Je kent Santigold misschien nog van 2012 toen ze met “Disparate Youth” een hit scoorde. Tien jaar later brengt de Amerikaanse Santi White, zoals ze in het dagdagelijkse leven heet, haar vierde album uit. Spirituals is de eerste plaat die ze op haar eigen label Little Jerk Records uitbrengt en daarnaast komt ze nog met skincareproducten, thee en een podcast die dezelfde naam dragen als het album. Santigold haar kunst is er dus niet alleen om te horen en zien (in videoclips), maar wordt aangevuld met dingen die je kan voelen of zelfs proeven. Ze denkt aan alle zintuigen. Of het geniale branding is of een schoenmaakster die wegloopt van haar leest, laten we in het midden, want bij Dansende Beren focussen we ons natuurlijk op muziek. Al kan een lekkere kop thee nooit kwaad natuurlijk…
Net zoals wanneer je water op het vuur zet om een lekkere tas thee te maken (sorry, het idee dat een muzikant thee uitbrengt blijft aanwezig in ons muzikaal gedachtenpaleis) duurt het eventjes vooraleer Spirituals ons echt warm doet lopen. De eerste twee nummers passeren al gauw de revue en pas bij single “High Priestess” begint dat water echt te koken. Toch eventjes terug naar het begin. De chille muziek tijdens opener “My Horror” heeft iets dat wat wegheeft van een reisje naar Hawaï met schuddende strooien rokjes, maar dat wordt met momenten overschaduwd door een heel hoog stemmetje dat haast richting schel gaat. Het lied duurt amper tweeënhalve minuut en lijkt toch lang aan te slepen. “Nothing” duurt net iets langer en voelt haast even chill aan, al is het zeker geen inhoudsloos liedje dat gewoon cool klinkt. Het lied is geschreven tijdens de Black Lives Matter-protesten en gaat over hoe Santigold zich soms als zwarte vrouw ongezien voelt. Eenmaal je weet waarover de muzikante het heeft, voelt dit lied helemaal anders aan en krijgt het meer diepgang.
Daarna is Santigold zoals eerder gezegd dus helemaal opgewarmd voor “High Priestess”. Het lied is er eentje om op los te gaan. Gooi je armen in de lucht en laat je heupen van links naar rechts naar links en voren glijden, terwijl je de ‘Hey pretty!’ meeschreeuwt. Het is er wel eentje voor de geoefende danser, want het lied bevat tempowisselingen waardoor het hoge tempo van de beats (waarbij de gelukshormonen doorheen je lichaam gieren) soms plaats moeten maken voor een eerder sensuele sfeer. Zonder twijfel een van de hoogtepunten van Spirtuals. Wat verder stoten we op de smaakvolle elektronische percussiegeluiden van “Witness” waardoor hogere, doch dansbare sferen binnen handbereik liggen. Geen high energy dansfeest meer, maar een eerder moderne bewegingsinterpratie van de muziek is hier perfect mogelijk. De muziek prikkelt en voelt wat gekruid aan. Ergens voelt het wat transcendent aan en brengt het een zekere vrijheid met zich mee.
‘You got to shake / Shake, shake / Got to shake / Shake.’ Op “Shake” toont Santigold aan dat teksten niet altijd diepgaand moeten zijn om er een leuk nummertje mee te maken. Nog geen twee minuten riedelt de muziek lekker verder en dat kan wat kort lijken, maar voor de weinige verandering die er plaatsvindt, is het meer dan genoeg. Vier van de tien nummers op Spirituals klokken af onder de drie minuten, wat soms een sterkte lijkt te zijn, maar bij bijvoorbeeld “The Lasty” blijven we wat op onze honger zitten. Het klinkt dreigend en haar stem lijkt wat weg te hebben van Enya, waardoor er een mistige, donkere sprookjessfeer verspreid. Het is heel cool, maar duurt dus echt lang. Daarnaast is het opnieuw een volledig andere sfeer dan op veel andere songs, waardoor Spirtuals een beetje een rode draad mist. Na een writersblock schreef Santigold er in 2020 plots op los, wat een hoop fijne liedjes met zich meebracht, maar de identiteit van het album is niet helemaal duidelijk.
Naar het einde toe serveert Santigold toch ook twee nummers van een viertal minuten en “No Paradise” is daarvan het eerste. Eerder had ze al wat weg van Enya, of zelfs M.I.A. en nu ligt Laura Mvula wel in de buurt. De leuke ritmes toveren een kleurrijk geheel in je gehoorgang en als het een tikkeltje sneller zou gaan, kon een enthousiasteling opnieuw beginnen dansen. Het voelt een beetje aan als een gemiste kans tot nog een hoogtepunt, want “No Paradise” heeft wel iets weg van een muzikaal paradijs. Op “First Fall”, het langste en laatste nummer, lijkt de zangeres haar stoute schoenen aan te trekken met gitaarachtige geluiden die wat harder gaan en een schreeuwerige manier van zingen. Het bouwt op naar steeds meer en meer, een beetje zoals “Noir Désir” van Vive La Fête, maar dan stopt het hier wel wanneer je dat verwacht. Santigold had wat tijd nodig om op te warmen, maar sluit wel met een sterk nummer af.
Spirituals is een beetje van alles naast elkaar. De samenhang is niet altijd even duidelijk waardoor het haast te vergelijken valt met een assortimentje van verschillende soorten thee in de plaats van één grote pot thee. Sommige nummers smaken naar meer, andere slaan niet aan bij een eerste of tweede proefronde. Bij het ene lied mocht het theekopje wat groter en bij andere is het dan weer goed dat het een kleine portie is. Santigold speelt op haar vierde langspeler met veel dingen, wat leuk kan zijn, maar het werkt niet altijd even goed. Onze raad: zet enkele nummers in je favoriete afspeellijst en de rest mag je eventjes aan de kant plaatsen. Misschien moeten ze nog wat rijpen, maar het kan evengoed zijn dat ze gewoon niet zo speciaal zijn. Een spirituele ervaring is Spirtuals als geheel in ieder geval niet.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
