Indochine - Central tour @ Stade de France: Spektakel van het hoogste niveau

De rockband Indochine heeft zich de afgelopen decennia ontwikkelt tot een waar begrip bij onze Zuiderburen. Toch bleef het succes van de Fransen niet beperkt tot de eigen landsgrenzen, want ook ver daarbuiten braken singles als “L’aventurier” en “J’ai demandé à la lune” door. Daarvoor dienen we niet zozeer naar het aantal streams op onze favoriete platformen te kijken, maar vooral ook naar de verkoop van fysieke dragers. Indochine draait al sinds 1981 mee in de hogere regionen van de Franstalige muziekindustrie en daar plukken ze ook vandaag de dag nog de vruchten van. Hoewel het mag lijken dat een groep met dergelijke geschiedenis vooral een volwassener publiek aantrekt, zijn ook heel wat jongeren fan van de rockers. Een occasionele samenwerking mag daar misschien wel wat aan bijgedragen hebben, maar laten we eerlijk zijn; het is vooral de verdienste van de band zelf.

De doorsnee concertzaal zijn de mannen van Indochine al lang ontgroeid en dus moest een alternatief plan bedacht worden om feest te vieren. Daar was namelijk meer dan reden toe. In 2021 vierde Indochine 40 jaar carrière, dat is mogelijk langer dan dat onze gemiddelde lezer al op deze planeet vertoeft. Een vervloekt virus gooide zoals gewoonlijk – ja, we zijn het inmiddels gewend en kijken dan ook niet meer raar op bij een zoveelste annulatie of verplaatsing van een concert – roet in het eten en zo werd de Central Tour uitgesteld naar 2022 en kunnen we nu eigenlijk 41 jaar carrière vieren. Om het wat eenvoudiger te houden, kozen ze er toch voor deze tour als hun veertigste verjaardagsfeestje aan te kondigen en het verkleinwoord dat we net gebruikten lijkt een lachertje in verhouding met de plannen van de band.

De Central Tour is een gigantische productie waarvan we zeker bij het zien van de cijfertjes even moeten slikken. Een gigantisch scherm van ruim 2500 vierkante meter, bestaande uit 1400 led-schermen, trekt meteen de aandacht. Wie in de buurt woont van Belgische podiumbouwers Stageco kon enkele weken geleden al een glimp opvangen van het spektakel. De imposante constructie is namelijk van de hand van het bedrijf uit Haacht dat eerder al podia afleverde voor onder meer U2 en The Rolling Stones. Een beetje vaderlandse trots bloeit al snel op bij het zien van dergelijke producties en met meer dan 800 vierkante meter podiumoppervlakte is er bij de Central Tour dan ook genoeg gaande om je ogen uit te kijken. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, breekt de band graag nog meer records. Een uitverkocht Stade de France voor Indochine betekent op 21 mei 2022 namelijk meer dan 97.000 aanwezigen. Tel daar nog een groot handvol aan crew bij en je bereikt zo een massa die je meestal alleen op de allergrootste festivals ziet.

Toen we een uitnodiging ontvingen voor het uitverkochte concert van Indochine, waarmee tevens de Central Tour en dus het grote feest om meer dan 40 jaar carrière te vieren afgetrapt werd, stond onze koffer in enkele minuten klaar. Dat alle verwachtingen al vanaf de eerste minuten overtroffen zouden worden, werd duidelijk door slechts een blik te werpen op het podium. Dat de weg vanaf metrostation Stade de France tot het stadium zelf een klein hindernissenparcours is, maakt de euforie bij aankomst des te groter. Coach Party mag de avond op gang trekken en doet dat zeker niet slecht, maar een dergelijk podium en stadium vullen, dat is alleen aan de allergrootsten gegeven.

Wanneer om iets over half negen de barsten die eerder al met mondjesmaat ontstonden op het grote ledscherm volledig breken, weerklinkt een ongekend enthousiasme in het stadium. Het zou ons dan ook niet verbazen mochten de kreten vol verlangen en ongeduld tot ver buiten het Stade de France te horen zijn. Na een flitsende terugblik op de afgelopen 40 jaar, met aandacht voor de presidentiële verkiezingen en de inauguratie van Trump, maar ook het traject van de band, wordt een gigantische vlag van Oekraïne afgebeeld. Een stil en tegelijkertijd ongelofelijk luid politiek statement, waarna met “Nos célébrations” het feest op gepaste wijze ingezet wordt door Nicola Sirkis en kompanen. Wat vervolgens gebeurt is niet met woorden te bevatten, maar we proberen het toch. Duizenden aanwezigen worden een geheel dat uit de hand eet van Indochine en een buitenproportionele honger tracht te stillen. Bijna drie uur lang voedt Indochine, dat met een grenzeloos charisma alleen al het Stade de France weet te vullen, zijn apostelen met een zeer rijkelijke, kleurrijke maaltijd.

