Live /s Live 2023 (Festivaldag 2): Warm, warmer, Grace Jones

Met onder meer Sylvie Kreusch, Warpaint, Balthazar en een wervelende headliner in de vorm van The War On Drugs, werd de tweede editie van Live /s Live zaterdag in de brandende zon op gang getrapt. Dat het muzikaal van een hoog niveau was, daar valt niet over te twijfelen. Helaas liep er organisatorisch wel wat scheef, daar heel wat mensen door de grote drukte zeer lang moesten aanschuiven vooraleer ze de festivalsite konden betreden. Gelukkig was dat gisteren niet het geval, al zou dat ook te maken kunnen hebben met het het feit dat het gros van de toeschouwers op verschillende tijdstippen toekwam.

The Hickey Underworld @ Main Stage

Doordat er bij de start nog niet zo heel veel volk aanwezig was, kon The Hickey Underworld, dat weer in de originele bezetting optrad, op deze wederom bloedhete dag gezapig gestart hebben, maar dat deed de band niet. De gitaren gingen al snel in overdrive en hoewel de aanwezige meute niet meteen heel enthousiast was – zoals nagenoeg altijd het geval is bij de openingsact van de Mains Stage – kwam ze naar het einde toe wat losser. Hier en daar ging een gebalde vuist de lucht in en werd er wat gedanst. The Hickey Underworld rockte als vanouds, maar kon vanzelfsprekend niet voor de sfeer zorgen die het bij een zaalshow wel weet op te wekken.

Whispering Sons @ Main Stage

Bij Whispering Sons was het eigenlijk een beetje hetzelfde verhaal. Het publiek moest wederom even warm lopen en dat werd natuurlijk ook mede mogelijk gemaakt door het schril contrast tussen de blakende zon en de duisternis van de muziek. Eenmaal de liedjes met wat meer tempo, zoals in “Alone” voorbijkwamen, kwam er wat meer leven in de brouwerij. Het publiek danste hier en daar wat, en frontvrouw Fenne Kuppens probeerde de afstand tussen band en publiek wat te verkleinen door op het platform voor het podium te performen. Het werkte, want hoe meer energie er in de performance van Whispering Sons zat, hoe meer de festivalgangers bewogen. Ondanks dat Whispering Sons en grote podia op klaarlichte dag nooit een ideale match zullen zijn, wist de band met zijn performance wel het onderste uit de kan te halen.

néomí @ Dageraad

De taak van het openen van het kleine maar knusse Dageraad was weggelegd voor de Nederlandse néomí. Het bleek een uitstekende keuze, want net zoals het bedoeld was, was de sfeer gezapig bij het podium. Dat had natuurlijk ook veel te maken met de dromerige indiefolk, die werd aangedikt met wat popinvloeden. Geregeld zong haar gitarist – en meteen ook het enige overige bandlid – met néomí mee en dat zorgde voor hartverwarmende harmonieën. Ondanks dat het soms wat te braaf was, scoorde ze wel punten, zowel met de relaxte sfeer die perfect bij de setting aansloot als met de spontane bindteksten over haar hond, het warme weer, hoe ziek ze afgelopen week was… Dat ze ziek geweest is, viel gelukkig niet te merken.

Belle and Sebastian @ Main Stage

Met Belle and Sebastian kregen we aan de Main Stage eindelijk de sfeer waar we eventjes op moesten wachten. De golden circle voor het podium was voor het eerst echt half gevuld en zowel daar als erachter werd meegedanst op de aanstekelijke deuntjes van de Schotten. Ook werd er – natuurlijk doordat de muziek zich er ook beter toe leent – veel vaker meegeklapt, zoals dat ook tijdens “Another Sunny Day” gebeurde. Ook werd voor het eerst van de dag echt de interactie met het publiek opgezocht. Zo vroeg frontman Stuart Murdoch geregeld of de mensen het naar hun zin hadden, het niet te warm hadden en of ze gisteren The War On Drugs hadden gezien.

