Marcus Mumford heeft officieel zijn houthakkershemd aan de kapstok gehangen. Voortaan gaat de Britse singer-songwriter even verder door het leven zonder zijn Sons. Begin deze zomer kondigde Mumford zijn solodebuut aan, na jaren op de baan te zijn met Mumford & Sons. Voor zijn debuutalbum (self-titled) dook hij tijdens de afgelopen coronajaren de studio in met producer Blake Mills (onder andere Fiona Apple, Perfume Genius en Brittany Howard). Verder verkeert hij op het album in goed gezelschap van onder andere Phoebe Bridgers, Clairo, Brandi Carlile en Monica Martin.
Zijn naam hangt onvoorwaardelijk samen met die van Mumford & Sons. Met dit viertal is hij de voorvader van de kampvuurmuziek en de sing-along-stadionhits. Op (self-titled) probeert hij het iets ingetogener aan te pakken en gaat hij vooral op zoek naar een manier om zijn eigen verhaal te vertellen. Openingstrack van de plaat, en tevens de eerst single, “Cannibal” is dan ook meteen een heftige binnenkomer. Het nummer vertelt namelijk het verhaal van het seksueel misbruik waar Mumford mee geconfronteerd werd tijdens zijn jeugd.
Toch is het moeilijk om een onderscheid te maken in waar Mumford & Sons stopt en waar Marcus Mumford solo begint. Op muzikaal vlak is er weinig tot geen verschil te horen in beide projecten. “Grace” is het schoolvoorbeeld van een rocksong en had perfect op het album Wilder Mind van Mumford & Sons kunnen staan. Het enige echte verschil zit hem in de songwriting van Mumford. Op zijn debuutplaat draagt de zanger het hart op de tong. De ballade “How” met Brandi Carlile is misschien wel de meest opvallende track van het album. Met woorden als ‘But I’ll forgive you now / Release you from all the blame / I know how’ kijkt hij recht in de ogen van degene die al het leed veroorzaakte in zijn kindertijd.
Toch staat hij er op (self-titled) niet alleen voor. De zanger wordt vergezeld door onder andere Monica Martin in de popsong “Go in Light” en ook de stemmen van Clairo en Phoebe Bridgers passeren de revue. De uptempo gitaarsongs en de luisternummers wisselen elkaar op het album mooi af. Een song als “Only Child” vindt zijn muzikale oorsprong in het subtiele gitaargetokkel, waardoor de lyrics nog meer naar voren komen. “Better Angels” is dan weer het meest toegankelijke nummer van de plaat. Het zou dan ook niet schrikken zijn als dit de volgende single is.
(self-titled) is misschien wel het meest persoonlijke dat Marcus Mumford ooit heeft uitgebracht. Met zijn solodebuut probeert hij zichzelf los te maken van zijn band Mumford & Sons, maar de gelijkenissen blijven treffend. Toch krijgen we op (self-titled) geen vrolijke kampvuur hits te horen. Op tien songs tijd geeft hij het diepste van zijn ziel bloot. Het is duidelijk dat de zanger het een en ander te verwerken had. Of hij daarvoor een solocarrière moest beginnen, blijft wel een vraagstuk.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
