Er schuilt een mooi verhaal achter Vai/Gash, een acht nummers tellend album dat al meer dan 30 jaar in een van Steve Vai z’n schuiven stof lag te vergaren. Dat verhaal gaat helemaal terug tot de jeugd van de man, die als tiener gek was van bikers en hun Harley Davidsons. Eenmaal ouder, en vooral, eenmaal in Los Angeles, kocht hij een Harley en begon hij te cruisen met een groepje gelijkgestemden. Zoals dat gaat met nieuwe mensen die je ontmoet: met de ene klikt het al beter dan met de andere. En met Johnny ‘Gash’ Sombrotto klikte het geweldig.
Johnny noemde zichzelf ‘Gash’ (Engels voor ‘een diepe wonde’) omdat zijn lichaam voor 60 procent verbrand was na een ongeluk in zijn jonge tijd: hij viel in lichterlaaie uit een hoogspanningsmast, recht op de prikkeldraad van een afspanning waar hij beter niet was overgeklommen. Zijn leven hing aan een zijden draadje, maar toch sloeg hij zich erdoor. Vai was getroffen door de verhalen over ‘Gash’ z’n keiharde revalidatie. Maar ook door z’n charisma, gevoel voor humor en – pun not intended – warmte.
Toen hij begin jaren ’90 muziek wilde maken waarnaar hij kon luisteren tijdens zijn tripjes met de Harley, vroeg hij zich af hoe ‘Gash’ zou klinken als zanger. Nou, dat was een verrassing. ‘Niets had me kunnen voorbereiden op wat uit zijn mond kwam’, aldus Vai. En we moeten eerlijk zijn: Johnny ‘Gash’ Sombrotto knalt acht nummers lang vol zelfvertrouwen. Hij klinkt authentiek, onverschrokken en toch lichtvoetig. Vlammen met een knipoog, zo heet dat.
Dat is al meteen duidelijk in de opener “In The Wind”. Die begint met een vrolijke riff en een David Lee Roth-schreeuw. Het is een catchy nummer, met KISS-achtige teksten zoals ‘And I got the world tonight in the palm of my hand / And I’m ready to live this life the only way I can.’ Een piano swingt onder de riff door. Good ole rawk and roll, quoi. De solo van Vai blijft bescheiden. Zo gaat alle aandacht naar het gevoel dat het nummer oproept: cruisende Harleys op een roadtrip.
“Busted” barst na de openingsriff los met een dubbele basdrum die wat aan “Hot For Teacher” doet denken. Deze lekkere boogiewoogieshuffle vult Vai aan met wat flashy gitaarlicks. Gash had maar twee takes nodig voor zijn uitgelaten zangpartij. Niet slecht. Na drie minuten en vijf seconden mogen we spreken van een efficiënte kopstoot.
Hierna gaat het tempo wat naar beneden. Begrijpelijk: de muziek is gemaakt om op te cruisen. Daardoor verliezen de nummers wel de eigenheid van het opzwepende begin, maar de refreinen blijven meebrulbaar en onze vuist blijft de lucht in gaan. Uitspringer is nog “Danger Zone”. Deze benen-wijd-rocker vuurt lustig giftige gitaaruithalen in het rond. Het wo-ho-wo-hoho-ho-refrein waar de jaren ’80 een patent op hadden en dat vanaf de jaren ’90 bij wet verboden was (dank u, Kurt Cobain), mag er ook zijn.
Waarom het dertig jaar geduurd heeft voor we dit te horen kregen? Vai was tegelijk aan het werken aan zijn Sex and Religion. En toen in 1998 het noodlot toesloeg en ‘Gash’ overleed na een motorongeluk, ging het project helemaal achter slot en grendel. Tot nu. Vai/Gash is een welgekomen reis naar lang vervlogen tijden. Het is pretentieloze rechttoe rechtaan hardrock die het monotone van elke eindeloze snelweg perfect doet vergeten. En als je ons nu even wil verontschuldigen: we gaan een ritje maken op onze Harley.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Busted”, ons favoriete nummer van Vai/Gash, in onze Plaatje van de plaat-playlist op Spotify.
