InstagramLiveRecensies

Leffingeleuren 2022 (Festivaldag 3): Heel de wereld in Leffinge

© Leffingeleuren – Karen Vandenberghe

De laatste dag van Leffingeleuren blijkt traditioneel ook een beetje de laatste dag van de festivalzomer. Het festival had op zondag nog een eclectische line-up klaarstaan. Met cumbia, jazz, Turkse psychedelica en garagepunk was er voor ieder wat wils en werden we ook getrakteerd op muziek uit alle hoeken van de wereld. Zo waren er bands uit Colombia en zelfs Faeröer aanwezig. Alle ingrediënten waren present voor een geweldige laatste dag en dat bleek het uiteindelijk ook te zijn.

Vito

© Leffingeleuren – Karen Vandenberghe

De debatten werden op zondag geopend door Vito. Geen slechte keuze wat ons betreft, want het project rond Vito Dhaenens brengt muziek die ideaal is om een zondagmiddag mee door te komen. Vito en zijn zeskoppige band wonden er alvast geen doekjes om; de groep kwam hier om liefde te verspreiden, en dat deed ze ook. Aan de hand van gezellige americana met hier en daar een streepje country kon je gezellig wegdromen bij de zon die buiten wild in het rond scheen. Bij momenten hoorden we in Vito een nieuwe Admiral Freebee naar voor komen en dat zou zomaar eens nodig kunnen zijn om wat opfrissing te krijgen. Alleen is het bij Vito allemaal wat rijker in sounds, met meer ruimte voor gitaarsolo’s en volle uithalen, en vooral voor eerlijke muziek die charmeert. De show was luchtig en doordat ze de instrumenten lieten spreken, werd het ook een beetje weelderig; de perfecte opener van de dag.

Milk TV

© Leffingeleuren – Karen Vandenberghe

In de Kapel werd met Milk TV een band uit Brussel gevraagd om alles op punt te zetten. Het drietal begon meteen snedig met een mix van rammelrock en postpunk, waarbij vooral het fuzzpedaal een prominente rol speelde. Dat ging van extreem chaotisch tot een hoekige vibe, met een vettige sound waarin de riffs vlot in het rond vlogen. Nooit sloot Milk TV compromissen, waardoor het met een strakke energie kon blijven knallen. Het publiek genoot er duidelijk ook van en we zagen zelfs al de eerste headbangers hun nekken opwarmen voor de rest van de dag. Dat de band niets vernieuwends bracht, zal de rest worst wezen, want hier werd alles binnen een bepaalde kracht naar voor gebracht en dat toonde ook aan dat Milk TV gewoon een plezierig groepje voor het oor is.

Ill Considered

© Leffingeleuren – Karen Vandenberghe

Ill Considered kan voor Leffingeleuren als een vreemde booking worden gezien. Het experimentele jazzgenre is er namelijk eentje dat te weinig op de line-up wordt gezet, al was de opkomst voor dit drietal in de zaal toch maar matig. Het mooie weer zal er voor een stuk tussen hebben gezeten, maar de afwezigen hadden ongelijk. De Londense formatie bracht een heerlijke improvisatieset waarin telkens opnieuw de cohesie tussen saxofoon, basgitaar en drums werd gevonden. De drums gaven het tempo aan, waarna de bas overnam en de saxofoon zich er telkens als een slang tussen wurmde. Met slechts één moment om even pauze te nemen, werden we vijftig minuten verwend met experiment waarbij je volledig in trance kon geraken, maar evengoed bij momenten eens aan het dansen kon slaan. Je wist nooit waar de band zou uitkomen, maar dat ze ergens geraakten, is enkel aan hun talent te danken. Een gewaagde, maar geslaagde zet door de organisatie, zoveel was duidelijk.

Joe & The Shitboys

© Leffingeleuren – Karen Vandenberghe

We kunnen zeggen dat Joe & The Shitboys de eerste band ooit uit Faeröer is, die komt optreden op Leffingeleuren. Het punkviertal bleek er heel veel goesting in te hebben, want waar de band eerst nog met mondjesmaat het podium op kwam, werd al snel duidelijk wat hun echte beweegreden was. ‘Shitboys in the house we’re gonna fuck you up’, zongen ze in het begin en daarmee was de toon gezet voor een verschroeiend concert. Frontman Joe is er zo eentje die een publiek zich onbehaaglijk kan laten voelen. Zo wees hij naar bepaalde mensen en zegt ‘you suck’ tijdens “Life Is Great You Suck” of betrok hij mensen in zijn persoonlijke ruimte tijdens “Personal Space Invader”. De frontman is een echt showbeest en ging ook te pas en te onpas het publiek in om het te laten meebrullen, maar stond op het podium ook als een bezetene heen en weer te lopen. Humor is bij Joe & The Shitboys nooit ver weg, want zo kregen we een cover van “Wonderwall” (voor de mensen die de band zelf niet al te goed kennen) in de vorm van dertig seconden geschreeuw. Punk met een hardcore-invloed en met de nodige zelfspot dus: Joe & The Shitboys heerste over Leffingeleuren.