Omdat Antwerpen een stad is waar de Olympische Spelen werden georganiseerd, kreeg het publiek ook “The Stars of Track and Field”, dat de band in iedere Olympische stad speelt. Het nummer werd vergezeld met visuals van sportbeelden en had zo ook voor het oog wat te bieden. Verder nam Murdoch de videocamera van een van de cameramannen op zijn schouder en liep hij er eventjes mee rond op het podium, voor de gein, maar ook om de band wat dichter in beeld te proberen brengen. De dansbenen mochten nog een laatste keer worden losgegooid tijdens een sterk slotoffensief van een lang uitgerokken “The Boy With the Arab Strap” en “Get Me Away From Here, I’m Dying”. Het slotoffensief vatte eigenlijk het hele optreden samen. Namelijk dat Belle and Sebastian de aanstekelijke deuntjes heeft om een publiek volledig los te doen komen. Dat Murdoch, die het sowieso niet van buitengewone zangkwaliteiten moet hebben, niet zeer goed bij stem was, leek het enthousiastere publiek niet echt uit te maken.

Suede @ Main Stage

Met een publiek dat eindelijk wat losser bleek, was het ook meteen tijd voor Suede, dat sowieso een van de grootste publiekstrekkers van de tweede festivaldag was. De Britse band liet een kleine tien minuten langer op zich wachten door een uitgelopen soundcheck, maar het was het wachten meer dan waard. Met Autofiction, de bands meesterlijke postpunkalbum dat vorig jaar verscheen, onder de arm konden we ons alvast aan een echte rockshow verwachten, en die kregen we ook. Het was natuurlijk frontman Brett Anderson die alle aandacht naar zich toe trok door zich als een halve gek vol energie over het podium te begeven. Hij ging op de geluidsboxen staan, deed allerlei kunstjes met zijn microfoonkabel en als kers op de taart verliet hij na een kwartier het podium om tussen de fans in de golden circle te gaan zingen. Dat er een heleboel smartphones werden bovengehaald en er heel wat mensen de zanger aanraakten, sprak natuurlijk voor zich.

Als je dat alles optelt bij meezingers als “Animal Nitrate” en “So Young”, kon het natuurlijk al helemaal niet meer mis gaan. De kenmerkende stem van Anderson was nog steeds intact en die kon hij nog wat extra in de verf zetten tijdens het volledige akoestische “She’s In Fashion”. Suede pakte uit met de klassiekers en meezingers, maar ook het nieuwe materiaal, met name “Personality Disorder”, deed wat het moest doen; namelijk een uur lang het publiek laten meekelen en -klappen.

Admiral Freebee @ Dageraad

In tegenstelling tot de eerste optredens van de dag, stond er nu een heel pak volk bij de Dageraad. Een gekende naam trekt vanzelfsprekend meer volk en ondanks dat het er drukker was, was het wel nog steeds zeer relaxed en natuurlijk. Admiral Freebee werd solo aangekondigd, maar verscheen uiteindelijk wel met twee op het podium. De dunne bezetting rendeerde wel, want de stripped-down liedjes sloten zeer goed aan bij de sfeer. Zo kreeg “Nothing Else To Do” een zeer leuk en mooi pianostukje, maar sommige nummers zoals “Always on the Run” werden ook wat onherkenbaarder gemaakt. Daardoor bleef het publiek soms gissen naar wat komen zou en waren er hier en daar verbaasde blikken te zien toen bepaalde liedjes het refrein bereikten. Admiral Freebee wist duidelijk wat hij moest doen om in dunne bezetting toch een mooi en fris optreden te geven.

dEUS @ Main Stage

Met een nieuw album onder de arm en de warme gedachte aan de vier uitverkochte avonden in de Ancienne Belgique kon er voor dEUS sowieso weinig misgaan bij een thuismatch in Antwerpen. Het publiek was voordien al opgetogen en enthousiast, wat duidelijk merkbaar was aan de golden circle, die dit keer propvol stond. dEUS hoefde de bal dus eigenlijk alleen maar binnen te koppen en dat deed het natuurlijk ook. De klassieker “Instant Street” zorgde zoals altijd voor meebrullende en dansende mensen, maar ook het nieuwe materiaal bleef wederom uitstekend overeind. “1989” was deze keer zonder een vrouwelijke stem, maar kwam daardoor zeker niet minder uit de verf. De energie straalde van de band af en zowel Tom Barman als Mauro Pawlowski waren uitstekend bij stem. De energie van dEUS zorgde duidelijk ook voor een dolenthoudiast publiek. Als afsluiter zorgde “Suds & Soda” nog een laatste keer voor een meebrullende en zacht headbangende menigte fans. Nadat de band onder luid applaus van het podium verdween, kreeg het publiek nog de première van de videoclip van “How To Replace It”.

