Dat Weezer niet te verlegen is om af en toe een gimmick te gebruiken is geen geheim. Zo bracht de groep uit Californië al heel wat titelloze platen uit die zich van elkaar onderscheiden door de hoeskleur (gaande van het legendarische Weezer (Blue Album) tot het tragisch slechte Weezer (Black Album)). Meestal hebben de gimmicks betrekking op het concept van de plaat. Zo werd het sterke OK Human volledig opgenomen met analoge apparatuur en een gigantisch orkest. Het heerlijke Van Weezer gold als een rockend eerbetoon aan hairmetal terwijl het dubieuze Weezer (Teal Album) dan weer vol covers stond van kleffe yachtrock.
Het afgelopen jaar brachten frontman Rivers Cuomo en z’n bandmaten bij de start van elk seizoen een nieuwe ep uit, goed voor zeven nieuwe liedjes per kwartaal. De vier eps vormen samen de songcyclus SZNZ en die is dan ook geïnspireerd op het klassieke vioolconcert De Vier Jaargetijden van Antonio Vivaldi. Dat klassiek stuk heeft doorheen de jaren al heel wat mensen geïnspireerd. Zo kwam de muziek al regelmatig in films en series terecht en bracht de Britse postminimalist Max Richter in 2012 een grandioze herwerking. Wij waren initieel dus wel benieuwd naar wat Cuomo en z’n collega-nerds met die klassieker zouden aanvangen. Met SZNZ: Winter kwam de collectie eps vorige week tot z’n conclusie. Hoog tijd dus om even stil te staan bij wat Weezer de voorbije maanden op de wereld heeft losgelaten en om de vier eps als een geheel te beoordelen.
Buiten de thematische opdeling in seizoenen en enkele muzikale recuperaties uit het werk van Vivaldi is op SZNZ niet echt een groter geheel in het kader van de vier seizoenen te vinden. Cuomo bleef de afgelopen maanden wat vaag bij het ruimere concept van SZNZ hoewel de songcyclus volgens hem wel een breder verhaal te vertellen heeft. Het start lang geleden met engelen die afdalen naar de tuin van Eden en doorheen de geschiedenis hun plaats in de wereld ontdekken. Als luisteraar merk je deze rode draad echter niet, want daarvoor zijn de thema’s te divers en onsamenhangend. Tekstueel zijn de nummers op SZNZ met de gebruikelijke komische insteek vooral typisch Weezer. Denk maar aan de recentste single “I Want A Dog” of beluister anders eens het bombastische “Tastes Like Pain” waarin Cuomo zichzelf strofe per strofe vervloekt op de tonen van Vivaldi’s derde deel van “L’estate” (“Zomer”). De tong gaat naar goede gewoonte dus regelmatig stevig in de kaak.
Net zoals de teksten 100% Weezer zijn is de muziek dat ook. Lage riffs en vlammende gitaarsolo’s krijgen de bovenhand maar toch is er muzikaal ook wel wat afwisseling doorheen de eps. Zo is Spring luchtig en chill met veel akoestische instrumenten en lichtjes keltische toetsen. Summer neigt dan weer naar de poprock uit jaren negentig terwijl Autumn veel verwijst naar dansbare garagerock ten tijde van de postpunkrevival van de jaren 2000 (denk aan Franz Ferdinand en The Strokes). Winter is volgens Cuomo vergelijkbaar met het werk van Elliott Smith, met veel focus op verlies en wanhoop. Wij horen echter vooral een samenraapsel van wat Weezer de afgelopen tien jaar heeft gebracht en dat is helaas niet altijd de meest geïnspireerde periode van de groep.
Is de humoristische insteek en de kwaliteit van de muziek nu voldoende om 28 liedjes te boeien? Neen, al zijn er gelukkig wel wat leuke dingen terug te vinden. Het luchtige Spring kan nog het meest bekoren met de zonnige melodieën en kleurrijke productie. Zo is de single “A Little Bit of Love” een opbeurend lentelied en blijft het aanstekelijke “The Garden of Eden” makkelijk nagalmen in je hoofd. Met de lekkere riffs van “Iambic Pentameter”, “Can’t Dance, Don’t Ask Me”, “Get Off On The Pain” en “The Opposite Of Me” schenkt de groep nog enkele aanstekelijke rocknummers waarmee ze hun fans zeker en vast zullen bekoren. En met de fijne retrosfeer van “Dark Enough to See the Stars” horen we ook nog eens een compositie die zo op Weezer (Blue Album) zou passen.
Toch zijn de degelijke nummers dun gezaaid en is de kwaliteit van het grote geheel ondermaats. Soms wordt het ronduit saai of zelfs slecht. Zo is “Records” een onnozele cringy mix van pop en rock uit de jaren negentig waarin het kinderlijke refrein Cuomo’s gebrek aan inspiratie niet kan verbergen. “Blue Like Jazz” is een vervelend deuntje dat niet gered kan worden door enkele gitaaruitbarstingen en “Francesca” is vreselijk vlakke poppunk. In het grungy “Basketball” klinkt Weezer als een slechte parodie van zichzelf. Het niemendalletje “Should She Stay or Should She Go” krijgt dan weer de prijs voor de meeste misplaatste saxofoon. We kunnen zo nog wel even doorgaan met het oplijsten van zwakke songs want in het algemeen blijven te weinig liedjes van SZNZ echt in je hoofd hangen om van een geslaagd album te praten.
Met SZNZ heeft Weezer een wisselvallige songcyclus rond de vier seizoenen uitgebracht. De vier eps opgeteld vormen een stevige dubbelaar van 28 nummers, goed voor ruim anderhalf uur aan muziek. In het ruime geheel komt een overkoepelend thema amper naar voor waardoor het resultaat wat aanvoelt als een gemiste kans. SZNZ is vooral een Weezerplaat die volgens de gekende formule werd gemaakt; het album vormt een dwarsdoorsnede van wat het viertal de voorbije jaren heeft uitgebracht, maar is allerminst een geheel dat kan doorgaan als hitverzameling. Daarvoor is de kwaliteit te karig en het gebrek aan inspiratie te prominent. Weezerfans zullen wel wat plezier beleven aan SZNZ, maar ze zullen evengoed moeten toegeven dat hun favoriete groep al betere dingen heeft uitgebracht.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
