Hoezeer men ook zou willen, het begint wat moeilijk te worden om de output van een band als King Gizzard & The Lizard Wizard te volgen. We zitten vandaag aan deel twee van de King Gizzard-maand oktober, waarin het luisterend publiek getrakteerd wordt op drie volledige albums. Vorige vrijdag werd eerste deel Ice, Death, Planets, Lungs, Mushrooms and Lava nog met laaiend enthousiasme onthaald, maar veel tijd om te bezinken is er niet, want deze Laminated Dream dringt zich al meteen op.
Op z’n minst eclectisch te noemen, begint die discografie ook eerder een amalgaam aan muzikale curiositeit en experimentele drang te worden dan iets waar een geraamde evolutie in zit. Laminated Dream is dan ook niet helemaal als Ice, Death, Planet, Lungs, Mushrooms and Lava van vorige vrijdag, maar ook niet niet. King Gizzard heeft lang geflirt met de is-het-nu-wel-of-niet-een-officieel-albumstatus van Made in Timeland, en gooit met opener “The Land Before Timeland” die discussie weer helemaal open. De schrapende harmonica van Ambrose Kenny-Smith en wollige, vlottende zang van Stu MacKenzie doen inderdaad denken aan een tijdperk dat al even gepasseerd is.
“The Land Before Timeland” doet het dan ook wat zachter en minzamer. King Gizzard & The Lizard Wizard had in zijn beginjaren, met bijvoorbeeld Quarters en Paper Maché Dream Balloon, een patent op het uiterst gelaagde en expressieve toch mild en gemoedelijk doen klinken. Fluit, synths, drums, gitaar, bas en harmonica gaan allemaal hun complementaire gang en trekken je maar al te graag de jammende wolken in. Als dat niet lukt met de muziek, dan misschien wel met de tekst, waarin het fenomeen van de ‘satanic jellymen’ vernoemd wordt. Weer een nieuw personage om aan de King Gizzard-mythologie toe te voegen.
Het tweede en meteen laatste nummer, “Hypertension”, neemt ondanks zijn lossere percussie en al even zweverige feel de touwtjes toch wat meer in handen. Meer aanwezig gitaar- en baswerk zorgen voor een sterkere greep en omkadering, zonder ooit echt voorspelbaar te klinken. Op een gegeven moment hoor je zelfs effectief een riff, in tegenstelling tot de gewoonlijke losse flarden aan gitaar die voorbij komen gezweefd. In helft twee zit sowieso meer drive, maar het geheel klinkt door de terugkeer naar eerdere King Gizzard-albums desondanks als iets dat je al eerder, en beter, gehoord hebt.
Dit album voelt meer als een heraansluiting met eerdere muzikale tijdperken dan dat het de weg vooruit probeert te plaveien. Het zou echter verkeerd zijn om zelfs een albumpje als dit als een vanzelfsprekendheid te zien. King Gizzard B-kantjes als deze zijn nog steeds enorm kleurrijk, speelvol, levendig en vol persoonlijkheid. Deze keer zijn al die positieven gewoon in een ietwat ‘comme d’habitude’-verpakking gestoken. Dat we albums als deze ‘business as usual’ kunnen noemen, zegt echter meer over de kwaliteiten van King Gizzard & The Lizard Wizard dan over de gebreken.
Laminated Dream is met zijn exact half uur aan materiaal een tussendoortje tussen het beter uitgewerkte, meer conceptuele vorige album, en wat nog moet volgen op Changes. En dat is oké. Het zegt niet veel over de complete capaciteiten van de band, en schijnt zichzelf nauwelijks te willen verantwoorden in die aanzienlijke King Gizzard-discografie. Het lijkt een stuk te zijn waar de band zichzelf opnieuw vertrouwd probeert te maken met wat de intussen oeroude KG-blauwdruk, en vooral waarom die dusver zo goed gewerkt heeft.
King Gizzard & The Lizard Wizard staat op 20 maart in het Koninklijk Circus.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
