Op zijn veertiende won Jung Hoseok de eerste prijs in een nationale danscompetitie. Hij had toen al een naam voor zich gemaakt, weliswaar als danser. Veertien jaar later behoort Jung Hoseok, beter gekend als j-hope, tot een van de grootste groepen ter wereld. De Zuid-Koreaanse BTS debuteerde in 2013, al konden hun uitgaven destijds op weinig open armen rekenen. Het duurde even maar vanaf ongeveer 2017 genoten ze niet alleen in het Aziatische continent van hun bekendheid, ook in het Westen werden ze een veelbesproken groep. Hoewel BTS een zeer hechte groep is, houdt dit hen niet tegen om af en toe eens solo te experimenteren. Zo is Jack In The Box niet de eerste keer dat j-hope het alleen doet, in 2018 bracht hij zijn eerste mixtape Hope World uit, met diens grote hit “Airplane”. Nog een jaar later bracht de zanger “Chicken Noodle Soup” uit, waarvoor hij samenwerkte met de Amerikaanse Becky G.
Een tijdje geleden was BTS voorpaginanieuws van heel veel internationale media. Ook in ons eigen Belgenlandje werden ze vernoemd in het nieuws. De groep zou er tijdelijk mee stoppen om solo te gaan. Fake news, gelukkig voor ons stopt het zevental niet maar zullen ze zich wel tijdelijk meer focussen op individuele interesses en projecten. Dit album komt dus niet echt als een verrassing voor ons, al waren we wel nieuwsgierig. Twee weken geleden kregen we namelijk al een eerste voorsmaakje te horen van Jack In The Box met de single “MORE”. Onze verwachtingen lagen hoog door dat nummer. De rapper, die we normaal kennen van zijn funky en enthousiaste muziek, koos er deze keer voor om een andere weg te bewandelen. Er werden rockelementen toegevoegd en de Zuid-Koreaan leek voor een donkere en bozere sound te gaan. Het album opzich geeft ook een sinister gevoel, helaas ontbreken de rockelementen van ervoor en krijgen we vaak dezelfde ingrediënten op dit album.
Dat j-hope solo gaat houdt hem niet tegen om BTS-achtige zaken toe te voegen aan zijn album. Zo begint Jack In The Box, net zoals vele BTS albums, met “Intro”. In tegenstelling tot het grootste geheel van zijn album, kiest de artiest er hier voor om een rustige en aangename sfeer te creëren met een uitleg over hoop, wat de leidraad vormt van dit soloproject. Alhoewel dit optimistisch klinkt, is het album dat totaal niet. De Zuid-Koreaan stelt zich open naar het luisterpubliek en wil zichzelf uitleggen, al lijkt dat geen gemakkelijke taak te zijn. Zijn eerste echte nummer is dan ook “Pandora’s Box”, een verhaal waar hij zijn stagenaam vandaan heeft gehaald. Het deuntje zou niet misstaan op de soundtrack van een thriller, een gevoel dat “What if…” ook heeft. Toch pakt j-hope het op verschillende manieren aan. Bij die eerste draagt hij dat gevoel over door gebruik te maken van zeer lage gitaren, bij de andere single ligt de focus op een pianodeuntje.
Helaas bevat dit album ook nummers waar we eens vlugger doorheen willen gaan, zoals “STOP”. De single valt regelmatig in herhaling, waardoor we het al snel beu gehoord zijn. Het enige positieve aan “STOP” is de inhoud, j-hope gebruikt zijn stem namelijk letterlijk en figuurlijk om politiegeweld aan te kaarten. Als we goed luisteren, horen we een audiofragment van iemand die hardhandig gearresteerd wordt, waarna iemand zegt dat die hulp nodig heeft. Niettemin blijft het een nummer waar we snel overheen kijken. Gelukkig krijgen we daarna “= (Equal Sign)” die het een beetje probeert recht te trekken, al zijn we hier ook niet volledig tevreden mee. De bedoeling van dit album was een kans voor j-hope om zichzelf uit te leggen en iets individueel te creëren. Toch kunnen we niet anders dan denken aan de nummers die BTS als groep heeft uitgebracht, in plaats van j-hope als individu hierin te herkennen. We horen eerder kpop dan rap, waarvoor hij gekend is. Ook “Future” geeft ons dit gevoel, waardoor het lijkt dat hij niet kan losstaan van BTS en die groep bijna zijn persoonlijkheid geworden is. Deze poppy sounds klinken niet verkeerd, maar deze nummers konden perfect staan op een album van de groep, en niet op j-hope’s soloalbum.
Als onderbreking in het midden van het album, krijgen we een kort intermezzo te horen in de vorm van “Music Box: Reflection”, al kunnen we dit niet echt een nummer noemen. Het is wederom iets dat zou passen bij een thriller, namelijk het geluid van een muziekdoosje gecombineerd met het gehijg van j-hope. Misschien moet hij even bekomen van de chaos die hij tot dan toe gecreëerd heeft op Jack In The Box. Voor liefhebbers van de Zuid-Koreaan zal “Safety Zone” als een verademing komen, gezien we hem daarin wel weer herkennen. Het klinkt vrolijker dan de rest van de tracklist en we moeten dan ook denken aan de oude j-hope met zijn upbeat nummers. Een album is zoals gaan eten op restaurant, als het dessert slecht is zijn de klanten ontevreden, hoe goed het hoofdgerecht dan ook mocht zijn. Wij gaan dan ook met een teleurgesteld gevoel naar huis na het beluisteren van dit album, want net zoals bij het eerder vernoemde “STOP” is “Arson” een nummer waar de artiest regelmatig in herhaling valt en we geen spijt hebben wanneer het gedaan is.
De Zuid-Koreaanse rapper heeft duidelijk geëxperimenteerd op dit album, wat zorgde voor een paar leuke nummers. Helaas waren onze verwachtingen door “MORE” iets te hoog, waardoor onze teleurstelling voor deze langspeler nog groter is. We hoorden iets te vaak dezelfde nummers of herkenden j-hope als individu er niet in. Soms is het beter om te doen wat je gewend bent, iets wat j-hope misschien beter had gedaan op Jack In The Box.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
