© CPU – Cédric Depraetere
Who the fuck are Arctic Monkeys? Zestien jaar na de release van hun tweede ep is het een vraag waarop het antwoord steeds ingewikkelder lijkt te worden. Tot enkele jaren terug kon je simpelweg spreken van een van de grootste en muzikaal interessantste rockbands ter wereld. Een enorm charismatische frontman en instrumentaal sterke band? Check. Een catalogus aan nummers waarmee je zowel zaal als weide mee kunt platspelen? Meer dan check. En toch, de energetische paden heeft de band sinds Tranquility Base Hotel & Casino, wat aanvankelijk een soloconcept van Turner was, verlaten. Ook op de eerst verschenen single “There’d Better Be a Mirrorball” uit de aankomende plaat The Car werd de rokerige, loungy croonersfeer uit TBH&C doorgetrokken. Sindsdien horen we steeds meer gemorrel bij zowel de fans van het eerste uur als de fans die pas bij de AM–hype zijn ingestapt. Waar is de band waarop ze coup de foudre-gewijs verliefd werden gebleven? Waar zijn de rockers waarmee ze zich associeerden naartoe? Zijn deze recente tracks een fase, zoals ook bij de diverse gedaantes en periodes van The Beatles en David Bowie het geval waren?
We hebben sinds jaar en dag de artistieke keuzes van de band met hand en tand verdedigd. Al opteerden ze voor nieuwe invloeden, zoals de influx van meer popgeoriënteerde songs op AM, de identiteit van de band hield stand. Bij het grote publiek nam de geloofwaardigheid van de band echter de afgelopen paar jaar een duik. Deels door niet volledig overtuigende liveshows, maar ook door het aangemeten croonerpersona van Turner. Een persona aannemen is niets nieuw voor Turner, maar deze voelt voor velen té niche aan om staande te kunnen houden in het Monkeys-universum. Dit, in combinatie met een gebrek aan snelheid en dynamiek binnen de nummers, leidde bij sommigen al tot stempels als “elevator music“.
Maar, gelukkig is er hoop! Zonet verscheen de allernieuwste single “Body Paint” en daarop horen we hints naar eerder Arctic Monkeys-werk. Al moeten we hiervoor wel tot diep in het nummer blijven plakken. Net als op “There’d Better Be a Mirrorball” leek dit opnieuw een grote Alex Turner-show te gaan worden. De track werd vanuit de vocals opgebouwd en daarnaast werd nogal zuinig doch intelligent omgesprongen met de verdere aankleding. Aanvankelijk horen we een nogal minimalistische begeleidende piano, zachte drum en dito bas. Vervolgens nemen de strijkers de begeleidende rol over, waardoor er haast een The Beatles-vibe tot stand wordt gebracht. Kort nadien komen alle instrumenten samen tot een nummer dat zeker niet had misstaan op Suck It and See. Het grootste plezier doet de band ons door enkele geweldige, vettige riffs in het slot van het nummer te laten gieren doorheen de instrumentatie. Arctic Monkeys maakte bewust plaats voor een aantal slierten kleurige rebellie dwars doorheen het propere, burgerlijke landschap dat het zelf heeft opgezet. Het rockers-DNA blijkt uiteindelijk dan toch niet geheel verloren te zijn.
Arctic Monkeys lijkt, gebaseerd op de laatste twee singles, met The Car opnieuw een consequent conceptalbum af te zullen leveren. Het slot van “Body Paint” gaf op minder dan een minuut tijd daarnaast ook voldoende vertrouwen in de toekomst van de band, die we vooralsnog als rockband kunnen blijven bestempelen.
The Car verschijnt op 21 oktober. Op maandag 10 oktober speelt Arctic Monkeys een exclusieve showcase bij Studio Brussel. Tickets zijn vanaf aanstaande maandag te winnen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
