© CPU – Jan Van Hecke
Gent Jazz is een van de vele festivals die vorig jaar om begrijpelijke redenen vooral inzette op Belgische bands, maar dit jaar is dat naar oude gewoonte helemaal niet waar. De eerste dag van een nieuwe week Gent Jazz is daar een mooi voorbeeld van, want met een headliner uit de Verenigde Staten, een Puerto Ricaan uit Gent, een Noors-Braziliaanse uit Berlijn en een band met leden die studeren in België en Nederland kan er van een mooie mix gesproken worden. De zon lijkt bovendien te zijn over gekomen uit Zuid-Amerika en zo wordt het tussen het genieten van de prachtige muziek zweten geblazen.
Shikata Ga Nai
© CPU – Jan Van Hecke
We gaven het al een beetje weg, maar gaan het nog eens herhalen omdat Shikata Ga Nai niet meteen een naam is waar menig muziekliefhebber bekend mee is. Het vijftal bestaat uit muzikanten die aan verschillende conservatoriums studeren in Gent, Hasselt en Rotterdam en bewijst zo dat muziek over de grenzen gaat. Shikata Ga Nai stond reeds in de finale van Soundtrack en brengt in het najaar hun debuutalbum uit. Daarvan laten ze vandaag al enkele leuke nummers horen, met een afwisseling tussen zwoel en groovy, waardoor je het ene moment kon wegdromen en het andere zou je een beetje kunnen dansen. De stoeltjes verhelpen het bewegen, maar niet het genieten van de onverwachte twisten en tempowissels. Het vijftal geeft het beste van zichzelf, geniet duidelijk en geeft elkaar de tijd en ruimte om te schitteren, al is het vooral de mondharmonica van Rutger Mathys die de aandacht steelt. Toch hadden we graag net iets meer van gitarist Achilles De Raedt gehoord, want soms zie je hem losgaan op zijn instrument, maar verdween het wat in het geheel. Op andere momenten schittert hij gelukkig wel en toetsenist Elias D’hooge stapt dan weer in de spotlight als hij plots begon te rappen. Shikata Ga Nai weet dus aangenaam te verrassen en houdt ons goed wakker door soms onverwachts uit de hoek te komen.
Charlotte Dos Santos
© CPU – Jan Van Hecke
Charlotte Dos Santos, het is een naam die al prachtig klinkt, maar dan heb je haar muziek nog niet gehoord. Met een Braziliaanse vader en een Noorse moeder groeide ze op in het thuisland van haar mama, maar uiteindelijk ging ze gaan studeren in de Verenigde Staten en nu vertoeft ze in de Duitse hoofdstad Berlijn. Het wereldse vertaalt zich dan ook in haar muziek, waarbij verschillende genres zonder aarzelen met elkaar worden gecombineerd. Charlotte Dos Santos doet haar soulvolle stem glijden over jazzklanken, die soms wat weghebben van r&b waardoor er een chille vibe ontstaat. Onder andere tijdens “Away From You” creëert ze een feel good vibe, waarbij er op een brave manier niets lijkt te kunnen misgaan. De zangeres en haar drie muzikanten staan de hele show op exact dezelfde plaats, waardoor het ondanks de sensuele armbewegingen van Dos Santos na een tijdje nogal statisch overkomt. De set voelt aan als een zachte droom waarbij je je de hele tijd in dezelfde ontspannende setting bevindt. Gelukkig komt er na een tijdje wat meer schwung in de set wanneer de zangeres er een koebel bijhaalt, al verdwijnt dat extraatje alweer gauw. Charlotte Dos Santos brengt heel wat fijne nummers en brengt die op een goeie manier, maar na een tijdje wordt het toch een beetje veel van hetzelfde.
Gabriel Ríos
© CPU – Jan Van Hecke
Gabriel Ríos heeft met “Gold” en “Broad Daylight” al enkele belpopklassiekers op zijn naam staan. Ooit bracht hij een mix van latino muziek met elektronica en zelfs een vleugje hiphop zo nu en dan, maar ondertussen kennen we Gabriel Ríos ook als een muzikant die met enkele akoestische instrumenten veel weet te bereiken. Zijn set op Gent Jazz klinkt in ieder geval zomers, doordat hij vrijwel de hele tijd in het Spaans zingt en de temperatuur blijft toenemen in de tent, en zo wanen we ons eventjes in Puerto Rico. Samen met Ruben Samama op contrabas (die soms als cello wordt gebruikt), piano, gitaar en backings brengt Gabriel Ríos een verrassend dynamische set die extra levendig wordt door de chemie tussen de twee en vrolijke vocale klanken die Samama produceert.
