Nick Mason's Saucerful of Secrets @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Een schoteltje vol nostalgie

Als drummer van één van de meest invloedrijke bands uit de muziekgeschiedenis, is Nick Mason de enige die er sinds de oprichting van Pink Floyd in 1965 al bij was. Met zijn Saucerful of Secrets wil hij hun vroegere materiaal, vóór Dark Side Of The Moon, nog eens tot bij het grote publiek brengen. Geen slecht idee, want met zijn 78 lentes nadert Mason alleszins de apotheose van zijn indrukwekkende carrière. De band bestaat verder uit bassist Guy Pratt (schoonzoon van wijlen Richard Wright), zanger Gary Kemp (ex-Spandau Ballet), gitarist Lee Harris en toetsenist Dom Beken. De band debuteerde in mei 2018 in Londen en bracht in september 2020 een live album én film uit: Live at the Roundhouse.

Om hun uitgestelde tournee van 2020 ruimschoots te compenseren, toerden ze in april 2022 al door Ierland en UK om deze zomer maar liefst 39 Europese steden onder te dompelen in de psychedelische sound van de beginjaren van Pink Floyd. In september, oktober en november is het de beurt aan Noord-Amerika. Als we even de rekensom maken zal Nick Mason’s Saucerful of Secrets dit jaar voor maar liefst 88 optredens verzorgen. Niet slecht voor een opa van bijna tachtig jaar, die elk optreden twee uur lang drumt alsof hij nog een bakvis is.

Het Koninklijk Circus was tot de nok gevuld voor deze royalty uit de rockgeschiedenis. Jong en oud, maatpak of versleten t-shirt, stil genietend of ongedwongen meedrummend… voor elk wat wils. Tijdens de openingsgitaren van “One Of These Days” was snel duidelijk dat Mason’s band goed op elkaar inspeeld is en een eerste psychedelische golf steeg al snel naar het plafond van deze wondermooie zaal. Bij de eerste drumriffs van Mason kirden zelfs enkelingen van enthousiasme. Het mag duidelijk zijn: Nick Mason is een jeugdidool voor velen en het is uniek om dit icoon eens live aan het werk te kunnen zien. Met “Arnold Layne” zetten ze nadien de debuutsingle van Pink Floyd in, ooit geschreven en ingezongen door Syd Barrett. Een hommage aan deze legende liet niet lang op zich wachten en zanger Gary Kemp gaf het beste van zichzelf. Dat hij een hoog stembereik heeft wisten we al van zijn tijd bij Spandau Ballet. Tijdens “Fearless” dreef de concertzaal op een zeemzoeterige wolk, waarbij we zelfs even een fragmentje Liverpoolfans “You’ll Never Walk Alone” hoorden meebrullen.

Na deze ouverture was het even tijd voor de instrumentale nummers als “Obscured By Clouds” en “When You’re In”, die als soundtrack dienden bij de Franse film La Vallée uit 1972. Met “Candy and a Currant Bun” kregen we en dit geven we grif toe, een nummer dat we niet kenden. Het blijkt het B-kantje van “Arnold Layne” te zijn, dat eenvoudigweg over drugs en casual seks gaat. Dat we dat ooit konden missen. Ook het vreemde “Vegetable Man” bleek een vrij onbekend nummer, maar dit is een bootleg die pas in 2016 officieel gereleased werd in de box set The Early Years 1965–1972. Met “If” werd meteen de eerste gevoelige snaar geraakt. Dit nummer van album Atom Heart Mother vloeide op geniale wijze over in de titelsong. “Atom Heart Mother” is angstaanjagend, begeesterend en meeslepend. Het Koninklijk Circus was muisstil en genoot met volle teugen van het hoogtepunt van de eerste set. Of althans dat dachten we, want “Set the Controls for the Heart of the Sun” was de absolute apotheose. Er bestaat haast geen mytischere en meer typische Pink Floyd-intro als dit krankzinnig goede nummer. Gedurende twaalf minuten bleef zowat iedereen muisstil op z’n zitje, alsof ze gehypnotiseerd werden door de licht opzwepende drums in combinatie met mystieke Indische qawwali-invloeden op sitar, xylofoon, orgel en gitaar. Dit is Nick Mason op z’n best. Zowat zijn absolute hoogtepunt als drummer van Pink Floyd.

