Jesse Jo Stark is in de modewereld al een absolute muze. Ze staat model voor het iconische modehuis Balmain, haar familie is gekend voor het merk Chrome Hearts en ze brengt ook zelf haar eigen collecties uit onder de naam Deadly Doll. Nu wil ze met haar debuutalbum DOOMED ook een stempel op de muziekwereld drukken, want de afgelopen vijf jaar bracht ze slechts met mondjesmaat nieuwe muziek uit. Oorspronkelijk zou het project net voor corona verschijnen, maar na een herevaluatie besloot ze terug in de studio te duiken om het album een nieuwe gestalte te geven. Haar liefde voor duistere pop en rock komt daarin naar voren, al hebben we nog steeds het gevoel dat ze niet altijd even goed weet welke richting ze wil uitgaan.
“666 in the suburbs” is een onheilspellend begin, waarin ze voor het eerst een tipje van de sluier oplicht van de donkere kant die ze op haar debuut wil omarmen. Toch zet het je ook wat op het foute been doordat het qua sfeer en stembewerking helemaal uit de toon valt met de rest van het album. De overgang naar single “so bad” met Jesse Rutherford (The Neighbourhood) verloopt door de gelijkaardige gitaarriedel echter naadloos, maar toch heerst er een andere dynamiek op beide nummers die de beginfase wat breekt en waardoor we wat vastzitten in een dualiteit. Waar ze met DOOMED naartoe wilt, is door dit begin niet echt duidelijk. Aan de single “modern love” om de eerste breukjes terug te lijmen met zijn lichtjes punky invloeden, die op het repetitieve drumpatroon voor een kleine, vroege verademing zorgen.
Iedereen weet dat je sommige katjes best niet zonder handschoenen oppakt, maar “pussycat” maakt het ons toch net iets te makkelijk door in het begin voor iets te voor de hand liggende melodieën en teksten te kiezen. Verandering komt er pas op het einde met een kleine muzikale plottwist waarin een mannelijke stem het overneemt. Het redt het nummer enigszins van de voorspelbaarheid die haar in het eerste gedeelte parten speelde. “love is a dream” en “slayer” lijken dan weer geleend van Lana Del Rey’s Ultraviolence met een refrein dat moeilijk als memorabel beschreven kan worden. De vergelijkingen met Lana Del Rey zijn overigens niet alleen op dit nummer groot, wat wellicht ook vooral aan een gelijkaardige stemgebruik te wijten valt.
In het begin van haar carrière maakte Jesse Jo Stark nog country-geïnspireerde americana, maar van die invloeden is op DOOMED niet meer veel terug te vinden. Behalve op het rustige “sugar high” waar violen voor een klein symfonietje zorgen en even breken met de duistere melodieën. Op de rest van het album primeren rock en altpop. Het beknopte en rommelige “Patterns” kan bijvoorbeeld geen groter verschil vormen met haar debuutsingle “Driftwood”, wat in se niet echt erg is omdat Stark duidelijk wou breken met muziek uit het verleden. Helaas voelt het soms toch net iets te geforceerd, waardoor we de frisheid wat missen van vroeger en het wat onnatuurlijk aanvoelt.
Net voor we onze hoop voor haar debuutalbum helemaal opgeven, lijkt de Amerikaanse zangeres toch het juiste pad teruggevonden te hebben. In “lipstick” liggen de accenten juist, krijgen we sfeervolle gitaren en misschien wel haar beste vocale prestatie van het album doordat ze een iets hoger register kiest voor het refrein. De westerngitaar zorgt in “tornado” voor een frisse wind door de juiste portie aan weemoed toe te voegen en ook op “trippin” lijkt ze niet meer te struikelen over clichés zoals op de rest van het album. De heilige drievuldigheid van het laatste gedeelte maken het een ander goed, maar zorgen er eveneens voor dat we wat betreuren dat een heel groot deel van het album niet kan tippen aan hetzelfde niveau.
Jesse Jo Stark is een bijzonder ambitieuze creatieveling die zich op DOOMED wou bewijzen als de absolute cool kid, die ook een echte muze voor rockliefhebbers kan worden. Helaas ontbreken daarvoor net iets te veel beklijvende nummers, terwijl het potentieel er wel degelijk in zit. Dat toonde ze in het verleden o.a. op haar ep A Pretty Place to Fall Apart, waardoor onze verwachtingen voor DOOMED misschien iets te hoog lagen. Jesse Jo Stark beschikt eigenlijk over een natuurlijke elegantie en roekeloosheid, die op de elf nummers niet altijd tot hun recht komen. Laten we hopen dat haar muziek hierdoor niet gedoemd is voor de toekomst, want momenteel lijkt ze nog wat in het duister te tasten naar haar geluid.
Luister nog meer muziek op onze Spotify.