Vorig jaar bracht Ríos Flore uit, een album met veel covers van oude Spaanse nummers die in Puerto Rico populair waren en zijn. Het grootste deel van zijn set bestaat uit nummers daarvan, en ondanks dat de meerderheid van de liedjes voor ons Belgen niet gekend zijn, weet Ríos wel positieve reacties uit te lokken met nummers als “La torre”. Ze mogen dan wel maar met twee op het podium staan, toch ontstaat er een afwisseling tussen intieme en zelfs bijna explosieve momenten zoals bij bijvoorbeeld bij “El diabo” het geval is. Ríos en Samama spelen 75 minuten en ondanks dat ze eigenlijk niet veel variatie brengen, blijft het wel leuk door het warme temperament van de singer-songwriter en zijn enthousiaste bewegingen en gezichtsuitdrukkingen. Afsluiten gebeurt met die belpopklassiekers en waar “Gold” voor een laatste intiem momentje zorgt, wordt er tijdens “Broad Daylight” her en der meegeklapt en zelfs gezongen. Gabriel Ríos staat maar met één extra muzikant op het podium, maar het duo speelt met de overtuigingskracht van een volledige band.
Melody Gardot
© CPU – Jan Van Hecke
Enkele maanden geleden bracht de Amerikaanse Melody Gardot haar zesde album Entre eux deux uit en dat was voor Gent Jazz een reden om haar na veertien jaar nog eens uit te nodigen op hun podium. Dat album werd opgenomen met Braziliaanse pianist Philippe Powell en wordt omschreven als een dans tussen twee mensen met een liefde voor poëzie en mooie melodieën. Dat klinkt alleen maar veelbelovend en daarnaast bevat de muziek van Gardot ook nog eens een helend element, doordat de muzikante zelf muziek begon te spelen na het oplopen van een hoofdwonde bij een fietsongeluk.
Melody Gardot haar set wordt ingezet door drie muzikanten die al spelend het podium betreden. Het eerste nummer wordt zo zonder de zangeres gebracht, maar de uitnodigende ritmes zijn wel een leuke start van de uiteenlopende set. Het dansbare wordt verder gezet tijdens het tweede lied, waarbij Melody samen met Philippe Powell hun vocaal kunnen aantonen. De uptempo, eerder uitbundige liedjes brengen heel wat sfeer met zich mee, maar het is bij ballades als “Our Love Is Easy” dat Melody echt schittert. Met een serene lichtshow krijgen de muzikanten ook wat meer tijd om te ademen. De melodieuze muziek brengt een sensueel gevoel met zich mee en afwisselend weten de muzikanten doorheen de avond elk hun hoogtepunten te bereiken. Later op de avond wordt het nog wat puurder tijdens “This Foolish Heart Could Love You”, waarbij Melody Gardot alleen begeleid wordt door de piano. Hemels.
Af en toe vertelt de zangeres een beetje over haar muziek en zo verklapt ze dat “Obstinada” haar favoriete lied is van haar meest recente album, ondanks dat Gardot er zelf niet op te horen is. Het instrumentale nummer voelt aan als een koppeldans vol passie en vuur tussen de piano en percussie. De twee muzikanten doen ons haast vergeten dat Melody Gardot deel uitmaakt van de act, maar gelukkig tonen Melody en alle muzikanten samen ook nog eens hun talent tijdens bijvoorbeeld “Les étoiles” en “What Is This Thing Called Love?”, een cover van Cole Porter. Melody Gardot komt met een uiteenlopende set, waarbij zowel zij als al jaar muzikanten apart kunnen schitteren. Het vijftal zorgt ervoor dat er voor elk wat wils is en verveelt zo geen seconde. Een prachtige afsluiter van een uiteenlopende, maar mooie dag.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
