Billie Eilish @ Sportpaleis: Zingen en zweten

Met het profetische woord ‘Billie’ wordt opener “bury a friend” ingezet en wie horen we daarna niet zingen? Billie. De fans zingen luid mee. Heel luid. Superluid. De meezingtrend wordt meteen verder gezet met “I Didn’t Change My Number” en “NDA”. Dat het Sportpaleis tot de nok gevuld is met superfans, wordt nog duidelijker wanneer het uitbundige publiek voor ook maar het minste uit zijn dak gaat. Billie wandelt naar voor en het publiek gaat los. Vooral tijdens het eerste deel van de show is het publiek superenthousiast en intens, waardoor Billie tijdens bijvoorbeeld “lovely” helemaal verdwijnt in het lawaai. De Amerikaanse smijt zich helemaal en ze is verre van de enige die dat doet. Veel mensen hebben twee jaar gewacht om hun idool te zien en nog voor Eilish als een van haar concertregels aankondigt dat je plezier moet hebben, doet iedereen dat al tot in het extreme.

Verloopt het dan net iets te gemakkelijk voor Billie? Doet het er nog toe wat ze doet? Komt ze er goed van af met een slechte show? Daarop kunnen we je geen antwoorden geven, want Billie levert in feite wel klasse af. De setlist is goed opgebouwd, want na enkele hits komen een paar minder gekende nummers zoals het zwoele “Billie Bossa Nova”, waarbij haar geliefde broer Finneas O’Connell voor een zomers gitaarlijntje zorgt, en het ingetogen “GOLDWING”. Het engelenkoor aan het begin van laatstgenoemde, is het koor waar de superster van de avond vroeger zelf deel van uitmaakte en dus knipoogt ze maar al te graag eens naar haar verleden. Dit doet ze later nog eens tijdens “Getting Older” met beelden uit haar peuter- en kleutertijd op de schermen achteraan het podium. De mooie visuals verschijnen slechts in beperkte mate, waardoor ze nooit gaan afleiden. Ze ondersteunen wat Billie en haar twee bandleden doen op een mooie manier, waardoor het nog altijd Billie zelf is die schittert.

© Matty Vogel

Naast vele herkenbare nummer schrijven, kan Billie Eilish ook heel goed een publiek bespelen. Tijdens “Oxytocin” hoeft ze het geen twee keer te vragen of er wordt uitbundig mee gesprongen op het middenplein én in de tribunes. Na een kort stukje van “COPYCAT” volgt er tijdens datzelfde lied nog een sitdown en, ondanks dat het extreem warm is in de zaal, wordt er ook hier niet geaarzeld. Gelukkig kunnen we daarna eventjes bekomen tijdens het nog niet uitgebrachte “TV” en het daaraan voorafgaande “Your Power”. Dat nummer wordt akoestisch op gitaar gebracht door Billie en Finneas, en gaat gepaard met een welgemeende ‘fuck you’ naar de Amerikaanse Supreme Court en duizenden gsm-lampjes. Tussen de liedjes door stuurt Billie Eilish de security aan om flauwgevallen mensen uit het publiek te halen en zelfs water uit te delen, en dat doet haar alleen maar charmanter overkomen. Op andere momenten vertelt ze een heel kort verhaaltje of uit ze haar dankbaarheid en dat komt heel oprecht over. Op snelle tijd is Billie Eilish uitgegroeid tot een van de grootste sterren van het moment, maar ze blijft met haar voetjes op de grond staan.

Oké, dat laatste is niet helemaal waar, want na een kort fragment uit “Not My Responsibility” verschijnt de Amerikaanse achteraan het Sportpaleis op een lift, om zo onder meer “OverHeated” in de lucht te brengen. De fans in het tweede deel van de zaal worden nog enthousiaster eens stukjes uit oudere nummers als “bellyache”, “ocean eyes” en “bored” snel na elkaar worden gebracht. Die songs worden nog steeds luid meegezongen, dus is het jammer dat ze niet volledig gebracht worden. Gelukkig brengt ze “Lost Cause” wel volledig op het grote podium vooraan en dat pleziert veel fans. Toch is het pas bij “when the party’s over” dat er opnieuw uit overvolle borst wordt meegezongen. Het is en blijft een prachtige parel die ons live kippenvel bezorgt. Steek die kippenvelletjes niet te snel weg, want vooraleer “bad guy” er wordt door geknald, wordt het wondermooie “everything i wanted” nog tot een goed einde gebracht. En voor wie zich afvraagt of “bad guy” na drie jaar nog steeds een van de vele hoogtepunten van een Billie Eilish-concert is: duh.

Afsluiten doet de Amerikaanse superster met “Happier Than Ever” en dat lied vat eigenlijk de hele show samen. Een mooie oprechte tekst waarin heel veel jongeren zich kunnen vinden, een rustmomentje en uiteindelijk een grootse apotheose waarbij de laatste stukjes long er uitgeschreeuwd worden en de laatste druppels zweet als confetti uit onze poriën worden geschoten. Wie een paar jaar terug dacht dat Billie Eilish een kortstondige hype zou zijn, heeft het mooi verkeerd. De eenentwintigjarige superster weet als geen ander hoe ze een sterke show moet brengen. Billie betekent veel voor de mensen die aanwezig waren in het Sportpaleis en dat maakt de ervaring van het concert nog eens vele malen mooier. Een concert van Billie Eilish is klasse, met een grote K.