Het is inmiddels alweer zo’n 12 jaar geleden dat de Ierse James Vincent McMorrow voor het eerst op de radar verscheen. Zijn debuutalbum Early In The Morning werd geprezen door muziekjournalisten wereldwijd en vergeleken met het werk van talentvolle collega’s als Sufjan Stevens, Damien Rice en Justin Vernon van Bon Iver. Het was een veelbelovende carrièrestart en in de jaren erna bewees McMorrow meer te zijn dan de zoveelste indiefolkzanger met een plezante stem en gitaar. Hij wilde niet in dat hokje gestopt worden en experimenteerde daarom veel meer met andere genres in zijn werk na zijn debuutalbum. Soms pakte dit goed uit, zoals op zijn tweede langspeler Post Tropical uit 2014 en het mooie True Care uit 2017. Soms pakte het echter minder goed uit: Grapefruit Season, dat vorige zomer uitkwam, voelde onoprecht. Het was een plaat die afkomstig leek te zijn van een artiest die doorgedraaid was in zijn behoefte om te blijven vernieuwen, te ambitieus was en te veel wilde. James Vincent McMorrow leek zichzelf verloren te zijn en dit bloedde door in zijn muziek.
In de periode die volgde na Grapefruit Season nam de Ier de tijd om te reflecteren op zijn carrière en zijn mentale gesteldheid. Hij kwam tot dezelfde conclusie die wij al trokken uit dat album. McMorrow wist niet meer wie hij wilde zijn als artiest, hij wist niet meer wat hij wilde zeggen en maken. Hij haalde geen plezier meer uit het creëren van muziek en kampte met angstgevoelens en depressieve gedachten. Daarom besloot de zanger het roer om te gooien. McMorrow wilde terugkeren naar de kern: muziek maken zonder onrealistische verwachtingen en hoge eisen aan zichzelf. Het moest weer zorgeloos en ongeforceerd, vrij van overdenkingen. Deze nieuwe werkwijze bleek McMorrow behoorlijk goed af te gaan want hij maakte niet één, maar twee nieuwe albums in deze periode. Vandaag geeft hij ons alvast de eerste van de twee langspelers, The Less I Knew.
We zullen degenen die hoopten dat James Vincent McMorrow de magie van zijn eerdere werken zou reproduceren met The Less I Knew helaas moeten teleurstellen. Deze plaat komt muzikaal gezien niet in de buurt van zijn sterkste albums en is weinig baanbrekend of vernieuwend. Wat we echter wel duidelijk horen op The Less I Knew is het plezier en onbevangenheid die McMorrow enige tijd kwijt was. Dit merken we al meteen in de opener, “Hurricane”. Deze is een dikke knipoog naar het folkgeluid dat zijn debuut domineerde, maar ook een hoopvolle, optimistische afsluiting van een donkere tijd waarin zijn glimlach voor de luisteraar bijna te horen is.
Het allermeest horen we die teruggevonden vreugde terug op “The Reason I Died”, dat halverwege het album diens intrede doet en flirt met het rockgenre. Het nummer is niet alleen de verpersoonlijking van de zorgeloosheid die McMorrow jarenlang miste in het creatieve proces, maar ook een openhartige, oprechte uiteenzetting van zijn mentale gemoedstoestand van de afgelopen tijd. Ongepolijst drum- en gitaarwerk staan samen met zijn rauwe stem centraal. Waar het merendeel van Grapefruit Season klonk alsof McMorrow er veel te veel over had nagedacht, geldt dat voor “The Reason I Died” absoluut niet.
“The Reason I Died” is niet de eerste of enige keer op The Less I Knew dat McMorrow eerlijk is over zijn onzekerheden en kwetsbaarheden. Zo zingt de Ier op de kleine, intieme titeltrack openlijk over zijn angst om fouten te maken, maar ook “I Am A Masterpiece” past in dit rijtje. Het lied is een blootlegging van zijn onzekerheden over de toekomst en biedt een uiterst persoonlijke inkijk in de depressieve gevoelens waarmee hij nu soms nog worstelt. McMorrow bewijst met “I Am A Masterpiece” dat hij niet meer nodig heeft dan een akoestische gitaar en zijn stem om echt te raken.
Niet alles op The Less I Knew weet zoveel indruk te maken. Een aantal nummers is bijvoorbeeld net iets te lang om onze aandacht te behouden: zowel de titeltrack als de soulvolle albumsluiter, “A Lot To Take”, mochten een minuut korter duren. Dit geldt ook voor “Lighten Up”, wat naast te lang ook nog eens misplaatst is. Het lied is namelijk strakker geproduceerd dan de rest, wat het een vreemde eend in de bijt maakt. De vreemdste eend in de bijt is echter ongetwijfeld het cringy “Heads Look Like Drums”. We geloven best dat McMorrow een bepaalde mate van zorgeloosheid ervaarde tijdens het maken van dit nummer, maar erg sterk is het niet. Het had zomaar uit de koker van Ed Sheeran kunnen komen en dit bedoelen wij niet complimenteus.
Nee, een perfect album dat de muzikale grenzen weet te verleggen is The Less I Knew niet, maar wij denken ook eigenlijk niet dat dit zijn doel was. James Vincent McMorrow wilde zichzelf en zijn passie voor het maken van muziek weer terugvinden. Met The Less I Knew bewijst hij in onze optiek dat hij hierin geslaagd is. Het is een persoonlijk album, gekenmerkt door hoop, eerlijkheid en bovenal, acceptatie. Acceptatie dat het soms even allemaal heel moeilijk is, maar ook de acceptatie dat je nooit helemaal zal worden wie je ooit was. De toekomst ziet er voor James Vincent McMorrow in ieder geval weer rooskleurig uit en misschien is dat soms belangrijker dan het leveren van een baanbrekend, muzikaal meesterwerk.
Deze zomer staan er voor dit album een aantal intieme concerten gepland. Helaas is er vooralsnog geen datum in België, maar Nederlandse fans van McMorrow kunnen op 13 en 14 juli terecht in de Amsterdamse Vondelkerk. Zijn zevende album, Heavyweight Champion of Dublin 8, staat gepland voor dit najaar.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
