Een beetje rock, een beetje westcoast, een beetje country, niet al te ingewikkeld; en zie daar de muziek die de Californische band Dawes de afgelopen jaren maakte. Niet slecht, maar het is nu ook niet het geval dat het ons echt beroerde. Oneerbiedig gezegd: een dertien in een dozijn bandje. Af en toe een hitje dat blijft kleven, maar aan het einde van het jaar ben je ze alweer vergeten. Dat moest worden doorbroken.
Na zeven albums was de Amerikaanse band eindelijk zelfverzekerd genoeg om uit zijn comfortzone te stappen. Aangespoord door producer Jonathan Wilson (o.a. Father John Misty, Angel Olsen) zochten de bandleden tijdens de opnamesessies het muzikale avontuur op en lieten ze zich niet beperken door korte spanningsbogen die tegenwoordig van bands gevraagd wordt. Het enige waar ze zich aan wilden houden, was dat het zich binnen de 40-45 minuten zou afspelen: de traditionele lengte van een album.
Je moet het maar durven om in het huidige streamingtijdperk met een nummer op de proppen te komen van ruim negen minuten, maar toch doet Dawes dat. De folkrockband uit Zuid-Californië schaamt zich er niet voor en dat is maar goed ook, want dit behoort tot het beste werk dat ze al uitbracht. Het is het openingsnummer van hun nieuwe album Misadventures of Doomscroller.
Het eerste deel “Someone Else’s Cafe” begint met een ongebruikelijke drumshuffle, waarna een folkrockliedje volgt waar Dawes er wel meer van heeft gemaakt. Maar dan volgt, verrassend genoeg, een jazzfunkbreak als bruggetje naar het volgende nummer. “Doomscroller Tries To Relax” klinkt behoorlijk westcoast en het is net alsof we Young Gun Silver Fox aan het werk horen. Op “Comes in Waves” hoor je een ontspannen band, die duidelijk zijn vorm gevonden heeft. Het bruggetje in het midden van het nummer hadden de mannen voorheen nooit op die manier gedaan en ook de outro is spannender dan voorheen. Een kleine rol is daarbij weggelegd voor Mike Viola (Andrew Bird) die de achtergrondvocalen voor zijn rekening neemt.
Het is alsof het kwartje is gevallen en de band de juiste formule heeft gevonden die het beste bij zich past. Op “Everything Is Permanent” komt zelfs een King Crimson-achtige gitaar voorbij om geruisloos over te gaan in een jazzy intermezzo. ‘De intro’s hebben outro’s en de outro’s hebben bruggetjes.’ Zo omschrijf bassist Wylie Gelber het mooi. “Ghost In The Machine” is een uptempo nummer met een instrumentaal middenstuk waar latin- en jazzinvloeden in versmelten. Helaas zakt het album hierna in. “Joke In There Somewhere” steekt wat gewoontjes af tegen de eerste nummers, terwijl het slotnummer wat langdradig wordt.
Jonathan Wilson heeft Dawes van de gebaande paden af weten te krijgen en daar heeft hij de band behoorlijk mee geholpen. Het album is avontuurlijk en spannend, al weten ze dat helaas niet vast te houden tot het einde. Het is echter wel prijzenswaardig te noemen dat de band zichzelf de ruimte heeft gegeven zichzelf opnieuw uit te vinden. Het is hun achtste album en als je de eerste zeven albums niet meetelt, is het zelfs hun debuutalbum, aldus de band met een knipoog in het persbericht. Wij durven het dan zonder knipoog een prima debuutalbum te noemen. Dawes trekt deze zomer op tournee door Amerika en hoopt in 2023 naar Europa te komen. Of België en Nederland op het programma staan, is nog niet bekend.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
