Rock Olmen 2022 (Festivaldag 2): Familiefestival met een scherp randje

Rock Olmen 2022 was een festival waar jong en oud zich verenigden. Nog zo eentje waarbij je geen lening bij de bank hoefde aan te gaan om je ticket en gerstenat op de wei te kunnen betalen en needle spikers in de verste verte niet hoefde te vrezen. Gemoedelijk was dan ook de leidraad. Wie zijn kinderen meebracht, was minder de uitzondering dan de regel en wie er even van af wou, kon zijn bengels op bekerraapjacht sturen, want bekers en snoep waren equivalenten van elkaar in Olmen. En oh ja, voor we het vergeten; ook voor de muziekliefhebbers viel er flink wat moois te rapen.

Meltheads @ Main Stage

Aan de start van dag twee bleek de eersterijfobie, die bij de openingsdag ook reeds aanwezig was, aanvankelijk nog niet opgelost. Bij het concert van Meltheads bleef het gros van de mensen dan ook wat meer vanop een afstandje toekijken. Opkomen deed de band onder de tonen van “Daar Gaat Ze”, om vervolgens de weide wakker te schudden met hun gitaren. De vierkoppige band bracht muziek die disco en garagerock verenigde onder leiding van frontman Sietse Willems, een typetje met de flair van Olly Alexander en het opgefokte van Grian Chatten, de zanger van Fontaines D.C.. Het waren vooral “Chaise Longue”, een cover van Wetleg en het Nederlandstalige “Naief” die het publiek wat meer uit de bol deden gaan. Die laatste mag de band gerust officieel uitbrengen, een hitje in wording lijkt ons.

Tessa Dixson @ Main Stage

Degenen verantwoordelijk voor de programmatie van Rock Olmen zijn duidelijk fan van Studio Brussel en meer in het bijzonder van De Nieuwe Lichting. Want nadat we vrijdagavond al Kids With Buns kregen en Equal Idiots, mocht zaterdag Tessa Dixson bewijzen dat ze die prijs waard was. Dankzij enkele moedige festivalgangers leek de eersterijfobie opgelost en stond de Main Stage voor het eerst deze dag wat gezelliger vol, waardoor er meer een ‘publieksgevoel’ werd gecreëerd. Een publiek waaruit het merendeel uit vrouwelijke gen Z’ers bestond weliswaar. Met bassen die de grond deden daveren, aangevuld met wat spitsvondig percussiewerk en daarbovenop de stem van de frontvrouw kon het niet lang duren voor de eerste danspassen van de dag zich ontpopten. “How High” was een van die energiehoogtepunten dat zelfs mannen in STAKE-t-shirt voorzichtig ritmisch met de benen liet schudden. De gevoelige ballade die Dixson in het midden van haar set bracht, was jammer genoeg wat moeilijker over te brengen naar de wei. Afsluiten deed ze met “Forget U”, een laatste hoogtepunt dat eindigde in een brok instrumentale dansbaarheid waarvan Jamie XX zich niet zou schamen, moest hij het gemaakt hebben.

Mauro Pawlowksi @ Main Stage

Generatie Z’ers deden een position-switch met de leden van generatie X voor het optreden van Mauro Pawlowski, een icoon in de Belgische muziekwereld dat voor die laatste groep mensen geen introductie behoeft. Mauro was naar Olmen afgezakt om zijn plaat Eternal Sunday Drive te spelen. Op het podium bleef hij die heerlijke weirdo die hij is en wanneer niet alles technisch liep zoals gewenst, sprak hij de magische woorden: ‘Alles goed daar? Hier alleszins wel, want we zijn professionals’. Leutig, maar anderzijds niet gelogen. Muzikaal viel er heel weinig aan te merken aan de strakke set, die op te weinig bijval van het publiek kon rekenen dat er nogal statisch bijstond. Parels voor de zwijnen is misschien overdreven, maar onder andere “Silent Sky” en vooral “Leaving Montreux” zijn onderschatte nummers waarbij het entertainmentgehalte er niet met dikke lagen opgesmeerd is, maar wat fijngevoeliger over gedrapeerd. Wanneer Pawlowski met een halve boom in de hand gitaar speelde, die overigens vanuit het niets ineens op het podium verscheen, leek het publiek het rock-n’-rollgehalte wat meer omarmd te hebben en kwam er ook in de toeschouwers wat meer pit.

