Ignant Benches, dit toenmalige viertal uit San Diego veroverde doorheen hun middelbare leeftijd menig Californisch indiehart met nummers die wel héél veel weg hadden van grootspeler The Strokes. Met singles zoals “I Don’t Make Me” en debuutalbum Wishful Thinking (At Its Best) brachten ze gitaargedreven indierock die best wel wist aan te slaan. Toch was dit plaatje van korte duur. Ten gevolge van onderlinge spanningen en verschil in ambitie besloten de jongens elk hun eigen weg in te slaan. Tevergeefs, maar niet het einde.
Frontman Anson Kelley, het creatieve brein achter Ignant Benches, bleef niet bij de pakken zitten. Zo kregen we in 2020 de verfrissende ep Vandalism, maar bij gebrek aan een liveband bleef het grotere succes nog wat op zich wachten. Na twee jaar stille waters en een grote onzekerheid rond de toekomst van dit project, krijgen we eindelijk perspectief. Ignant Benches mag dan wel verleden tijd zijn, maar Anson Kelley is terug. Een naamsverandering, gloednieuwe line-up en vooral kersverse muziek.
Salut Ignant Benches en hallo benches. Zo eenvoudig kan het zijn. Met “Violent” mogen we voor het eerst proeven van dit nieuw recept. Ansons rauwe hersenspinsels zijn duidelijk nog steeds sterk aanwezig. Zo bewijst de dicterende toon waarmee de vocals na de eenvoudige intro het startschot geven. Ook muzikaal bevinden we ons in een vertrouwde omgeving. Een strakke verwevenheid tussen de twee gitaren die in een pingpongduel het nummer leiden. ‘I’m putting my violent ways behind me’ krijgen we te horen tijdens de refreinen waar deze benchrockers een versnelling hoger schakelen. Voor je het weet, is de luisterbeurt jammer genoeg al gedaan en blijven we toch wat op onze honger zitten. Als eerste single onder een nieuwe line-up niet slecht, maar hopelijk in de toekomst toch wat meer risico.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
