© Barbara FG
Het zag er heel lang naar uit dat we Midlake nooit meer zouden terugzien. Na de release van Antiphon in 2013 gingen de leden namelijk allemaal hun eigen weg, waarna de toekomst van de band er niet al te stevig meer uitzag. De leden gingen op zoek naar eigen successen met soloprojecten zoals E.B. The Younger of verzorgden muziek bij acts als BNQT. Die uitstapjes bleken geen onverdeeld succes waardoor er toch weer werd gekeken naar elkaar. Een pandemie zorgde ervoor dat de leden terug in dezelfde stad vastzaten en zo zag For The Sake of Bethel Woods eerder dit jaar het licht. Voor de tweede keer dit jaar kwam de band naar België en wel in de Cactus Club in Brugge, een nagelnieuwe zaal die al meteen zijn potentieel kon bewijzen aan deze wereldband. En dat deed het ook met kristalheldere klank en een heel aandachtig publiek.
Openen mocht Pet Deaths uit Londen. Als we de naam van de band in het achterhoofd houden, kunnen we ons niet meteen de meest sympathieke mensen voorstellen, maar dat bleek in Brugge helemaal niet zo te zijn. De band werd ter gelegenheid gereduceerd tot zijn tweetjes en bracht op die manier erg breekbare muziek waarbij een gitaar en wat soundscapes de enige ondersteuning boden. Alles werd ook wat gebouwd rond een repetitieve gitaarlijn waardoor we al snel iets opbouwend voelden in de muziek. Toch waren het de grappige bindteksten en plotse inbreng van een dwarsfluit die voor het memorabele zorgden, al was het muzikaal ook wel mooi. De band heeft namelijk iets heel zacht in zich waardoor we goesting krijgen om ze te knuffelen, iets wat de frontman ook voorstelde. Op die manier hoorden heel wat schoons, al kunnen we voorstellen dat ze met volledige band nog iets rijker kunnen gaan in de sounds.
Stipt op tijd was het dan de beurt aan Midlake. De zaal was mooi volgelopen om de groep nog eens aan het werk te zien en een betere plek dan hier konden we ons niet meteen voorstellen. Openen deed de band met “Commune”, een korte intro op akoestische gitaar om meteen daarna met “Bethel Woods” wat meer snelheid in de set te steken. Opvallend was meteen hoe ieder nummer live nog wat extra body meekreeg en op die manier nog wat langer kon duren. Na een goeie lading nieuwe nummers voelde “We Gathered in Spring” als een warm thuiskomen. De samenzang in combinatie met de piano zorgde voor een eerste mooi moment van de set.
Niet veel later volgde met “Acts of Man” nog zo’n prachtig moment. Hier werd het allemaal wat melancholischer met een streepje meer drama, maar het paste allemaal in het geheel. De hoopvolle sound en het soms wat melodramatische werd met een oprechtheid gebracht dat we al even niet meer ervoeren bij een band. Het voelde ook alsof de barrière tussen band en publiek er helemaal niet was. Er werd hierdoor misschien wat te veel gepraat tussen de nummers door, maar uiteindelijk wekt dat wel sympathie op.
Het vijftal vertelde al snel dat ze ook een wandeling maakten doorheen de stad en dat ze als echte toeristen verrast werden door een regenbui en bijgevolg een toeristische paraplu moesten kopen. ‘I love Belgium’ stond er op die paraplu, en we geloofden het nog ook. Midlake is namelijk zo’n groep waarvan we ieder woord en iedere noot geloofden, gewoon omdat ze met zo’n openheid op het podium staan.
Dat werd eens te duidelijk alvorens de band “Noble” inzette. Er werd een heuse uiteenzetting gedaan over het ontstaan van de song, waarbij problemen bij de zwangerschap van de vrouw van drummer Mckenzie Smith uit de doeken werden gedaan. Het kind dat daaruit geboren werd, kreeg de naam Noble en is ondertussen drie jaar oud. Het bracht Midlake dichter bij elkaar en eens dat nummer werd gespeeld, zagen we de drummer ook heel wat tranen laten. De song was dan ook iets emotioneel met een piano die opende, om daarna de vocals van Eric Pulido als een soort van knuffelbeer over te gooien. Uiteindelijk duurde de song erg lang en ieder laagje van het nummer gaf een ander spectrum van emoties weer waardoor we enkel maar oprecht konden meeknikken.
Die laatste nummers bleken meteen ook de langste van de set te zijn. In een goeie 45 minuten smeet de band er slechts vier nummers door, terwijl we in de vorige 45 minuten maar liefst twaalf kregen. “The Old and The Young” was op die manier nog experimenteler dan op plaat met een extra dwarsfluit, een gitaarsolo en een drumsolo en natuurlijk ruimte voor rust om nadien keihard uit te pakken. Ook bisnummer “Head Home” deed dat trucje nog eens over en ondanks de lengte, kregen we wel het gevoel dat de band hiermee toonde dat ze meer zijn dan een groep die enkel liedjes brengt, ze kunnen er live ook iets speciaals van maken. Op die manier blijft Midlake misschien nog iets te veel onder de radar, want ook nu werd er weer een prachtige set gebracht waarvan we alleen maar van konden genieten. Prachtige indiefolk met goeie harmonieën en vooral heel wat oprechtheid, onze sympathie hebben ze alvast veroverd.
Setlist:
Commune
Bethel Woods
Glistening
We Gathered in Spring
Young Bride
Acts of Man
Children of the Grounds
Antiphon
Aurora Gone
Meanwhile…
Feast of Carrion
Roscoe
Noble
The Old and the Young
Head Home
