Wie de afgelopen weken eens op de Spotify-pagina van Vlaanderens bekendste Ibe keek, zag dat er daar acht nummers stonden te blinken. ‘Haast genoeg voor een album’, dacht je misschien en je had gelijk, want nu is het eindelijk zover. Wuyts won in 2019 The Voice van Vlaanderen en wat later bracht hij als IBE met “Table of Fools” een eerste single uit. Zo nu en dan verscheen er een nieuw nummer en tussendoor speelde de jongeman op festivals als Rock Werchter en Pukkelpop, of verzamelden zijn fans zich in de AB Club terwijl de jongeman achter zijn piano vertoefde.
Wie Sweet Love in de cd-speler legt en op ‘play’ drukt, zou eventjes kunnen denken dat IBE ondertussen zijn piano bij het grof huisvuil heeft gezet. Opener “Dumb” bevat beats en veel elektronica in de plaats van warme pianoklanken, doordat het nummer samen met Warhola is geschreven. Door de andere instrumentatie komt de stem van Wuyts ook helemaal anders over dan op pakweg het bekende “Table of Fools” en eventjes zou je denken dat we een volledig nieuwe artiest voor onze neus (of in onze oren) hebben staan. Niets is minder waar, want vervolgens is het de beurt aan die prachtige pianoballade waar IBE na zijn overwinning mee naar buitenkwam. Na al die tijd blijft het lied iets hartverwarmends uitstralen en de puurheid en simpelheid van de jongeman en zijn piano siert hier ten zeerste.
Vervolgens komt met “Last Dance” een van de nog onuitgebrachte nummers aan bod en het is een filmisch liedje. Het zou zo op de soundtrack van een romcom passen. De strijkers trekken het dramagehalte de hoogte in en dat wordt voort gezet op “Perfect Storm“. Het uptempo nummer heeft iets weg van een aardige Eurosonginzending, waar op zich niets mee mis is, maar tegen dat alle landen hun ding hebben gedaan, ben je het mogelijks al vergeten. Dat geldt eigenlijk voor nog een hoop nummers op Sweet Love; op zich zeker niets mis met de songs en ze klinken vrijwel altijd heel mooi, maar die sparkel die het echt speciaal maakt, ontbreekt vaak.
“Control” is er zo eentje dat er wel echt uitspringt. Het heeft iets weg van een goed James Bond-nummer en de stem van Wuyts is hier werkelijk fantastisch. Het nummer gaat ook al enkele jaren mee, maar komt nog steeds goed binnen. Het recent uitgebrachte “Home” is er ook eentje die binnenkomt. De ballade met de Britse Emily Burns is een sfeervolle song, waarop de stemmen van de twee met elkaar versmelten. Twee hoogtepunten die elkaar mooi opvolgen op Sweet Love.
Daarna volgen er nog drie nummers die een beetje in hetzelfde bedje ziek zijn. “You Won’t Get Away With This” is nog een pianoballade die op zich wel mooi balanceert tussen puur en dramatisch, maar eveneens niet zo speciaal overkomt. IBE’s stem klinkt krachtiger op een aantal van de andere liedjes en het mist wat afkruiding. Afsluiten doet Wuyts met “Dark Maze“, dat net iets krachtiger is, maar misschien met een iets hoger tempo nog overtuigender was geweest. Opnieuw een goed nummer, maar geen wauw-effect.
IBE zijn debuutalbum liet eventjes op zich wachten, wat op zich niet erg is, maar als je dan nog al je voorgaande singles erop zwiert is er weinig ruimte voor iets nieuws of verrassends. Opener “Dumb” is het enige lied dat echt weet te verrassen, en dat werd dan al als single uitgebracht. Mooie liedjes zijn er zeker terug te vinden op Sweet Love en zoet is het zonder twijfel ook. De muziek past goed bij een romantische film en bevat regelmatig een filmische kant, maar mist vaak dat tikkeltje meer. Voor een debuutalbum is Sweet Love op zich wel geslaagd: IBE stelt zijn potentieel tentoon en doet ons afvragen wat hij nog voor ons in petto heeft. Blijft hij hierna ook de zanger met de piano of gaat hij eerder richting elektropop? Only time will tell…
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
