Wie Liverpool zegt, denkt al snel aan muzikale grootheden als Echo & The Bunnyman, Franky Goes to Hollywood en natuurlijk de fantastische hitformatie Atomic Kitten of wat had u anders gedacht? Er zijn natuurlijk ook mindere goden die het muzikale canvas kleur proberen geven en daar kunnen we het niet onbekende Circa Waves binnen situeren. De indierockers brengen met Never Going Under hun vijfde plaat in tien jaar tijd uit en dat mag gerust productief genoemd worden. De plaat schenkt ons een flinke teug zonlicht in een periode waar dit juist zo schaars is.
Never Going Under is net als zovele albums een plaat geworden die het levenslicht zag tijdens de pandemie. Met als drijvende kracht frontman en tevens producer Kieran Shuddall. Als single schoof Shuddall en de zijne “Do You Wanna Talk” naar voren. Een lekker zomers nummer, die voorbij zweeft dankzij zijn uptempo beats en subtiele gitaarlijnen. Het geheel klinkt strak en toont dat Circa Waves goed op de hoogte is van hoe je een makkelijk verteerbaar, maar geestig plaatje bijeen moet schrijven. Een echte verassing schenkt Circa Waves ons hiermee dan weer niet, want ze klinken zoals ze dat al jaren doen.
Naar eigen zeggen is Never Going Under de meest diverse plaat uit hun palmares, maar verwacht je echter niet aan akoestische tristesse of elektronische exploten. Deze plaat ‘uiterst divers en dynamisch’ noemen, is voor ons te ver gezocht. Dat is op zich geen ontgoocheling, want het album telt elf nummers die doordrenkt zijn van indierock, die ons boeit omwille van zijn positiviteit, lichtvoetigheid en knap vakmanschap. Nummers als “Electric City”, “Hold On” en nog wel meer bezitten mooie composities met een groot oog voor catchiness, waardoor je benieuwd bent naar wat het volgende te bieden heeft.
Muzikaal gezien is de plaat dus geen verrassing, maar op tekstueel vlak zien we een grotere verschuiving. Frontman Shuddall laat diep in zijn hart kijken, veel dieper dan op vorige platen en dat zorgt ervoor dat de zomerse klanken op deze plaat een extra gelaagdheid krijgen. In “Carry You Home” stelt hij zich kwetsbaar op en beschrijft hij zijn recente en eerste vaderschap als volgt ‘I would run for you, even if I broke in two. I would die for you, just to try and carry you home’. Op “Hell On Earth” legt hij dan weer zijn bezorgdheden over deze planeet op tafel en relativeert hij zichzelf binnen dit groter geheel. ‘I’ve been practicing every single day, just so I’ve got something interesting to say. Turns out when you grow up, you still don’t know the way’ is een mooi voorbeeld over de onzekerheden waarmee Shuddall omgaat. En op “Living in the Grey” maakt hij ruimte voor bezinning en introspectie over zijn leven: ‘Was it all I ever wanted? Was it a dream come true? I was looking in the mirror, saying who the fuck are you?’. Stuk voor stuk voorbeelden dat Circa Waves ook meer durft te zijn dan alleen dat leutige bandje dat ooit “T-Shirt Weather” schreef.
De kern van Circa Waves blijft op deze plaat dus meer dan behouden. En toch, qua gevoel balanceert deze plaat tussen geluk en verdriet. Terwijl wij de band in het verleden toch veelal associeerden met dat eerste gevoel. Komt het doordat de mannen al wat ouder worden en een andere kijk op de wereld hebben, dan pakweg tien jaar geleden? Wie zal het zeggen? Dessalniettemin is dit een mooie en organische verschuiving, die we nog wel meer willen zien bij de groep. Het is een goeie oefening in balanceren en springt in het oog bij ondermeer “Your Ghost” en “Golden Days”. Ze zitten slim in elkaar en het zijn goede voorbeelden over hoe een song voorbij kan glijden zonder je een moment te vervelen.
Never Going Under is een opvallend speelse en zomerse plaat met donkere ondertoon, althans voor al wie aandacht heeft voor het verhaal achter sommige liedjes. Die samenvatting memorabel noemen is dan weer sterk overdreven zijn, want na verloop van tijd lijken te veel songs elkaar te spiegelen. Dit zorgt er voor dat we van de elf nummers op geen enkel moment een blijvende afdruk in ons geheugen terug vinden. Los daarvan zit de plaat wel goed in elkaar en is hij geschreven met veel vakkennis en daar kunnen we dan weer wel van genieten. Als de plaat al een functie mag hebben, dan is het deze van katalysator om ergens achterover te leunen op een groene zonovergoten festivalweide met een ijskoude pint in de hand. Dat is genieten, zonder dat daar al te veel diepgang aan te pas moet komen.
Op 24 februari staat Circa Waves in de Botanique.
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