Bad Nerves @ Stoot Stage

Trekken en stoten was het om kwart voor negen nog niet meteen aan de Stoot Stage bij het begin van de show van Bad Nerves. Bij het inzetten van hun eerste nummer straalde het Britse er meteen vanaf, en dat is een compliment. Ze noemen zichzelf het verboden liefdeskind van de Ramones en de Strokes, dat is dan wel weer wat veel eer. De powerpop/punk dat de band bracht scheurde wel lekker, maar was er ook een waarvan er dertien in een dozijn zijn. Gelukkig was er het nummer “Can’t Be Mine”, het beste nummer van de setlist, waarmee ze zich alsnog onderscheidden van de middelmaat. Ongeveer vanaf het midden van de set werd (onder lichte mentale dwang na een ellenlange staredown met het publiek) de eerste moshpit ingezet. Energie ten top.

Mooneye @ Main Stage

Bij het vallen van de avond was het de beurt aan Mooneye, nog zo’n winnaar van De Nieuwe Lichting. Festivalgangers waren talrijk aanwezig om te komen luisteren én kijken naar de stem en de looks van Michiel Libberecht. Want laat ons eerlijk zijn, de frontman stond waarschijnlijk wel ergens vooraan in de rij toen God de aantrekkelijkheid aan het uitdelen was en het was dan ook niet uitzonderlijk dat een uitspraak als ‘moeste kik naa twintig joar joenger zijn èh’ ter ore kwam. Maar Mooneye had meer te bieden, véél meer. “Don’t Ask Where I’ll Be” zette de toon voor een prachtig, zweverig concert. De meerstemmigheid die meermaals terugkwam deed het publiek kippenvel bezorgen, alsook het akoestische begin van “Are You Lonely Too”. Mooneye was het hoogtepunt van de avond (op de voet gevolgd door de pizza prosciutto van een niet nader genoemde foodtruck). De superlatievenlade voor het optreden van Libberecht en vrienden is haast niet diep genoeg en het was dan ook niet verwonderlijk dat na afloop heel wat mensen de weg naar de merchandise-stand vonden.

STAKE @ Stoot Stage

De sludge metal van STAKE moest de Stoot Stage afsluiten ten minste tot volgend jaar. Het was een van de groepen waarvoor enkelen speciaal hun ticketje hadden gekocht. De band trachtte een duistere sfeer te creëren met hun gitaren en psychedelisch blauwe lichten. STAKE gaf de fans enkele stompen in de maag en headbangers, moshpitters en crowdsurfers waren niet ontalrijk. Het publiek werd enigszins in groepen verdeeld: de echte fans die volledig in het concert opgingen en de buitenstaanders die gewoon wat van de sfeer kwamen opsnuiven. Die tweedeling zorgde ervoor dat de Stoot Stage niet de epische afsluiter kreeg, die het dag ervoor met Equal Idiots kreeg, waarbij iedereen wel volledig mee was in het verhaal. En net wanneer we Rock Olmen hét familiefestival bij uitstek wilden noemen, stuurden de mannen van STAKE een man in adamskostuum en middelvingermasker het podium op tijdens “F*ck My Anxiety”. Je moest maar eens die ene vriend zijn zonder muzikaal talent.

Novastar @ Main Stage

Het enige optreden waarbij op voorhand al enkele mensen voor het podium gingen kamperen om vooraan te staan tijdens het concert, was voor dat van afsluiter Novastar. Speciaal voor de zaterdag van Rock Olmen (of voor een andere gelegenheid, ook mogelijk) had zanger Joost Zweegers een mullet laten groeien. “Because” was zowat het eerste nummer dat op herkenning kon rekenen en vanaf dan voorzag Novastar ons van een heuse hitparade. “Velvet Blue Sky” blijft een klepper en de meest geslaagde meezingmomenten van het festival kwamen zonder enkele twijfel ook op Joosts naam te staan met als kers het altijd uitstekende “Wrong”.

Zoals wel vaker durft de frontman zich weleens volledig te verliezen in zijn muziek en dat was ook in dit concert het geval. De band had het dan soms ook moeilijk om Joost Zweegers te volgen in zijn muzikale genialiteit waarbij hij soms een andere koers uitvaarde, vooral wanneer die zich achter de piano begaf. Gelukkig toonde hij zich een kapitein die zijn strepen meer dan had verdiend en zorgde hij er voor dat het muziekschip niet zonk. Afsluiten deed Joost Zweegers traditiegetrouw alleen achter de piano met “The Best Is Yet to Come”. Had hij het over het heus volksfeest dat na zijn optreden ontaarde op de beats van Superstyling, over Rock Olmen 2023 of iets volledig anders? Dat is niet helemaal duidelijk, maar het belooft alleszins veel goeds.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!