© Charlie Moore
Het leek er lang op dat de intieme popmuziek van RHODES hem richting de absolute wereldtop zou brengen. Zijn debuutalbum Wishes kwam in 2015 uit en bracht hem de wereld rond met enkele bescheiden hitjes als gevolg. Na het plotse succes, verdween de Britse zanger echter volledig van de radar. Hij trok naar Amerika om een nieuw album te schrijven, maar de gigantische druk vanuit zijn label en management eiste zijn tol en zorgde ervoor dat hij zich even terugtrok. Tot hij de juiste mensen vond om de geschreven nummers in de juiste vorm op te nemen. Acht jaar na zijn debuutalbum brengt hij nu Friends Like These en is het het resultaat van een lange zoektocht naar zichzelf. Ondertussen weet hij weer helemaal waar hij als artiest voor wilt staan en zit hij zelfs al in de studio zijn derde album af te werken dat hij later dit jaar nog wilt uitbrengen. Tussen het opnemen door, maakte RHODES tijd voor ons om vanuit de studio met ons te zoomen en over zijn turbulente parcours te praten.
Dansende Beren volgt je reis sinds 2015 en we spraken elkaar voor het laatst in 2015. Ben je sindsdien veel veranderd?
Het is echt raar, want als je zegt dat we elkaar acht jaar geleden voor het laatst spraken, voelt dat gewoon niet zo. Het is gek hoe snel de tijd is gegaan sinds die shows en het eerste album. In de kern ben ik nog steeds dezelfde persoon. Ik probeer mezelf langzaamaan wat beter te begrijpen en er waren veel obstakels onderweg. Uiteindelijk zou ik zeggen dat ik dezelfde persoon ben. Ik ga met dezelfde dingen om in mijn muziek, maar ik zoek naar manieren om er wat directer mee om te gaan. Muziek is altijd mijn manier geweest om met dingen om te gaan, dus alle dingen waarover ik zeven jaar geleden angstig of depressief was, zijn nog steeds de dingen waarover ik nu angstig en depressief ben. Het enige verschil is dat ik gemakkelijker manieren vind om ermee om te gaan en alles te begrijpen. Dat beïnvloedt de muziek enigszins. Ik ben in de afgelopen jaren de weg kwijtgeraakt en raakte los van mezelf. Ik ben langzaamaan mijn weg terug aan het vinden naar de persoon die je waarschijnlijk in 2015 zag met Wishes.
Laten we nog even terugblikken op je grote debuut met Wishes. Wat was je favoriete moment uit die periode?
Toen ik voor het eerst mijn eigen muziek begon te schrijven, had ik gewoon helemaal niet veel zelfvertrouwen. Ik worstelde echt met het leven omdat ik wist dat ik iets wilde doen, maar ik had niet het vertrouwen om het te doen. Ik speelde in verschillende bands en vond het altijd prettig om de man op de achtergrond te zijn. Toen ik een van mijn nu beste vrienden ontmoette en mijn eerste eigen nummers had, hadden ze zoiets van: ‘Dit ben jij! Hoe kon niemand weten dat je dit kon.’ Dat was uiterst vormend, omdat ik iemand had die me vertelde dat ik goed genoeg was en dat was iets wat niemand ooit heeft gezegd. Het gaf me de moed en het vertrouwen om door te gaan. Op dat moment, eerlijk gezegd, veranderde het leven voor mij bijna overnacht. Uiteraard leidde dat tot het uitbrengen van een album en dat was gewoon waanzinnig. In de eigenlijke tijdlijn van die plaat, was het ding dat me het meest bij blijft, de headline tour die ik deed. De periode was eigenlijk vrij kort. Het schrijven van de eerste nummers, het tekenen van een platencontract en het uitbrengen van het album gebeurde allemaal binnen achttien maanden. De headline show in Londen voor 1.500 mensen was te gek. Die twee momenten zijn heel speciaal voor me.
Het schrijven van de eerste nummers, het tekenen van een platencontract en het uitbrengen van het album gebeurde allemaal binnen achttien maanden.
