Een introductie aan Flogging Molly is voor liefhebbers van het genre overbodig. De Amerikaanse groep is reeds sinds 1997 een van de grootheden van de Keltische punkrock. Met dit nagelnieuwe Anthem brengt de band maar liefst zijn negende studioalbum uit. De opvolger van Life Is Good liet weliswaar vijf jaar op zich wachten, maar in de tussentijd had de groep rond Dave King een gevuld tourschema, tot de pandemie roet in het eten kwam gooien. De vrijgekomen tijd werd goed ingevuld met het schrijven van deze nieuwe plaat. Met “This Road Of Mine” werd reeds een tekstueel gevoelige single gelost over de eigen weg die Flogging Molly afgelegd heeft. Het werd geschreven in de onzekerheid of de band wel nog op tour kon gaan. Een twijfel die deze zomer werd weggespeeld met een dijk van een optreden op de Lokerse Feesten.
Flogging Molly staat vooral bekend om zijn ijzersterke liveshows. Door een brede bezetting en het gebruik van veel verschillende traditionele instrumenten weet de band overtuigend uit de hoek te komen. Ook de albums komen stuk voor stuk goed binnen, en daar is deze Anthem geen uitzondering op. Wat ons meteen opvalt, is dat de nadruk meer op folk dan op punkrock wordt gelegd. Over het algemeen komt de elektrische gitaar minder naar voor en treden de traditionelere instrumenten meer in de schijnwerpers. Een perfect voorbeeld hiervan is “(Try) Keep The Man Down”. De verwachting is dat het na een erg folky intro zal ontploffen. Dat gebeurt ook, maar dan wel met een akoestische gitaar en viool in de hoofdrol. En vooral: het klinkt minder bombastisch dan we van hen gewoon zijn.
Wat we altijd hebben weten te waarderen bij Flogging Molly is het feit dat de band zijn muziek steeds oprecht brengt. Vaak krijgen we vrolijke nummers voorgeschoteld die aanzetten tot een aardige danspas, maar ook de emotionele kant wordt niet in de kast gestopt. In deze categorie staan er maar liefst drie nummers op dit album. “No Last Goodbyes” is veruit het meest overtuigende. Met veel instrumentatie voelt het sombere lied toch aan als een warm deken op een koude winteravond. Eveneens een aangenaam luisternummer is “The Parting Wave”. Het doet ons meteen denken aan “If I Ever Leave This World Alive”, aangezien het volledig in dezelfde sfeer zit. Opvallend is dat Anthem somber wordt afgesloten, want laatstgenoemde track en het minder overtuigende “These Are The Days” vormen de laatste twee nummers van de plaat.
Er werd voor dit album opnieuw samengewerkt met Steve Albini, die eveneens bij de legendarische albums Swagger en Drunken Lullabies betrokken was. Grote hits zoals “Drunken Lullabies” of “Life In A Tenement Square” krijgen we echter niet voorgeschoteld. Toch wordt in “Lead The Way” en “These Times Have Got Me Drinking” het oude wonderrecept terug van stal gehaald. Door het hoge tempo en de ritmisch sterke inhoud staan deze live garant voor een hevig dans- en meezingfeest. Vooral de ‘woooh woooh’ op “Lead The Way” zal tijdens optredens hoge ogen gooien. Ook “A Song Of Liberty” komt sterk naar voor en is een nummer dat blijft plakken.
Flogging Molly komt opnieuw op de proppen met een sterk album, dat toch de geschiedenis zal ingaan als een album waar de folky kant van de Amerikaanse band naar de voorgrond treedt. Met drie luisternummers op een album is het eveneens niet het hevigste wat de band al uitbracht. Desalniettemin staat er voldoende moois op om alle fans tevreden te houden. Wie weet scoren ze er eveneens enkele nieuwe zielen mee. We kijken er alvast naar uit hoe ze deze nagelnieuwe parels live zullen brengen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
