50 Cent, een van de meest beruchte hiphopartiesten sinds de eeuwwisseling, was gisteren na vier jaar afwezigheid nog eens in ons land. De laatste tijd was Curtis James Jackson III vooral bezig met het uitbouwen van zijn eigen zakenimperium en het acteren in een aantal matige Hollywood-blockbusters. Ook een eigen champagnemerk werd een tijdje terug uit de grond gestampt om zijn faillissement van 2015 zo snel mogelijk achter zich te kunnen laten. Muziek speelde in zijn plannen een iets minder beduidende rol, al zat 50 Cent wel nog achter de knoppen als executive producer voor Pop Smoke’s postuumalbum Shoot For The Stars, Aim for the Moon. Op een nieuw 50 Cent-album hoeven we niet meteen te hopen, maar dat weerhoudt de man er niet van om met zijn grote entourage nog eens op een Europese arenatour te trekken. In een verkleind Sportpaleis zorgde 50 Cent iets meer dan een uur voor een golf aan nostalgie met wisselvallig resultaat.
Voor Glints ging gisteren een grote wens in vervulling. Niet alleen mocht de geboren en getogen Antwerpenaar voor het eerst het Sportpaleis onveilig maken, het was dan ook nog als voorprogramma voor een van zijn jeugdidolen. Dat het een grote eer voor hem was, liet hij in het begin al even vallen, maar geïntimideerd door de grote setting was hij allerminst. Een klein half uur kon hij zijn jarenlange ervaring tentoonspreiden in een nagelnieuwe show waar ook zijn nieuwe single “Roma” de revue passeerde. De reactie van het publiek was, nu ja, eerder mak. Het Sportpaleis leek niet echt in de stemming voor de Antwerpse koorknaap. Pogingen om de zaal alsnog aan zijn kant te krijgen lukten niet helemaal, en daarom kwam er ook niet echt vaart in zijn set. Binnen twee weken zal het op Rock Werchter ongetwijfeld wel een feestje worden, maar Glints in het voorprogramma van 50 Cent was niet het droomhuwelijk waar iedereen het nog over zal hebben.
Als er iemand een entree kan maken, dan is het 50 cent wel! Met geen minuut vertraging (dat hebben we bij hem al anders meegemaakt) dimden de lichten van de zaal en weergalmden de beats van “What Up Gangsta” door het Sportpaleis. Er flitste vuurwerk de lucht in en niet veel later kwam 50 Cent in persona door een poortje de boel opzwepen. Voor dat opzwepen had hij overigens twee MC’s aan zijn zijde om het publiek in lichterlaaie te zetten. Slim gezien, omdat Jackson zijn energie op die manier wat meer kon doseren. Dat bleek ook nodig, want er zat heel wat vuur (en pyro) in het begin van de set. Hits als “P.I.M.P.” en “Candy Shop” passeerden al in het openingskwartier en werden zoals verwacht luidkeels meegezongen. Bij laatstgenoemde zocht 50 Cent ook voor het eerst echt interactie met het publiek, iets wat duidelijk rendeerde aan de animo die volgde te horen.
De productie van 50 Cent bleek overigens ook wat in de tijd te zijn blijven hangen. Het zag er wat gedateerd en gerecycleerd uit, wat we ook kunnen zeggen van de fletse animaties op de LED-schermen. Van een act van zijn niveau en met redelijk prijzige tickets hadden we op dat gebied toch wat meer verwacht, al vond 50 Cent het wel zinvol om in een liveband te investeren. Die keuze bleek in grote lijnen goed uit te pakken, maar over een dynamiek tussen de sessiemuzikanten konden we helaas niet spreken. Daarvoor stonden ze iets te ver van elkaar en was hun vrije ruimte in de composities redelijk beperkt. Tijdens het einde van “Ayo Technology” mocht de drummer eens laten horen wat hij uit zijn vellen kon slaan, terwijl een tijdje later de gitarist op “I’m The Man” een voorspelbare solo uit zijn mouw schudde.
Dat de akoestiek in het Sportpaleis vaker een vloek dan een zegen is, bewees het optreden van 50 Cent nog maar eens. De geluidsbalans was tijdens heel het optreden zoek en dat zorgde toch wel voor wat frustraties. De stem van Jackson was daardoor namelijk minder goed te verstaan en ook muzikaal klonk het bijgevolg niet altijd even puik. Vooral “Best Friend”, “How We Do” en “I Get Money” verzopen op die manier en konden niet aan de studioversie tippen. Het was ook bij dergelijke nummers dat de sfeer op het middenplein wat verdween en met veel getrek en gesleur van de mannen op het podium enigszins op niveau gehouden kon worden. Overbodig was overigens ook het intermezzo waarbij de MC’s op de tonen van Bob Marley’s “Is This Love?” en Dr Dre’s “The Next Episode” een grote joint opstaken terwijl 50 Cent even in de coulissen verdween.
50 Cent blijft natuurlijk een artiest met een groot blik aan hits en dat blik trok hij vanzelfsprekend met veel plezier open. Vooral nummers van zijn debuutplaat werkten daarbij op het publiek en met name “In Da Club”. Er schoot bij de eerste tonen glinsterende confetti de lucht in en niet veel later werden duizenden smartphones bovengehaald om het moment vast te leggen. Je kan natuurlijk ook moeilijk anders bij een dergelijke culthit, zeker als die ook nog eens vlotjes live gerapt werd. Het was ook tijdens “In Da Club” dat de routine even plaatsmaakte voor wat spontaniteit en dat net voor het einde het optreden. Beter laat dan nooit, zeggen ze dan.
De reguliere set zat er na een dikke vijftig minuten (in schooltermen: een lesuur) op, maar de honger van het publiek was nog niet gestild. Een uitgebreide bisronde bracht soelaas, al schoot 50 Cent wel een paar keer naast het doel. Er werden namelijk een aantal matige nummers gebracht waar hij als gastartiest op fungeerde en die niet zo gekend bleken te zijn bij de duizenden in de zaal. De opbouw van de set vonden we dan ook op het einde bekeken toch wat absurd en onlogisch, al kreeg hij met de laatste twee nummers wel weer iedereen mee. Eind goed al goed.
50 Cent bracht een afgewerkte show waarin je de nostalgicus in jezelf even onbeschaamd kon bovenhalen, maar ook een show die vooral vliegensvlug voorbijvloog. Lag het aan het feit dat zijn privéjet al stond warm te draaien om hem naar zijn volgende bestemming (Parijs) te brengen? In ieder geval was het opvallend hoe snel de show erop zat, maar achteraf hoorde je niemand klagen. Iedereen kreeg hetgeen waarvoor hij of zij gekomen was. Niet meer, maar ook niet minder. Tot in da club
