Met meer dan honderd miljoen verkochte albums en singles is Salvatore Adamo nog steeds de bestverkopende Belgische artiest aller tijden. De chansonnier kennen we onder meer van klassiekers als “Tombe la neige”, “Les filles du bord de mer” en “Inch allah”, maar Adamo reduceren tot zijn grootste hits zou natuurlijk blasfemie zijn. Doorheen heel zijn carrière bracht hij meer dan vijftig albums uit en ook de laatste decennia blijft de zanger uiterst productief, met maar liefst negen studioalbums in de afgelopen vijftien jaar. Het mag duidelijk zijn dat de Belgische chansonnier niet aan zijn proefstuk toe is.
Dat bewijst hij ook met zijn nieuwe album In French Please!, dat zoals de titel al een beetje deed vermoeden een album is met Franse vertalingen van Engelstalige nummers. Behalve vertalingen lijken de nummers ook stuk voor stuk wat veranderd op muzikaal vlak, soms om beter aan te sluiten bij Adamo’s stem en soms om het lied te voorzien van de nodige dramatiek waar chansons toch altijd wel om lijken te vragen. Ook zijn songkeuze is er eentje om duimen en vingers bij af te likken. Hij kiest namelijk onder meer voor liedjes van Bob Dylan, Elton John en Neil Young.
Ook aan gasten geen gebrek op dit album met onder meer Daniel Auteuil en Gaëtan Roussel, maar wat dat betreft het is Jane Birkin die de spits mag afbijten op het openingsnummer. Met een cover van 10cc’s “I’m Not In Love” – dat hier wordt omgedoopt tot “J’dis pas qu’ je t’aime” – weet dit album al meteen te ontroeren. Dat komt met name door de combinatie van melancholische strijkers en de afgeleefde stem van Jane Birkin. Adamo zelf klinkt natuurlijk ook een heel stuk brozer dan vroeger en ook dat heeft zijn charmes.
Dat de Belgische zanger uit een muzikale goudmijn puurt, wordt al snel duidelijk. Met covers van iconische nummers als “Sorry Seems to Be the Hardest Word” van Elton John en “Forever Young” van Alphaville wordt dat nog eens nadrukkelijk in de verf gezet. Het is vooral “Jeune á jamais” die ons bij de strot weet te grijpen. De manier waarop de negenenzeventigjarige Adamo zingt over een eeuwige jeugd klinkt als een soort terugblik op zijn leven, dat verbazend snel voorbij is gevlogen. Het lijkt zo hard over zijn eigen leven te gaan, dat het zomaar een Franse tekst had kunnen zijn die hij zelf had geschreven. Reken daarbij nog eens zijn doorleefde stem en je krijgt al kippenvel bij de gedachte.
Gelukkig zijn er ook wat nummers die minder aangrijpend zijn, zoals de Simply Red-cover “Je m’accroche” en “Sous la lune d’or”, die een vertaling is van “Harvest Moon”. Dat dergelijke liedjes worden afgewisseld met nummers die een intensere instrumentatie hebben zoals “Johnny et Mary” is een goede keuze, al hadden de strijkers hier en daar ook wel wat minder mogen zijn.
Dat is gelukkig ook het geval op de vertaling van Bob Dylans “I Want You”, waar de gitaar op de voorgrond komt en de strijkers louter een ondersteunende functie hebben. Laat die muzikale naaktheid nu net hetgeen zijn waar Dylans nummers in weten uit te blinken. Die subtiele en louter instrumentale afwisseling zorgt ervoor dat het album ook na een derde of vierde keer beluisteren niet gaat vervelen; wederom slim gezien van Adamo.
Net zoals “Jeune à jamais” in het begin deed, weet ook “Poussière au vent” – een vertaling van “Dust in the Wind” – enorm te ontroeren. Alles lijkt te kloppen: de fantastische tekst, de benadrukte aanwezigheid van de strijkers, de oude stem van Adamo en de wonderschone harmonieën die hij samen met Gaëtan Roussel tot stand weet te brengen. Het is naast “Jeune à jamais” het absolute hoogtepunt van dit album.
In French Please! lijkt met het trage, maar schone “L’homme de ma vie” even als een nachtkaarsje uit te doven, maar de uptempoliedjes “Le cheval sans nom” en “Chère Anne” steken daar een stokje voor. Op die manier tonen de Belgische chansonnier en zijn muzikanten nog eens aan hoe veelzijdig ze zijn en eindigen we dit album met ene uitmuntende gemoedstoestand.
In French Please! is in alle opzichten veel meer dan een simpele coverplaat. De nummerkeuze, die vaak ook op Adamo’s leven lijkt aan te sluiten, is er eentje uit de duizend. De vertalingen blijven vrij trouw aan het origineel zonder daarbij in te boeten aan zeggingskracht en voor liefhebbers van Franstalige muziek is dat natuurlijk heel fijn. Kortom, een zeer geslaagd album, dat zoveel meer is dan een ordinair coveralbumpje.
Op 25 mei staat Salvatore Adamo in Kursaal Oostende. Op 27 en 29 oktober kan je hem aan het werk zien in het Koninklijk Theater van Bergen, alsook op 1 november in de Ancienne Belgique en 4 november in het Koninklijk Circus.
Ontdek “Jeune á jamais”, ons favoriete nummer van In French Please!, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