Na het uitbrengen van het album en het touren ging je naar Amerika om aan nieuwe nummers te werken. Wat was de impact van die reis op het resultaat van je nieuwe album?
Ik wil echt putten uit de positieve ervaring ervan, want volgens mij komt het doordat ik te veel druk op mijn schouders legde. Ik kreeg de kans om iets te doen dat elke muzikant wil doen. Ik werd echter in sessies gezet en had geen inbreng over met wie ik wilde werken en wat we deden. Vaak was ik echt angstig en stil in deze sessies met mensen die enorme schrijvers waren. Zij gaven ideeën, maar in mijn hoofd wist ik dat ik niet wilde dat het nummer zo evolueerde, maar ik was te bang om iets te zeggen. Het was niet echt de ervaring van Amerika of Los Angeles op zich, maar ik was gewoon te onzeker over mezelf. Wat wel gebeurde is dat ik uiteindelijk zo’n honderd liedjes geschreven had, waarvan ik de meeste echt niet wilde uitbrengen. De positieve kant ervan is dat ik drie mensen ontmoette die ongelooflijk goede vrienden werden en op de een of andere manier een beetje mentors voor me werden. Dus dat is geweldig. De eerste keer dat ik naar New York ging, schreef ik “Friends Like These” samen met hen.
Ik herinner me dat ik mijn nu echtgenote huilend belde. Het was niet noodzakelijkerwijs omdat “Friends Like These” het antwoord was op mijn onzekerheden, maar het was omdat ik iemand ontmoette bij wie ik me vrij, comfortabel en zelfverzekerd voelde en me in staat voelde me uit te drukken op een manier die ik wilde. Ik wilde er zijn en liedjes schrijven met hen. Er waren natuurlijk andere mensen die ik tijdens het proces ontmoette die geweldig waren, maar de reden dat ik het moeilijk vond, is dat ik daar zo lang was en zoveel liedjes schreef zonder enige artistieke voldoening te krijgen van wat ik deed. Ik raakte emotioneel, fysiek en creatief uitgeput. In die tijd had ik ook een zeer toxische manager, die waarschijnlijk goede bedoelingen had, maar het werd uiteindelijk iets heel slechts voor mij. Hij zette me voortdurend onder druk en al die dingen samen maakten het voor mij een moeilijke ervaring.
Ik wil zeker geen hekel hebben aan Los Angeles of Amerika. Ik bedoel, Nashville is geweldig. Ik heb er veel liedjes geschreven die niet op het album terecht zijn gekomen, maar ik heb er levenslange vrienden gemaakt en zal samen met hen liedjes blijven schrijven. Ik geloof sterk dat je niet ’s morgens iemand kunt ontmoeten, het beste liedje schrijft dat je ooit geschreven hebt en dan naar huis gaat. Je moet tijd doorbrengen en elkaar leren kennen. Het kost allemaal tijd en in de muziekindustrie verspreiden mensen zich vaak te veel en raken ze zichzelf kwijt, wat mij is overkomen.
Uit de honderd nummers die je schreef, koos je tien nummers voor het album. Hoe heb je eigenlijk de tracklist van Friends Like These in elkaar gestoken?
Het is grappig omdat ik al de nummers die ik in die lange periode geschreven had, op een SoundCloud-afspeellijst had staan. Ik kwam op een punt dat ik gewoon dacht: ‘Het is te lang geleden dat ik muziek heb uitgebracht.’ Ik kreeg toen het idee om tien nummers te kiezen die Rich, hoofdproducer van het album, en ik die dag het mooist vonden. We kozen allebei vijftien nummers en elimineerden ze vervolgens tot we aan tien zaten. Er was eigenlijk één nummer dat ik uiteindelijk toch van de plaat schrapte, omdat ik niets wilde dat te poppy klonk op een zeemzoeterige manier. Ik wilde dat het toegankelijk was en wilde dat het iets was waar de fans en ik van hielden. Op die dag kozen we de nummers en besloten we niet meer van gedachten te veranderen.
