Voor liefhebbers van de betere humor is de Nieuw-Zeelander Bret McKenzie zeker geen onbekende. Samen met Jemaine Clement vormt hij Flight of the Conchords, een comedyduo dat oorspronkelijk begon met liveshows, maar geleidelijk uitgroeide tot een succesvolle televisieserie waarin Jemaine en Bret hun muziekcarrière en persoonlijk leven in New York op de rails proberen te krijgen. Ondanks het gebrek aan erkenning dat z’n personage in de serie moet doorstaan, is McKenzie in werkelijkheid wel een stuk succesvoller. Zo waren de albums die hij samen met Clement uitbracht voor de televisieserie bijzonder populair. Daarnaast maakte hij ook al behoorlijk wat filmmuziek en won hij met “Man Or Muppet” voor The Muppets in 2011 zelfs de Academy Award voor beste filmnummer.
Met Songs Without Jokes heeft McKenzie nu zijn eerste soloplaat onder de arm. Met dit album wou hij vooral eens muziek voor zichzelf maken, zonder rekening te moeten houden met een finale pointe of een groter verhaal rond de personages uit z’n liedjes. De ruwe ideeën ontstonden al in 2019 en werden geleidelijk uitgewerkt met Mickey Petralia, de vaste producer van Flight of the Conchords die onder andere ook al met Dandy Warhols, Beck en Eels samenwerkte. Uiteindelijk werd de plaat opgenomen met een exquise groep sessiemuzikanten nadat Art Director Chris Caswell extra advies gaf bij de muzikale arrangementen. Het resultaat mag er wezen, want na een eerste beluistering van McKenzies langspeler springen meteen referenties naar Randy Newman, Elton John, Harry Nilsson en Steely Dan in het oor. Dat zijn alvast stevige namen om bij een solodebuut af te vinken.
De albumtitel geeft natuurlijk al een knoert van een spoiler weg: op McKenzies eerste is geen enkele grap terug te vinden. Geen robo boogie, geen motherflippin’ hiphop en al helemaal geen foute Franse meezingers; McKenzie gooit het hier over een serieuzere boeg. Al zit de tong af en toe wel heel diep in de wang en is een speelse dosis ironie nooit ver weg. Zo heeft hij het in de albumopener “This World” over milieuverontreiniging (‘the air is filthy, they don’t recommend breathing’), terwijl hij in “That’s L.A.” op de tonen van fonkelende synths gewoon lekker margaritas ligt te drinken aan de waterkant. Die dualiteit geeft Songs Without Jokes in elk geval een verteerbare luchtigheid.
De muziek die Bret McKenzie op Songs Without Jokes brengt, is niet alleen vlot verteerbaar, maar ook rijkelijk georkestreerd. Hij kiest regelmatig voor een ruime aankleding met blazers en toetsen. Zo baadt “This World” in een heerlijke sfeer van bigbandjazz en vaudeville, met veel toeters en bellen die je zo teleporteren naar een muziekkiosk in 1924. Het mooie “America Goodbye” en het hoopvolle “Tomorrow Today” zijn gezegend met grootse melodieën en gooien alle popregisters wagenwijd open. Het zijn die nummers die ontegensprekelijk tot de hoogtepunten van Songs Without Jokes horen.
Niet alle nummers op Songs Without Jokes zijn toppers, sommige landen eerder op de middelmaat. “Here For You” is wat stroperig en bij momenten zelfs ronduit saai en spant de kroon met een dromerige brug waarin McKenzie niet meer kan verzinnen dan ‘lalala’. Het niemendalletje “A Little Tune” heeft dan wel een leuke doowopmelodie, steigerende blazers en een frivole tekst, maar met een speelduur van meer dan vijf minuten duurt het helaas te lang om na meerdere beluisteringen nog boeiend te blijven. Ook “Dave’s Place” is ondanks de geladen eightiessfeer geen hoogvlieger en zou niet meteen bekendheid krijgen als het door een beginnende muzikant zou uitgebracht worden. Een gevierd komiek heeft dan wel wat voorsprong.
Gelukkig zijn de mindere momenten op Songs Without Jokes beperkt, want al bij al slaagt hij erin om met z’n composities een consistent geheel te vormen. Dikwijls zijn het de bescheiden nummers die de muzikale kunde van de Nieuw-Zeelander blootleggen. Het zijn die liedjes die uitblinken in hun eenvoud. Het eenvoudig swingende, aan Randy Newman schatplichtige “If You Wanna Go” bijvoorbeeld. De weemoedige ballad “Up In Smoke” en het dromerige, door akoestische gitaar gedreven “Carry On” komen eveneens stevig binnen, maar de grootste parel vind je helemaal achteraan op het album en heet “Crazy Times”. Met een melancholische piano, een zacht ritme een mijmerende melodie past het nummer zo thuis op Sea Change (Beck) of Automatic For The People (R.E.M.). En zo sluit McKenzie zijn debuut in schoonheid af.
Met Songs Without Jokes brengt Bret McKenzie een toegankelijke, fijne popplaat die doet terugdenken aan klassiekers van Harry Nilsson en Randy Newman. Fans van de komische ster zullen smullen van de muzikale rijkdom die hij op zijn debuut tentoonstelt, maar ook neutrale muziekliefhebbers die niet vertrouwd zijn met de carrière van McKenzie zullen behoorlijk wat plezier halen uit deze langspeler.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