Set 1:
One of These Days
Arnold Layne
Fearless
Obscured by Clouds
When You’re In
Candy and a Currant Bun
Vegetable Man
If
Atom Heart Mother
If (reprise)
Remember a Day
Set the Controls for the Heart of the Sun

Na een korte break, waarbij de zaal nagenoeg vol bleef zitten tijdens de pauze (je zou maar eens iets missen), was het tijd voor “Astronomy Domine” als nieuw eerbetoon aan Syd Barrett, die toen op zijn absolute hoogtepunt was. De synergie tussen de bandleden van Saucerful of Secrets was frappant en ook Mason leek zich rot te amuseren. Kan ook moeilijk anders als zowat elk nummer telkens speciale herinneringen oproept. “The Nile Song”, uit het album More, werd nooit door Pink Floyd live gebracht, waarschijnlijk omdat dit een écht rocknummer is dat weinig paste in hun performances. We wisten zelfs niet dat Pink Floyd ooit zó ruig klonk. Na dit geweld was het even tijd om de betreurde Richard Wright, toetsenist van Pink Floyd, te gedenken met “Burning Bridges”, een nummer dat hij schreef voor album Obscured By Clouds. Uit dezelfde (vrij onbekende en onbeminde) plaat komt ook “Childhood’s End”, dat over een vredevolle invasie gaat van buitenaardse wezens. Meteen ook het allerlaatste nummer dat ze uitbrachten alvorens wereldberoemd te worden met Dark Side of The Moon.

Het vuur werd weer aan de lont gestoken met het energieke “Lucifer Sam” uit hun debuutalbum. Een ideale song om de zaal helemaal warm te krijgen voor de absolute knaller van de avond: “Echoes”. Het werd helemaal stil en de projecties op de achtergrond misten hun effect niet. We kunnen zonder blozen zeggen dat “Echoes” het beste Pink Floyd-nummer is, althans toch voor Dark Side of The Moon. Voor de twijfelaars raden we aan om hun liveoptreden van “Echoes” in Pompeii eens te bekijken om dan de mening wat te herzien. Dit nummer werd initieel geschreven als muziek voor de Jupiter-scene uit 2001, A Space Odyssey, maar jammer genoeg bedacht Stanley Kubrick zich op het laatste moment. Gedurende een dikke twintig minuten, die geen seconde verveelt, werd Cirque Royal meegesleurd in een gelukzalige en tegelijk apocalyptische flow. Het blijft zelfs even akelig stil na de laatste noot, want de aanwezigen lijken eventjes van hun melk te zijn.

Gelukkig is dit niet het allerlaatste nummer, want het slot van het optreden is gereserveerd voor zuivere fun! Met “See Emily Play” gaat toetsenist Dom Beken helemaal uit zijn dak en bij “A Saucerful of Secrets” kan hij verder op dit elan, iets rustiger weliswaar, in synergie met Mason en de andere bandleden. We krijgen een enorm verzadigend gevoel bij dit nummer, zeker met de noodlottige gezangen die overvloeien in een dijk van een gitaarsolo.

De cirkel is rond, we hebben alles gehoord wat we moesten horen vandaag. We zagen de meester aan het werk in zijn biotoop. Of neen, laten we dit optreden afsluiten met het hilarische “Bike”, nogmaals een hommage aan Syd zoals hij was, het échte genie van Pink Floyd. En Nick, kranige zeventiger met de energie van een twintiger, zag dat het goed was. Met een vette knipoog naar Richard en Syd.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Set 2:
Astronomy Domine
The Nile Song
Burning Bridges
Childhood’s End
Lucifer Sam
Echoes

Encore:
See Emily Play
A Saucerful of Secrets
Bike