Dropkick Murphys bestaat dit jaar exact 25 jaar en dat vieren ze met hun tiende studioalbum Turn Up That Dial. Hoewel er in het afgelopen jaar niet veel te vieren viel, maakt Dropkick er altijd en overal het beste van. Getuige hun livestreamconcert op de laatste Saint Patrick’s Day “Still Locked Down” en hun “Streaming Outta Fenway”, waarbij ze in mei 2020 maar liefst 700.000 dollar verzamelden voor allerlei goede doelen. Bovendien waren deze streamconcerten een bevestiging van hun ijzersterke livereputatie, zelfs zonder publiek.
Als voorsmaakje op dit langverwachte album, brachten ze al enkele singles uit waaronder “Smash Shit Up”, “Mick Jones Nicked My Pudding” en “Middle Finger”. Met deze jubileumplaat neemt Dropkick ons terug mee naar de essentie: het simpele plezier van muziek, de opluchting en de bevrijding van zorgen die je krijgt als je ‘die knop omhoog draait’ (Turn up that dial) en je problemen wegblaast. Turn Up That Dial is dan ook een échte feestplaat, met een aaneenschakeling van hymnes en een nostalgische epiloog met een emotioneel sluitstuk. ‘Heads up, big smile, eyes on the prize’, Dropkick Murphys brengt dit nieuwe album met dezelfde energie en optimisme als in de beginjaren, waardoor deze plaat met veel (jeugdig) enthousiasme naar een hoog niveau gestuwd wordt.
Het eerste nummer, meteen de titeltrack, opent heel herkenbaar, alsof je na zovele jaren nog eens een oude plaat afstoft en ze opnieuw beluistert. Het optimisme wordt in je oren geknoopt: als het een beetje slechter gaat, luister naar muziek en het liefst keihard. Muziek als zalf voor de ziel, dat hebben we al vaker gehoord, maar ’t is een waarheid als een Hereford-rund. Dat Dropkick graag (fictieve) helden bejubelt, weten we al langer. Zo ook “L-EE-B-O-Y”, een herkenbaar personage waarvan we allemaal wel minstens één exemplaar in ’t echt kennen. Wat een meezinger, dat tweede nummer, dankzij de opzwepende doedelzak en de idoliserende spelling van onze held zijn naam. “Middle Finger” gaat dan weer de dansbare toer op, een zuiver folknummer eigenlijk. Deze song gaat over jeugdzondes die je blijven achtervolgen omwille van je eigen koppigheid. Of zoals Casey het zelf zegt: ‘Als ik aan mijn jeugd denk, heb ik het mezelf veel moeilijker gemaakt dan nodig was – en voor sommige van die fouten moet ik nu nog boeten.’ Hij die zonder jeugdzonde is, werpe de eerste steen.
Inmiddels zijn we helemaal meegezogen in de broederlijke sfeer van Dropkick. Met “Queen of Suffolk County” horen we het melodramatische verhaal van een femme fatale met enkele verslavingsproblemen die zich door geen enkele man laat imponeren, en wanneer het nodig is haar mes trekt: ‘she was fire, she was lust, she was the devil with a bit of angel dust’. De volgende held is Mick Jones, frontman van The Clash en oorzaak van vele starstrucks. Je all-time favoriete muzikant zou het maar eens moeten riskeren op net joúw puddinkje op te eten.
Halfweg slaagt de feestsfeer een beetje om in “H.B.D.M.F.”. Iemand met een goede kennis van Engelse acroniemen weet meteen dat het niet over een geliefd iemand gaat. Meer nog, Dropkick heeft terecht hun twijfels over de aandachtszoekende en ergernis-opwekkende Instagram-generatie van deze tijden, waarbij alles op foto en video moet staan en gedeeld moet worden. En toevallig of niet, maar “Good As Gold” gaat weer de idoliserende toer op met de antagonist van de vorige song. Iedereen kent toch een bescheiden goedzak met een gouden hart, die er altijd voor zijn vrienden zal zijn, zonder zelf in de belangstelling te willen staan. Het drieluik wordt afgesloten met “Smash Shit Up”, waarin een oude rakker mijmert over de goeie ouwe tijd waarin hij af en toe nog eens wat botten, glazen en harten brak. Deze song is het absolute hoogtepunt van dit album en zou zelfs een perfecte afsluiter kunnen zijn… Maar het werk is nog niet af!
De laatste drie songs maken de cirkel van dit album rond, waarbij ze even stilstaan bij de actualiteit. In “Chosen Few” trekken ze aan bel van met de lamentabele politieke situatie in Boston en de Verenigde Staten, waarbij we niet zeker zijn of het sarcastisch of zelfs cynisch bedoeld is. Gelukkig is de liefde voor Boston zó intens dat ze wordt bezongen in “City By The Sea”, een optimistischere song, over ’the place where they belong’, los van politiek en corruptie. Slotsong “I Wish You Were Here” weekt alle overgebleven emoties los onder impuls van een accordeon, doedelzak en een trommelmars. Zanger Al Barr zingt over zijn overleden vader op een manier waarop elke vader afscheid zou willen nemen van hun zoon. Casey: “We’ve never ended an album with a slow song, but we had to end it with a tip of the cap to pay our respects to Al’s father and so many others. It’s a moment to stop, count our blessings, and remember those who we’ve lost.” Bekijk zeker de wondermooie bijhorende videoclip.
Is dit album innovatief? Neen. Hebben we deze sound al gehoord? Waarschijnlijk. Is deze plaat een voltreffer? Absoluut. Na enkele jaren in het ongewisse is Dropkick terug. En hoe. Reken maar dat we uitkijken naar hun volgende liveoptredens, wanneer dat ook moge zijn. The boys are back and they’re looking for trouble!
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