Grace Jones @ Main Stage

Het was niet geheel onlogisch dat we ons op voorhand afvroegen of Grace Jones na al het voorgaande rockgeweld overeind zou blijven, gezien het verschil tussen de genres. Zoals bij de Jamaicaans-Amerikaanse zangeres wel vaker het geval is, begon ze ook deze keer ferm te laat, al waren het deze keer ‘maar’ 25 minuten. Gelukkig was ze het wachten zonder twijfel meer dan waard. Eens het doek voor het podium naar beneden viel, stond Jones als een keizerin met een masker op een verhoogd platform achteraan het podium. Op dat platform stond er voor de veiligheid een balustrade, waaraan de diva tijdens “My Jamaican Guy” – deze keer zonder masker, maar met een hoofddoek in de kleuren van de Jamaicaanse vlag – enkele turnoefeningen op deed. Het moet gezegd worden dat de zangeres voor haar leeftijd buitengewoon lenig is. Ze had wel moeilijkheden bij het afdalen van de trappen richting het publiek, maar dat viel vooral te wijten aan de hoge hakken die ze droeg, al had ze misschien ook wel al wat alcohol binnen. Het leverde hier en daar gelach op, maar dat was dan vooral van amusement. Vanzelfsprekend kreeg Jones ook applaus op verzoek en na ieder nummer, dus aan sfeer was zeker geen gebrek.

Tussen alle hoogtepunten en absurditeiten wist “Amazing Grace” niet te overtuigen. Jones verwachtte van het publiek dat ze zouden gaan meezingen, maar er waren er maar weinig die de tekst kenden. Op de voorste rij kregen twee fans toen ook ruzie, waarna een securityman tussenkwam en hij op zijn beurt de tamboerijn van Jones naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Zo werd “Amazing Grace” toch wat entertainend, maar dat kon niet op tegen wat nog allemaal volgde. Zo liet Jones zich door een securityman op zijn schouders gedragen worden, waarna ze op die manier voor de voorste rijen paradeerde en handjes schudde met het publiek. Tijdens dat alles werden er ook nog zeepbellen het publiek ingeblazen, net zoals dat tijdens “Slave to the Rhythm” werd gedaan. Jones liet toen minutenlang een hoelahoep rond haar heupen swingen terwijl ze zong en de band voorstelde. Nadien liep ze blootvoets naar de eerste rij, waar enkele gelukkige mannen over de barrière mochten springen en haar een knuffel en kus (op de mond) geven. Dat was ook meteen het echte einde van de show, hoewel Jones nog wat wou vertellen, maar dat kon ze niet meer doen doordat haar microfoon niet meer aan stond. Het was naar alle waarschijnlijkheid niet het gedroomde einde voor de Amerikaanse zangeres, maar dat had ze door te laat te beginnen ook wel zelf in de hand gewerkt. Een enthousiaste fan geraakte nog tot bij Jones op het podium en eens Grace Jones en de fan op elkaars poep hadden geslagen, zat het er volledig op.

Met het optreden van Grace Jones eindigde Live /s Live met een hoogtepunt van jewelste. De temperatuur was in graden Celsius wel al gezakt, maar Jones deed die spreekwoordelijk meteen weer stijgen. Ook Suede en dEUS maakten indruk en de gezelligheid van het Dageraadpodium was een leuk extraatje, al zouden daar volgend jaar misschien net wat meer kraampjes mogen staan voor wanneer het er echt druk wordt, zoals het vandaag tijdens Admiral Freebee deed. We kijken alvast uit naar de volgende editie, die op 28 en 29 juni 2024 zal doorgaan.

Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Onze recensie van The War On Drugs lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!