Over Riptunes, het nieuwe project van zanger Luc Dufourmont (Idiots, Russian Cowboys, Ugly Papas) en gitarist Wouter Spaens (Idiots), valt veel te zeggen. Het toeval, een vraag om een liedje te schrijven voor een geboorte, bracht beide muzikanten bij elkaar. En wat initieel één song was, een gelegenheidsopdracht, groeide onverwacht uit tot een nieuw muzikaal project. Verwacht van dit hartverwarmend album geen zwaarwichtig gedoe of grote gebaren. Eerder is dit een album waarop twee muzikanten elkaar helemaal vinden. Dufourmont zingt helemaal anders dan in die andere bands en met een gitarist als Spaens zit het ook meer dan snor.
Zo krijg je op dit Riptunes album, goed voor een halfuurtje muziek, negen sobere, grotendeels akoestische songs over leven, liefde en alles ertussenin voorgeschoteld. Opmerkelijk is onder meer dat alle songs aan krachtige, sterke vrouwen opgedragen zijn. Zo wordt dit album meer dan passend opgedragen aan Tim Vanlangendonck zijn pas geboren dochter June die dit nieuwe project mee initieerde.
Riptunes brengt sobere, maar erg elegant ingekeurde songschetsen, grofweg te situeren op het kruispunt van zwierige folk en pop. Opener “Maurene” zet meteen de toon: ‘let me sing you a sweet lullabye’. Een levenslied, quoi. Stemmig en sober gebracht, met knappe inbreng van gastmuzikanten zoals Gunter Callewaert (toetsen), Ruben Vanhoutte (drums), Frans Grapperhaus (cello) en gastvocalisten als James De Graef en Sarah De Vos.
Hoewel de meerderheid van de songs robuuste folkballads zijn, hoor je ook best radiovriendelijke pop opduiken zoals bijvoorbeeld met de fris klinkende instrumental “Clementine”. Elders is er de bloedstollend mooie single in de vorm van “Sheila” (‘wake up / don’t let me down / i’ll stay around’- die zich probleemloos in je hersenpan nestelt.
Gaandeweg merk je ook hoe deze plaat ook als geheel overeind blijft. Neem er gerust het minimalistische Elodie (‘feels like coming home’) bij of het met heerlijke backing vocals opgetuigde “Sue” (waarin met wat goede wil een echo van The Rolling Stones te ontwaren is). Of ontdek een gerijpte, mature song als “Janine” of het op een akoestische bluesriffje stoelend “Norma” (met wondermooie cellopartijen van Grapperhaus).
Om maar te zeggen: een heel fijn en goudeerlijk (groei)album van Riptunes dat met elke beluistering nog een tikkeltje warmer aanvoelt. Meer dan aanbevelenswaardig.
