© Alec Basse
De Botanique mocht gisteren het bordje uitverkocht bovenhalen en dat voor het eerste Belgische concert van Beach Bunny. De band uit Chicago rond de zeer aimabele Lili Trifilio ontplofte tijdens de coronapandemie volledig en dat (hoe kan het tegenwoordig ook anders) voor een groot stuk op TikTok. Nummers als “From Queen” en “Cloud 9” werden er gretig opgepikt en gebruikt in duizenden filmpjes met als gevolg dat de band een steeds groter publiek begon aan te spreken. Ondertussen heeft het viertal maar liefst zeven miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify en mochten ze met Panic! At The Disco op tour. Hun eerste bezoekje aan ons Belgenland trok heel wat jong volk naar de Botanique, maar beloond werden ze daarvoor niet.
Het halfrond was al om acht uur helemaal volgelopen en dat was goed nieuws voor het voorprogramma tinyumbrellas. Het soloproject van Dongting Xu is op haar eerste tour en mocht de avond met haar zachte indiepop op sleeptouw nemen. Met de eerste nummers wist ze nog behoorlijk te charmeren, maar halfweg sloeg de verveling dan toch toe. De nummers waren bij momenten net iets te ingetogen en misten misschien wat panaché om ons volledig in haar verhaal mee te krijgen. Aan het enthousiasme van het publiek veranderde dat echter niets, want die bejubelden elk nummer alsof ze voor tinyumbrellas waren gekomen. Nieuwe zieltjes zal ze ongetwijfeld gewonnen hebben, maar wij bleven jammer genoeg toch wat op onze honger zitten.
Er hing een gezonde dosis spanning in de zaal, die vol anticipatie naar negen uur aan het toeleven was. Gelukkig hielden de Amerikanen de uitverkochte zaal niet lang in spanning en begonnen ze er met de gevleugelde woorden: ‘Are you ready to rock?’ aan. Wij waren er klaar voor, alleen bleek het geluid dat niet te zijn. “Dream Boy” werd daardoor niet de gedroomde start en bij het daaropvolgende “Oxygen” was de geluidsmix zelfs nog iets minder. De stem van Lili Trifilio ging uiteindelijk helemaal verloren bij “Promises”, wat na drie nummers toch wel behoorlijk pijnlijk was. Het was een mindere start waar de band snel een antwoord op zocht door met “Prom Queen” een van hun eerste hits voor de leeuwen te gooien. Veel beter werd het geluid er ook niet op, maar het enthousiasme van het jonge publiek maakte wel wat goed.
Het enthousiasme dat het publiek had, misten we bij Beach Bunny op het podium. De routine nam meermaals de bovenhand en het leek wel soms zo dat de band met lichte tegenzin het podium werd opgeduwd. Ook in de schaarse bindteksten hield Lili Trifilio zich redelijk afstandelijk, al ontdooide ze naar het einde toe wel iets meer en zagen we geregeld een glimlach verschijnen op haar gezicht. De drie andere bandleden hielden zich overigens een heel optreden opvallend afzijdig en zochten niet bepaald vaak de interactie met de mensen voor hun neus. Volle focus op hun instrumenten? Wel laten we het erop houden dat ze er soms wel eens een rommelig boeltje van durfden te maken. Dat mag en moet kunnen in het genre dat ze bespelen, maar dat moet dan wel afgewisseld worden met ook wat finesse. Dat deden ze hier en daar gelukkigerwijs eens en dan vooral bij de iets gekendere nummers, zoals “Good Girls (Don’t Get Used)”. Met dat nummer kreeg Beach Bunny ook de gewenste animo van het publiek.
Er zat een behoorlijke curve in de set en zo kwamen na piekmomenten, ook een aantal mindere momenten die het tempo uit de set zogen. Het overijverige, jonge publiek probeerde de vaart er desondanks in te houden door mee te zingen waar ze konden of de lampjes van hun smartphone aan te zetten. Het was ze bijna ook nog gelukt, maar het leidde desondanks niet af van de mindere kalibers die bijvoorbeeld nummers “April” en “Gone” zijn. Daartegenover stond dan wel het met een sterke tekst voorziene “Weeds” of iets later “Rearview”. Tijdens “Rearview” speelde Trifilio per ongeluk een foute noot en leek even de kluts kwijt, maar herpakte zich met verve. Het nummer begon klein en intiem, maar mondde netjes uit in een fijne minuut poprock. Van dit soort nummers heeft Beach Bunny er jammer genoeg nog net iets te weinig…
Na het plezante “Sports” ging het weer even wat minder in de set met, alweer, een mindere geluidsmix als boosdoener. Het euvel zorgde er zo voor dat de solo tijdens “Cuffing Season” er totaal niet doorkwam. Het was zelfs een tikkeltje frustrerend, zeker omdat de band zich wat comfortabeler op het podium voelde en wat losser begon te ageren. Ook het populaire “Nice Guys” was een behoorlijk rommeltje waar Beach Bunny niet strak door de boksen kwam. Gelukkig was dat het laatste minpuntje in de set en ging het daarna terug de goede richting uit. “Colorblind” was eindelijk het speelse Beach Bunny waar we op Primavera Sound afgelopen zomer kennis mee maakten, maar de ban brak pas echt met hun grootste hit “Cloud 9”. De sfeer zat er goed in en de danspasjes werden onder de discobal gretig bovengehaald. Afsluiten deden ze met het energieke bommetje “Painkiller”. Op het einde dus toch nog de catharsis waar we een heel optreden op hadden gehoopt.
Beach Bunny kan beter dan wat ze gisteren lieten zien en horen in de Botanique. Het leek in het openingskwartier alsof de band (inclusief geluidsmixer) een kleine offday had waar het spelplezier en de vreugde wat tekort kwamen. Het beterde wel met het einde in zicht, maar de wervelwind waar we op hadden gehoopt, schoot pas bij de laatste drie nummers helemaal in gang. Net te laat om ons twijfelend gevoel te ontnemen, maar wel juist op tijd om te bewijzen dat ze het toch wel kunnen. Met iets meer consistentie en goesting zien we Beach Bunny graag nog eens terug.
Setlist:
Dream Boy
Oxygen
Promises
Prom Queen
6 Weeks
Good Girls (Don’t Get Used)
Weeds
Love Sick
Gone
Eventually
April
Rearview
Sports
Blame Game
Cuffing Season
Nice Guys
Colorblind
Cloud 9
Painkiller
