Mattias De Craene is in slechts enkele jaren tijd een spilfiguur in het Belgisch muzieklandschap geworden. Met Nordmann bewees hij namelijk dat de saxofoon even veel rock uitstraalt als de gitaar. Solo toonde hij dan weer dat filmische ambient net zo s(a/e)xy kan zijn. Bovendien tourde hij deze zomer mee met de Belgische festivalact van het jaar: Sylvie Kreusch. Dit alles leefde doorheen het afgelopen jaar, en in tussentijd heeft de bezige blazer nog eens een nieuw album opgenomen met zijn drietal MDCIII.
Vorig album Dreamcatcher kreeg niet enkel van ons vijf sterren, maar viel unaniem in de smaak. Het gebruik van twee drumstellen in combinatie met die mysterieuze sax kon menig muziekliefhebber bekoren. Op deze langverwachte (en het moge gezegd worden, tamelijk onverwachte) opvolger, krijgen we meer ambient en net iets minder wild gedrum te horen. Nog iets meer in de wereldlijke contreien waar de muziek van Mattias’ maatje Dijf Sanders vertoeft.
Opener “Minator” brengt ons doorheen een ruimtelijk landschap vol tribaal gedrum en mysterieuze spanning. “Mineral Space” zwemt dan weer in een bad vol hoekige blazerriffs, gespeeld op houtblazers allerlei. Singles “Hasslebanks” en “Yscan” gaan wild tekeer. Zeker die laatste is een explosieve resem aan pulserende ritmes en steeds maar opbouwende sax, terwijl glitchy elektronica als waterdruppels fungeren. Dat gevoel van een vochtige omgeving, misschien wel in een regenwoud vol angstaanjagende gevaren, staat centraal voor het hele album.
De andere leden van de drieling (beiden percussionist) zijn Simon Segers, vaste drummer bij Sylvie Kreusch naast De Beren Gieren en Black Flower, en Lennert Jacobs, die naast zijn werk bij The Germans ook solo wel eens iets durft te ondernemen. Beide heren schuiven soms wat meer op de achtergrond en nemen soms dan weer full on dreigend het voortouw. “Rain March” is een voorbeeld van dat laatste. De saxofoon van De Craene staat in contrast met al de dreunende drums en het alsmaar sneller gaand melodisch slagwerk. Tot het openbarst en even heel hard gaat, om nadien terug te kruipen in die sluipende spanning.
Drawn in Dusk zweeft soms wat voorbij, maar dat is ook exact hetgeen waar deze ambientjazz voor kan dienen. Het is een rondzweven op de achtergrond, als een immer aanwezige spanning die de toon zet voor een diepe trance. Deze andere optie, het verdwalen in de grooves, de gemanipuleerde sax en alle versierende geluidjes, zorgt misschien wel voor de beste luisterervaring. Hoe dan ook, Mattias De Craene en de zijnen weten wederom de Belgische jazzwereld even te verstillen met een grensverleggende mix aan stijlen en invloeden.
Volgende vrijdag, 7 oktober, stelt het trio dit nieuwe album tentoon in de VIERNULVIER.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