Het is vreemd, want ik ben nu bezig met het opnemen van een ander album en ik ben van plan dat dit jaar ook uit te brengen. We zijn dat momenteel aan het finaliseren en er staat één nummer op dat album dat oorspronkelijk op Friends Like These zou komen. Op dat moment vond ik het niet passen, ook al hou ik van het nummer. Nu hebben we het in een nieuw jasje gestoken en het is nu met een gitaar, wat goed past bij de liedjes die ik afgelopen zomer heb geschreven. Met TikTok en hoe sociale media werken, kan iemand een hit hebben met een liedje dat hij tien jaar geleden schreef. Alle liedjes die ik de afgelopen zes jaar heb geschreven, waren er altijd al en zijn dus niet verloren. Soms hoor ik een demo en denk ik: ‘Wow, hoe kon ik dit nummer vergeten? Het zou op mijn volgende album moeten staan.’ Daarom is het songschrijven nooit verloren tijd, het zijn meer verwarrende tijden.
Ik ben nu bezig met het opnemen van een ander album en ik ben van plan dat dit jaar ook uit te brengen.
Een van de singles heet “Good To You” en laat een ander facet van je zien, omdat het veel meer poppy is dan we van je gewend zijn. Wat was het motief om dat nummer te schrijven? Wat was de emotie die je voelde toen je het nummer schreef?
Wat echt cool is aan het album Friends Like These, is dat het geschreven is in die hele periode van proberen juist iets pop en mainstream te schrijven, maar tegelijk ook echt proberen daar een beetje tegenin te gaan en de intentie om iets folky te doen. Ik wou met het album de chaos van de hele periode vastleggen. “Good To You” werd geschreven in mijn flat met een dance producer en een topliner. Ik had veel van de teksten reeds neergeschreven omdat ik door een donkere periode ging en het ging er meer om een manier te vinden om het sonische verhaal te veranderen door manieren te vinden om het hoopvol en opbeurend te maken met de muziek, maar mijn donkere vibe erin te behouden. Toen we het maakten, was het super uptempo en pop, dus we wilden het aan een andere popartiest in Londen voorleggen. Het was grappig, want toen ik alle nummers doornam, stonden er maar twee uptempo nummers op het album: “Good to You” en “Blue as Forget Me Nots”. Ik hield van de tekst en ik dacht dat het zou resoneren met mensen. Het nummer heeft er een grote reis op zitten, maar het is leuk om te zien dat het veel goede reacties van de mensen krijgt. Het doet me bijna twijfelen of ik toch niet liever het mega pop ding wil doen.
Wat houdt je eigenlijk tegen om toch volledig de popkaart te trekken? Is het een artistieke keuze?
Het gaat er niet om dat ik dat niet wil zijn. Het gaat erom dat ik het niet wil najagen. Ik wil ’s morgens niet opstaan met idee om iets te schrijven dat een radiohit kan worden. Ik heb dat in het verleden geprobeerd en je kijkt eigenlijk alleen maar naar de formats die in de mainstream muziek gebeuren. Ik eindigde altijd met iets dat niet echt aanvoelde. Ik leer nu dat wanneer ik vanuit een echt eerlijke, ware plek creëer, dat ik dan mijn beste werk schrijf want dan schrijf ik iets waar ik van hou. Het is moeilijk omdat je nooit weet hoe iemand op je muziek zal reageren en je weet nu minder dan ooit wat zal aanslaan. Ik wil wel mainstream en commercieel zijn, maar ik wil niet najagen wat ik denk dat dat is. Ik wil trouw blijven aan mezelf en hoop dat het op een gegeven moment op een groter niveau aanslaat. Ik hoop gewoon dat mijn muziek mensen raakt, maar ik weet nooit op welke schaal dat zal gebeuren. Je ziet dat sommige van de grootste artiesten in de wereld muziek uitbrengen en dat het om wat voor reden dan ook niet de impact heeft zoals hun vorige project dat wel had. Maar er kan ook een totaal onbekend iemand komen met iets dat aanslaat op TikTok en plotseling honderden miljoenen streams krijgt op Spotify.
Op zaterdag 25 februari stelt RHODES zijn nieuwe album Friends Like These voor in de AB Club. Er zijn nog tickets voor zijn eerste Belgische headlineshow sinds 2016 te verkrijgen.