Zo groots als het podium is, zo precies zit de show in elkaar. Er is geen ruimte voor foutjes, maar des te meer voor spektakel. Als toeschouwer kijk je je ogen uit in alle mogelijke richtingen. Een pulserende massa op het middenplein, duizenden spots die het stadium verlichten en visuals om U tegen te zeggen. Dat er lang en hard nagedacht is over het jubileumfeest van Indochine spreekt voor zich. Elk nummer wordt bijgestaan door knappe video’s die door het gigantische scherm van overal te zien zijn. Dat je alles van overal moest kunnen zien, en het zo een bijzonder toegankelijke show bleef ondanks de proporties, konden wij alvast ontzettend appreciëren en met ons nog vele anderen. Een draaiend platform op het podium zorgde ervoor dat we ook muzikanten achter minder mobiele instrumenten genaamd drums ook langs alle kanten konden bewonderen. Daarrond een gigantische ring waarin de rest van de band zich bewoog, al lijkt dat het understatement van het jaar te zijn.

Feest vier je natuurlijk niet alleen en daarom werden heel wat gasten uitgenodigd om het podium dat Indochine met zijn muziek al moeiteloos vulde te betreden. De eerste in het rijtje was niemand minder dan Christine and the Queens die in maatpak uitgedost “3SEX” bracht met de nodige choreografie erbij. Zo werd er ook een Christine and the Queens stempeltje op de gigantische productie geplakt. Als een dartele vlinder verliet ze na enkele minuten alweer het podium, maar tijd om daar verdrietig over te zijn was er allerminst. De band bracht een perfecte samenvatting van 40 jaar carrière zonder dat het tempo van de show ook maar één moment verzwakte. Als een rollercoaster die elke seconde lang kriebels in de buik geeft, snelde de avond aan ons voorbij. Later tekenden ook Dimitri Bodianski en Philippe Jaroussky present, maar nog meer indruk maakte la Garde Républicaine. Maar liefst drie nummers, ofwel een quasi volledige bisronde, werden in een wel zeer uniek jasje gestoken waaronder grote hit “J’ai demande à la lune”. Het Stade de France transformeerde in een zee van lichtjes en zo voelde het grootse spektakel ook bij momenten uiterst intiem.

In een tijd waarin het makkelijk is jezelf te verliezen, roept Indochine op om jezelf te zijn. Tal van landen zien hun vlag verschijnen op het grote scherm – waarbij speciale aandacht besteed werd aan Oekraïne – maar ook gemeenschappen zijn even valide. De Europese gemeenschap wordt in de kijker gezet, wat als een subtiele middelvinger naar de Brexit geïnterpreteerd kan worden, maar ook een gigantische regenboogvlag. Op de dag dat in Brussel meer dan 100.000 mensen de straat op trekken om Pride te vieren, wordt de boodschap ook in Parijs kracht bijgezet. Meermaals in de show vullen de kleuren van de regenboog het Stadium en dat kunnen we van een band met zoveel jaar op de teller misschien nog wel meer appreciëren dan van het zoveelste TikTok-sterretje.

Maatschappelijk relevant zijn, maar ook een nuchtere blik op de realiteit bewaren, lijkt anno 2022 niet altijd even eenvoudig. Tenzij je Indochine bent en je eigen nieuwsbericht brengt over Covid-33. De wereld lijkt op dat punt nog moeilijker te redden is en de rampen elkaar opvolgen. Als we heel eerlijk zijn, lijkt het niet eens zo’n onrealistisch beeld. Helaas niet meteen eentje waar je gelukkig van wordt. Het tij keert wanneer Indochine de ene na de andere hit speelt en zo een eigen invulling weet te geven aan de beelden die op ons netvlies gebrand zijn. Een zichtbaar geëmotioneerde frontman spreekt het publiek toe en weet zo de menselijkheid terug te brengen in een show van wereldklasse. Na confetti, futuristische nieuwsberichten, records en gastoptredens, rest er nog een ding om het energieke spektakel af te ronden: vuurwerk. “L’aventurier” en “Karma Girls” bleken de uitgelezen afsluiter van een prachtige avond, waarna vuurpijlen vanop de cilinder vol led-schermen afgevuurd werden.

Indochine had eigenlijk niks te bewijzen, maar des te meer te vieren in Parijs. Toch bewees de band moeiteloos en keer op keer dat ze met recht en rede een van de grootste artiesten binnen de Franstalige wereld zijn. Op het eind van het concert dat die term ruim overstijgt, verscheen een oproep om in 2033 terug te keren. We noteren dat alvast in potlood in onze agenda, maar hopen Indochine veel eerder weer ergens te zien. Al was het maar om even te beseffen dat muziek ook op zo’n grote schaal ook nog steeds heel puur en intiem, maar tegelijkertijd intens groots kan zijn. En mocht je je ooit afvragen hoe je meerdere decennia aan carrière op een boeiende manier samenvat, dan verwijzen we je graag door naar Indochine.