Meridian Brothers

Uit Colombia mochten we gisteren Meridian Brothers verwelkomen. Het vijftal bracht een mix van cumbia en salsa en deed dat op de meest dansbare manier mogelijk. De band begon een klein beetje vreemd met een cover van “Son of the Preacher Man” in het Spaans, maar daarna werd het alleen maar exotischer en meer dansbaar. Je zag dat ook aan het publiek, dat naarmate de set vorderde meer aan het dansen ging. Daarnaast brengt Meridian Brothers niet altijd de voorspelbare muziek in zijn genre. Zo waren er plotse uitspattingen van elektronische noise en hier en daar wat chaos. Toch bleef de groove overal aanwezig en kon het publiek van Leffingeleuren van begin tot eind zijn beste dansmoves bovenhalen. De warme gloed van buiten werd dankzij Meridian Brothers ook naar binnen gehaald.

Zach Person

Zach Person ademt muziek en dat zie je van zodra hij het podium opstapt. Samen met zijn drummer brengt hij een streepje bluesy rock naar het fesitval mee en dat werkte steengoed. We kregen van bij het begin stevige The Black Keys-vibes, maar bij Zach Person is het allemaal een stukje ruwer. Zo hoorden we de ene sterke gitaarsolo na de andere, waarmee de man bewees wat voor een talent hij wel niet is op zijn instrument. Ook kan de Amerikaan erg rauw zingen, waardoor de bluesrockmuziek nog beter naar voorkwam. Het enige wat we een beetje vreemd vonden, was het feit dat er telkens een bandje meeliep om wat extra backings te voorzien. Dat had niet gehoeven, maar het deed niet af aan zijn talent.

Derya Yıldırım & Grup Şimşek

© Leffingeleuren – Karen Vandenberghe

Met een Duits-Turkse alliantie werd Derya Yıldırım & Grup Şimşek verwelkomd op de line-up van Leffingeleuren. Het viertal bracht Anatolische psychedelische rockmuziek met de nadruk op de Turkse vocals van zangeres Yıldırım. Haar stem was dan ook het bindmiddel in de volledige set, want ze kan heel groots uithalen, zonder daarbij de controle over haar noten te verliezen. Zo ging de band van heel dramatisch naar ook heel dansbaar, zoals dat moet bij dit soort muziek. Bij “The Trip” bijvoorbeeld werd de nadruk gelegd op het psychedelische in de muziek en bij andere songs ging het er iets beweeglijker aan toen. Het jammere was weliswaar dat Yıldırım net iets te veel over de oorsprong van iedere song palaverde, wat bij momenten de schwung wat uit de set haalde. Iets minder praten en iets meer spelen is onze boodschap voor de toekomst.

Vanishing Twin

Het psychedelische leek op een bepaald moment wel te overheersen op Leffingeleuren. Met Vanishing Twin werd het allemaal wat meer trippy dankzij haar mix van dromerige vocals en experimentele synths. Hierdoor schoot de set vele richtingen uit, maar iedere die richting het uitging, bleek een goeie. Zo bouwde het soms op naar een heerlijk repetitieve climax, werden we verwend met iets meer positieve vibes en kon je ook een visueel spektakel waarnemen. Dat laatste gebeurde vooral toen zangeres Cathy Lucas haar expressieve hoed omdraaide om er een roze masker over op te zetten. Daar waren we plots getuige van een andere dimensie in de muziek, eentje waarin je niet weet wie je eigenlijk ziet. Dat mysterieuze zit eigenlijk altijd in de muziek van Vanishing Twin en net daardoor was het zo boeiend om te zien en te horen.

CLAMM

© Leffingeleuren Karen Vandenberghe

CLAMM uit Australië mocht de Kapel van Leffingeleuren afsluiten en we denken dat het de boodschap had begrepen om de tent gewoon te slopen. Het drietal maakt een geluid dat immens verschroeiend binnenkomt en van bij het begin werd het tempo dan ook hoog gehouden. De intensiteit en energie was immens en ook muzikaal bleek de band een knappe wall of sound neer te zetten. Met behulp van de nodige fuzz en natuurlijk heel snel vingerspel en drumwerk, bleef de band als een hogesnelheidstrein voortstuwen. De ene keer neigde hun werk naar hardcorepunk, de andere keer voelden we meer de nood om rustig te headbangen, maar altijd ontaarde het in iets wilds. Compromissen sloot de band alvast niet, want telkens de set ook maar een klein beetje inzakte, smeten de mannen er een nagelnieuw beuknummer tegenaan. Na een tijdje ging het publiek dan ook wild tekeer in de moshpit met zelfs enkele crowdsurfers om de boel op te leuken. De Kapel moest door de organisatie dus niet meer worden afgebroken, dat deed CLAMM zelf al.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Vanishing Twin - "Life Drummer"

Vanishing Twin is de experimentele band van Cathy Lucas, Valentina Magaletti en Susumu Mukai. De band heeft haar kamp opgezet in Londen,…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Zach Person - "Wild"

Het was alweer een poosje geleden dat we nog wat van de jonge Amerikaanse bluesrocker Zach Person hadden gehoord. Zijn recentste single,…
LiveRecensies

Cassels @ Trefpunt: Poetsen tot het bloedt

Cassels is een band die al wel wat jaren op de teller heeft en ook al eens graag de oversteek vanuit Londen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.