© Zina Kenens
Toen Bazart en Oscar & The Wolf de Belgische bescheidenheid een hak zetten en een gooi deden naar het Sportpaleis, was er geen excuus meer om ‘pop’ in Vlaanderen als iets flauws te bestempelen. De formules zijn soms een tikkeltje voorspelbaar, maar dat er qua studiowerk en live performances sterke vooruitgangen geboekt worden, valt niet te onderschatten. Hetzelfde gold voor de periode dat ‘serieuzere’ artiesten zich lieten verleiden door disco en synths. Sindsdien was synthpop een genre dat niet meer uit ons collectief geheugen zou verdwijnen. In het binnenlandse popcircuit komt JULIUS pas piepen. JULIUS bevat zanger Pieter Platteau, gitarist/producer Emiel Lagrillière en drummer/pianist Bart Mannens. Een goede maand geleden maakte het drietal zich kenbaar op sociale media en ging de bal aan het rollen. Samen maken ze Engelstalige synthpop die niet vervelt tot opgeklopte beats of andere kitsch.
Debuutsingle “Crush My Soul” gaat niet over the top. Dat Platteau, Lagrillière en Mannens zich profileren als gevoelige jongens doet onze ogen niet onmiddellijk rollen. Wanneer ze hun instrumenten ter hand nemen, bruist de track van de energie. JULIUS gaat niet over een nacht ijs. De sound is namelijk netjes gepolijst, maar bevat veel toffe elementen die we persoonlijk al lang niet meer gehoord hebben. De melodieuze gitaarriffjes en robotstemeffecten worden tactisch ingezet, waardoor “Crush My Soul” gerust iets langer mocht duren. Twee en een halve minuut is veel te kort om een groot verlies helemaal uit de doeken te doen. Desalniettemin zorgt de op- en neerwaartse herhaling van het refrein ervoor dat de algemene teneur best positief is. Het slotakkoord hint daarentegen naar een open einde die ons niet in onze koude kleren zet.
Woensdag 22 februari speelt JULIUS. in Café Cabron te Antwerpen.
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
