© CPU – Mathias Verschueren
De Belgische festivalzomer zag er schitterend uit. Enkele acts uit ons land maakten echt een sterke indruk op de vele podia die deze zomer rijk was. Wie is nu de beste Belgische festivalact van 2022? STIKSTOF? Sylvie Kreusch? STAKE? Stromae misschien? Kan allemaal, maar er moet zeker rekening gehouden worden met Charlotte Adigéry en Bolis Pupul. Als vervangact op Rock Werchter lieten ze onverwachts een verbijsterd publiek achter, een publiek dat er eigenlijk voor Clairo stond. En dat is slechts een van de vele shows. Na het succes van deze zomer tourt het duo nu ook internationaal en houdt het een heuse zaalshowtour. Hoogtijd om eens te komen piepen in Trix.
De zware taak om alle benen op te warmen, lag in de handen van het Antwerpse Movulango. Mozes Mosuse, zoon van Ronny, verwelkomde met oranje fluohesje en twee dotjes in zijn dreadlocks het publiek dat rustig in de grote zaal binnenstroomde. Zijn live metgezel droeg een al even oranje overall, die hij rond zijn middel opknoopte zodat het een broek werd. Mosuse werd met diens elektropop opgenomen in de DEEWEE-familie.
De DEEWEE-elektronica werd in een toegankelijk indiepopjasje gegoten. Ook al waren er snelle drumcomputers, toch flitste even Grandaddy al dan niet terecht voorbij in onze associatiehersenkronkels. ‘Een soort lowkey Metronomy’, hoorden we naast ons gefluisterd worden. De stem van Mosuse werd zodanig bewerkt, niet enkel met autotune, maar ook met dubbele lagen en dergelijke, wat ons wat deed denken aan de manier waarop The Japanese House dit doet. De elektronica werd verstevigd met gitaren in hun cover van “Breed” (Nirvana natuurlijk) en werd wat noisy in hun eigen “The Peak”. Toch was er niet heel erg veel energie, zowel op als voor het podium. Jammer, want we denken dat Mosuse wel wat potentieel in zich heeft.
© CPU – Mathias Verschueren
Over Charlotte Adigéry en Bolis Pupul is natuurlijk al ontzettend veel geschreven. Debuutalbum Topical Dancer werd internationaal goed ontvangen. Onder andere Pitchfork was wel heel lovend over de eigenwijze elektropop van de twee. Vooral de manier waarop zowel knipogend als heel erg direct problematiek als seksisme en racisme bespreekbaar wordt gemaakt, is niet enkel muzikaal genot, maar ook gewoon superrelevant. Het is een album vol levensgenot zonder de problemen te negeren, maar evenzeer is het een album over grote problematiek zonder het levensgenot uit het oog te verliezen. Dat kunnen is echt heel erg knap. En dat live zo kunnen vertalen, is misschien nog knapper.
Ons verwelkomen werd – uiteraard – gedaan met “Hey”, een nummer waarin Charlotte zich op veel verschillende manieren voorstelt (integriteit, harmonie, variëteit). In “Blenda” werd dan weer de draak gestoken met racisme. ‘Go back to your country where you belong / Siri, can you tell me where I belong?’, klonk het. Dit soort teksten zong Adigéry immers met een bepaalde speelsheid. En met veel goesting om te dansen. ‘Wie heeft er zin in een beetje funk?’, klonk het, waarna Bolis Pupul “Making Sense Stop” op zijn basgitaar inzette. Het publiek danste er op los.
© CPU – Mathias Verschueren
De hoogtepunten zaten misschien wel naar het einde toe. “Paténipat” was dansbeenuiteenspatting na dansbeenuiteenspatting. Adigéry live horen lachen op “HAHA” werkte aanstekelijk en bracht dan ook bij ons een brede lach op ons gezicht. Dat na dit nummer “It Hit Me”, een song over grensoverschrijdend gedrag, kwam, is tekenend voor het hele project. Adigéry begon te zingen op een moment waarop Bolis Pupul dat hoorde te doen, wat zorgde voor een leuke dynamiek tussen de twee. Het geluk in zowel zaal als op het podium bleef maar stijgen. Na een loeiend applaus kwam het duo nog hun dankwoordje brengen met “Thank You”.
Muzikaal en qua persoonlijkheden op het podium was dit al een ontzettend geslaagde avond, maar wat alles net dat niveautje hoger tilde was de fantastische lichtshow van de hand van lichtkunstenaar Nick Verstand. Het eerste deel bleef deze redelijk sober en minimalistisch. Witte vierkanten werden vertoond op een doek achter de twee en met slechts witte lichtflitsen werd de toon gezet. Tot er plots “Reappropriate” was, een rustig nummer waarbij een rode spot de sensualiteit van het nummer benadrukte. Het hoogtepunt waren blauwe laserstralen, die als een soort gordijn doorheen het publiek of rondom de muzikanten hingen. Dit was visueel echt heel indrukwekkend en zorgde voor een extra warm gevoel.
© CPU – Mathias Verschueren
Alles aan dit concert was zoals het hoorde te zijn: de kostuums, de lichten, de muziek, de performance, het publiek. Maar vooral belangrijk is de viering van het leven met al zijn aspecten. Het publiek danste maar al te graag mee met de eigenwijze elektronische muziek. We bewonderen Charlotte Adigéry voor de prachtige vrouw die ze is, voor de boodschap die ze brengt en vooral voor de speelse manier waarop ze dit alles doet. We kunnen dan ook enkel afsluiten met een voor de hand liggend dankwoordje: thank you!
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
