Af en toe gebeurt het dat een artiest in enkele jaren al heel wat weet te bereiken. Dit is duidelijk het geval voor de Amerikaanse Ingrid Andress. Zo tekende ze nog maar in 2018 haar contract bij Warner Nashville, om een jaar later te debuteren met het nummer “More Hearts Than Mine”. De countryzangeres bracht in 2020 haar debuutalbum Lady Like uit, een langspeler die haar mooi een nominatie opleverde voor de Grammy-Awards. Naast een nominatie in de categorie Best Country Album, slaagde Andress erin om voor nog twee andere categorieën genomineerd te worden, namelijk Best Country Song en Best New Artist. Hoewel ze die avond met geen enkele trofee naar huis ging, tonen die nominaties wel aan dat de Amerikaanse iemand is om in de gaten te houden.
Ingrid Andress groeide op in een christelijk huishouden. Haar moeder gaf thuis aan de zangeres en haar broer en zussen les, een traject waartoe ook pianolessen behoorde. Door haar religieuze opvoeding was contact met de algemene popcultuur beperkt, een onderwerp dat regelmatig terug komt in Andress’ nummers. De relatie met haar familie was dan ook een van de thema’s van Lady Like, naast feminisme en liefde. Niet alleen tekstueel zijn er veel verwijzingen naar haar opvoeding, zo gebruikt de zangeres regelmatig een piano, zoals ze het van haar moeder geleerd heeft, in haar nummers. Opvallend, aangezien country vooral doet denken aan een gitaar, maar niet verkeerd. Die piano was al aanwezig in haar debuutalbum, maar komt nog meer tot recht in diens opvolger, Good Person.
Waar familie centraal stond in dat debuutalbum, lijkt Ingrid Andress meer op zichzelf te focussen in deze nieuwe langspeler. Net zoals vele andere artiesten is de countryzangeres aan het schrijven gegaan tijdens die ene pandemie. Ze besefte dat ze niet gelukkig was in haar relatie, het was een ontdekkingstocht die ze met ons deelt. Haar zelfreflectie begint bij “Good Person”, waarbij ze zich op haar religie richt om bepaalde vragen te beantwoorden. Ze wil leren en een beter persoon worden, iets dat ze op dat moment niet is. Dat Andress negatief over zichzelf denkt, komt ook aan bod in “Pain”, waar ze breekbaar en soms zelfs bijna wenend zingt. Haar boodschap komt zo oprecht over en raakt ons zelfs een beetje. Dat onderwerp haalt ze ook nog eens aan in het zachte “Feel Like This”, waarbij we een beetje moeten denken aan de sound van Sia. De zangeres lijkt tot het besef te komen dat die gedachten niet zomaar ontstaan zijn. De Amerikaanse komt duidelijk uit een ongelukkige relatie, en het hele album kan gesplitst worden in nummers over zelfreflectie of over die slechte relatie.
Ingrid Andress vraagt zich namelijk af in “Yearbook”, een zacht nummer begeleid door een simpele gitaar, waarom een koppel zou samenblijven als de liefde verdwenen is. Ze lijkt niet alleen haar relatie, maar liefde algemeen in vraag te stellen. Haar persoonlijke onzekerheden drukt ze uit in singles als “Seeing Someone Else”, het iets meer upbeat “How Honest Do You Want Me To Be?” en het breekbare “No Choice”, waar ze duidelijk maakt dat het voor haar mentale welzijn beter is om een punt achter haar relatie te zetten. Die breekbaarheid wordt ondersteund door haar kenmerkende piano, en zet ook de toon voor Andress’ muzikale stijl. Zo is ze bijvoorbeeld ook niet bang om meer poppy-sounds in haar countrynummers te steken, waardoor we soms aan de beginjaren van Taylor Swift moeten denken. Die vibe krijgen we bijvoorbeeld bij het iets bombastischere “Falling For You”. Zelfs bij iets hevigere nummers houdt Andress zich vast aan haar piano, maar we moeten toegeven dat het wel lekker klinkt.
Good Person lijkt een tocht te zijn waarbij Andress haar eigen gedrag aankaart en er mogelijke oorzaken probeert voor te vinden. Wanneer dat antwoord niet voor de hand liggend is, richt ze zich naar haar god. Soms gebeurt dit direct, zoals in “Good Person”, maar ook de subtiele verwijzingen in het ietwat repetitieve “All The Love” tonen aan dat de Amerikaanse zich af en toe laat inspireren door religie. Alhoewel deze single een mindere is op dit album, weet de zangeres onze aandacht er nog bij te houden bij de laatste nummers. In “Things That Haven’t Happened Yet” stelt ze haar innerlijke weer bloot door ons over haar angsten te vertellen, maar eindigen doet ze zoals de iets betere Disney-films door te zeggen dat het oké is en allemaal wel goedkomt. Het album afsluiten doet ze met een feature-song waarop Andress zingt met de Amerikaanse Sam Hunt. Wij kunnen een woordspeling wel appreciëren, zeker als er een goede single achter zit, wat hier wel het geval is. Ingrid Andress eindigt haar album met het genre waarmee ze begon: country.
Good Person maakt duidelijk dat Ingrid Andress niet bang is om buiten de lijntjes van haar genre te kleuren. Naast mooie composities is ze er ook in geslaagd een eerlijk en duidelijk verhaal in haar album te steken. Er steken enkele repetitieve nummers in de tracklist, maar gelukkig zijn deze in de minderheid en onthouden we enkel die mooie breekbaarheid die ze met haar stem en piano weet over te brengen.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
