AlbumsFeatured albumsRecensies

Sniffany & The Nits – The Unscratchable Itch (★★★): Onversneden rauwheid

SniffanyNiet al het muzikale geweld dat vanuit Londen naar onze regionen doorsijpelt is per definitie straf te noemen, maar eerlijk toegegeven klinkt ‘we’re a punkband from London’ ten eerste heel vet om mee te delen aan je publiek en ten tweede zal het je onbewust een streep voor geven op bands die het ongeluk hebben uit laat ons zeggen Erembodegom of Zoutenaaie te komen. Los daarvan komt Sniffany & The Nits natuurlijk niet enkel op ons bord omdat ze uit Londen komen, dat zou wat kort door de bocht zijn natuurlijk. Ze zijn er terechtgekomen omdat hun kruising tussen punk en hardcore het vermelden waard is en hun debuut The Unscrachable Itch een mooie streep punk is zoals die hoort te zijn.

Openen doet het debuutalbum met de titeltrack “The Unscratchable Itch”. Het is een nummer die er vanaf seconde één geen doekjes probeert om te winden. Een georganiseerd gekletter van scheurende drums, gierende akkoorden en de drammende stem van frontvrouw Josephine M. K. Edwards a.k.a Sister Sniffany, die doorleeft en echt overkomt. Dit is zo tot op het einde, waar haar tirade overslaat richting pure chaos met het idee dat zij even de controle dreigt kwijt te raken.

Wie zegt dat de hardheid van punk niet samen gaat met de termen kwetsbaar en betekenis trekt maar beter zijn woorden in. Het is een denkfout die we liever niet meer willen horen of zien. En dat het een denkfout is, bewijst het viertal met een nummer als “Chicken Liver”.  Hierin kijkt Sister Sniffany naar zichzelf en haar minder goede kanten, zoals jaloezie en competitiviteit. Die lelijkheid wordt mooi blootgesteld en omgezet in iets moois, voor anderen zal het dan weer gewoon als herrie klinken. Hoe dan ook zijn “The Unscratchable Itch” en “Chicken Liver” een mooi tweeluik, die het livepubliek met veel plezier zal ontvangen.

We kunnen na “Chicken Liver” nu niet pretenderen dat The Unscrachable Itch een plaat is geworden die bol staat van introspectie, wijsheden en persoonlijke groei. De focus ligt hoofdzakelijk op korte, maar uiterst krachtige punk schijven die het moeten hebben van zijn overweldigend dreigend gedonder. Nummers als “Grandma”, “Piggy Bank” en “Frogs Legs” zijn dan ook enkel en alleen gemaakt om het hoofd te doen tollen en de benen op hol te doen slaan. Veel meer moet dat niet altijd zijn toch?

Sniffany

Laten we open kaart spelen, echt memorabele hoogtepunten zijn er niet te vinden op The Unscratchable Itch en het is eerlijk om te zeggen dat alles na verloop van tijd wat te sterk op elkaar begint te klinken. Alsof we eindeloos van dezelfde punk soep aan het drinken zijn. Het is dus uitkijken naar een moment waarop Sniffany & The Nits het heel even over een andere boeg gooien. Die momenten zijn gering, maar meer dan noodzakelijk. Op “Clam Chowder” en “1000 Hours” durft drummer Owen Williams het aan om zijn strakke, snelle snaren te dumpen voor een gemoedelijker tempo en dat is een verademing voor de plaat. Naar onze mening zijn dit twee van de sterkere nummers op de plaat, omdat ze de ware kracht van het viertal tot uiting brengen.

The Unscratchable Itch is een debuut geworden zoals je dat kan verwachten van een jonge, gretige punkband. Dat betekent tien nummers aan de gemiddelde snelheid van een op hol geslagen raket en dat voor de tijd van nog geen 30 minuten. Sniffany & The Nits laat er nooit gras over groeien en schenkt ons onversneden rauwheid zoals we dat nog wel vaker zien bij jonge bands. Die rauwheid mag gerust gepolijst worden, al was het maar om meer diepgang en dynamiek in het geheel te krijgen. Los daarvan is het The Unscratchable Itch een amusante beleving, die naar onze mening net lang genoeg duurde.

Instagram

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.