliere afsluiter “KOOL KIDS” kwam, mede door de loodzware baslijn van De Angelis, een stukje beter uit de verf dan op plaat. Enkele fans van de band kregen de kans om even op het podium te komen tijdens het nummer en even aan hun idolen te snuffelen, maar los van bijdragen aan de chaos van het lied, had dat geen meerwaarde te bieden. In de bissen kreeg Vorst tenslotte nog een veel te lange gitaarsolo van Raggi en de kabbelende ballade “THE LONELIEST” te verwerken en een herneming van “I WANNA BE YOUR SLAVE”. Bij ons voelde tweemaal hetzelfde nummer spelen op een half uur aan als een aparte keuze, maar voor de fans in de zaal bleek het de uitgelezen kans om nog een laatste keer uit de bol te gaan. Er kwam, voor de tweede keer die avond, een grote sitdown, Raggi en De Angelis zochten nog een keertje het publiek op om te crowdsurfen en David bedankte het publiek uitvoerig. Dat het enthousiasme van het publiek zijn weerslag had op de band was duidelijk aan de immense grijns op het gezicht van de frontman.
Ondanks de rare finale en een paar kleine uitschuivers, zagen we in Vorst een band die hun plek op de grote podia niet gestolen heeft. Wat Måneskin op plaat soms lijkt te missen aan originaliteit, wisten ze live dan ook goed te maken met een stevige dosis doeltreffendheid en een overvloed aan charisma. Dat het geluid van het publiek bij momenten boven dat van de luidsprekers leek te komen, had eveneens zijn effect en zorgde voor een band die bij momenten de routine doorbrak om enthousiast te spelen met de clichés van een rockshow. Ook vanavond doet Måneskin dat kunstje nog een keer over in een hopeloos uitverkocht Vorst Nationaal, ook vanavond gaan jonge dromen in vervulling.
Facebook / Instagram / Twitter
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
DON’T WANNA SLEEP
GOSSIP
ZITTI E BUONI
OWN MY MIND
SUPERMODEL
CORALINE
BABY SAID
BLA BLA BLA
IN NOME DEL PADRE
Beggin ( The Four Seasons cover)
TIMEZONE
FOR YOUR LOVE
GASOLINE
VENT’ANNI (B-podium)
IF NOT FOR YOU (B-podium)
I WANNA BE YOUR SLAVE
LA FINE
FEEL
MARK CHAPMAN
KOOL KIDS
THE LONELIEST
I WANNA BE YOUR SLAVE
