© Alexa Viscius
Widowspeak is een Amerikaanse band die al sinds 2010 bezig is met het maken van mooie muziek. De laatste keer dat de groep richting België afzakte was in 2017, maar sindsdien is er veel gebeurd. Er verscheen met Plum namelijk een plaat pal in de pandemie en eerder dit jaar nog kregen we met The Jacket een ondergewaardeerde parel op ons bord. Hoog tijd dus dat de band die eens in ons land kwam voorstellen en dat deed ze op de eerste show van zijn Europese tour in de Rotonde van Botanique. Die zaal was aangenaam volgelopen om een uurtje ondergedompeld te worden in melancholische indierock.
Met Macie Stewart heeft de band een relevante act mee op tour. De Amerikaanse bracht vorig jaar haar eerste soloplaat uit en kon die dit jaar nog eens opnieuw uitbrengen onder een groter label. Dat ze hem dus wel moest voorstellen op tour, bleek een zekerheid en op haar eentje mocht ze een halfvolle zaal proberen te betoveren. Dat deed ze vooral door heel zacht en breekbaar te klinken en simpele melodieën naar voor te schuiven. Enkel haar gitaar en haar stem waren nodig om dat te verwezenlijken, al kon ze op het eind ook een viool in de loop brengen om het allemaal nog wat magischer te maken. Een mooi halfuurtje, maar langer moest het ook niet duren.
Voor Widowspeak was de zaal aangenaam vol gelopen met nieuwsgierigen. Nergens leek het te druk te worden en dus besloot iedereen het op een zitten te zetten. Dat was buiten een overijverige security gerekend die vlak voor het concert begon plots besloot dat iedereen moest rechtstaan. Doorheen het concert ging hij ook nog eens, erg storend, mensen gaan benadrukken dat zitten echt niet de bedoeling was. Raar, want een overrompeling was het niet in de Rotonde en onveilig leek het ons ook niet. Soms zou het dus eens verstandig zijn om de zaal te lezen en de muziek in te schatten.
Widowspeak is namelijk geen band waarbij er wild in het rond wordt gesprongen of gigantisch agressieve moshpits ontstaan, nee, hier geniet iedereen in complete rust van de schoonheid op podium. Met zijn vijven waren ze en vooral zangeres Molly Hamilton nam het voortouw. Ze was de enige die het publiek toesprak en ook bijna de enige die we hoorden zingen. Af en toe waren er ook wat achtergrondvocals te horen zoals bij “Even True Love” en dat gaf het geheel een nodige extra dynamiek.
Het is immers zo dat de band niet de meest dynamische muziek voorschotelde. Meer mikte de groep op intimiteit en subtiliteit. De ene keer was dat vooral dromerig, de andere keer mocht het tempo wat hoger, maar bleef het zweverige aanwezig. Op die manier zouden we denken dat de muziek zou beginnen vervelen, maar niets is minder waar. Er werd goed nagedacht over de opbouw van de set, met zelfs spontane wissels waarbij “True Blue” plots voor “Plum” kwam. Een uitstekende keuze, want die eerste is extra fragiel waarbij de breekbaarheid van het geheel in de verf wordt gezet, de tweede gaat iets meer uptempo in een positieve vibe aan het werk. Op die manier werd de set nooit vervelend, al kunnen we toch wel zeggen dat een uur van Widowspeak genoeg was.
Ondanks de schoonheid in de stem – Hamilton klonk altijd erg broos en oprecht – en de subtiele gitaarsolo’s bij een “Everything Is Simple”, was het merendeel van de muzikale opbouw gelijkaardig. We hoorden een bedje van gitaren die een bepaalde toon aanhielden en meestal was die best gemoedelijk om daar dan met de stem en wat dromerigheid boven te komen. Het is een formule die ideaal bleek om onze vrijdag mee af te sluiten. Eens we onze ogen sloten, werden we naar een hemels rustige wereld gekatapulteerd waarbij zorgen even verleden tijd waren. Dat merkten we ook nadat het stevige (naar Widowspeaks normen) “Money” als afsluiter van de set werd gezet. Een luid applaus volgde en de band moest wel terugkomen.
Met een leuke cover van Chris Isaaks “Wicked Game” kwam Widowspeak het podium nog eens op. Ook dat gebeurde heel spontaan en het toonde aan dat het vijftal samen met elkaar ook graag op het podium staat. Er zat een leuke cohesie tussen de leden waarbij er wat gelachen werd, maar ook emoties naar voor werden gebracht op de meest oprechte manier. Widowspeak is op die manier nog altijd een goed bewaard geheim voor de liefhebbers van dromerige indierock, maar wel eentje die live voor intieme rockmuziek kan zorgen die een uurtje boeit. Ook in de Rotonde.
Vandaag kan je de band nog aan het werk zien op FILTER festival in Trix.
Setlist:
The Jacket
The Good Ones
While You Wait
The Drive
Breadwinner
All Yours
Unwind
Even True Love
Forget It
Gun Shy
True Blue
Plum
Everything Is Simple
Harsh Realm
Money
Wicked Game (Chris Isaak cover)
