The Waterboys verdienden het merendeel van hun strepen in de jaren ’80 met hits zoals “Don’t Bang The Drum”, “A Girl Called Johnny” en “The Whole Of The Moon”, dat ongetwijfeld hun meest bekende nummer is. De band werd in 1983 opgericht door multi-instrumentalist Mike Scott, die overigens het enige bandlid is die nooit vervangen werd. Datzelfde jaar nog verscheen hun debuutalbum The Waterboys dat de band lovende kritieken en vergelijkingen met U2 en Van Morrisson opleverde. Toen The Waterboys een jaar later met A Pagan Place hun tweede studioalbum uitbrachten, leidde dat ertoe dat ze het voorprogramma van datzelfde U2 mochten verzorgen.
Dat The Waterboys altijd uit rasmuzikanten hebben bestaan, is een feit en toch kunnen we stellen dat Mike Scott daar nog een klasse boven mag geplaatst worden. Het muzikale meesterbrein wordt aanzien als een van de beste Britse songschrijvers van de afgelopen 40 jaar. Dat bekende artiesten zoals Prince, Rod Stewart en Ellie Goulding zijn nummers coveren is daar nog maar eens het bewijs van. Als soloartiest bracht Scott halfweg de jaren ’90 twee albums uit om zich daarna weer op het musiceren met The Waterboys te storten. Zijn recentste album dateert uit 2020, toen hij met The Waterboys Good Luck, Seeker uitbracht, dat trouwens al het veertiende studioalbum van de band was.
Voor mensen die zich enkel de hits uit de jaren ’80 nog herinneren, wordt dit album hoogstwaarschijnlijk niet meteen wat ze ervan hebben verwacht. Met All Souls Hill komen The Waterboys namelijk met een geheel andere sound in vergelijking met hun vroege jaren, al is die muzikale verandering er eentje die zich door de jaren heen heeft gemanifesteerd. Op het titelnummer blikt de band nog terug op hun muziek uit de beginperiode; zo wordt er onder andere gerefereerd naar diezelfde Pan (een Griekse god n.v.d.r.) als op “The Pan Within” en “The Return of Pan”.
Op “The Liar” horen we meteen al dat The Waterboys voor een rode draad kiezen die voorzien is van politiek getinte boodschappen, de een al explicieter dan de ander. Het is vooral de ex-president van de VS, Donald Trump, die het moet ontgelden; zo heeft Scott het onder andere over zijn impeachment en wordt het hoofd van Trump afgebeeld in de bijhorende videoclip. Ongetwijfeld zullen er fans zijn die zich tegen Scott gaan keren omwille van zijn kritiek op de voormalige Amerikaanse president en dat getuigt er op zijn beurt weer van dat Scott een durver is die het nodige stel ballen bezit.
Dat er genoeg afwisseling plaatsvindt op dit album wordt bewezen wanneer het vrij gemoedelijke “The Southern Moon” wordt opgevolgd door “Blackberry Girl”, dat veel wegheeft van één of andere vage discohit van Giorgio Moroder uit de jaren ’80, al moet gezegd worden dat het daarom niet minder goed klinkt. Op “Hollywood Blues” horen we dan weer de gevoelige kant van Scott en de trage piano die door tal van andere instrumenten wordt vergezeld slaagt erin om een prachtige doch melancholische sfeer te creëren die ons terugbrengt naar een verhaal dat zich in de jaren ’70 heeft afgespeeld. Ook de saxofoonsolo is om van te smullen.
Met “In My Dreams” worden we dan weer getrakteerd op een nummer dat vooral naar spoken word neigt. Scott heeft het over heel wat collega-muzikanten waaronder Iggy Pop, David Bowie en Amy Winehouse (die in zijn dromen nog leeft). De briljante tekst wordt voorzien van een mysterieuze instrumentatie die enorm aan de conceptalbums van Serge Gainsbourg doet denken en dat bedoelen we als een zeer groot compliment. Het is voornamelijk het orkestrale gehalte in combinatie met de synths en de drumbeat die ons die indruk bezorgt. Het mag ondertussen al gezegd worden: Mike Scott is nog steeds een van de allerbeste songschrijvers die op deze aardbol rondloopt.
Dat het album heel wat politieke ondertonen bevat wordt nogmaals geïllustreerd op het lange slotnummer “Passing Through“, waarop Mike Scott onder andere verwijst naar Martin Luther King en George Floyd. Scott en de zijnen mogen dan niet de nieuwe Bob Dylan zijn geworden; de invloeden van ’s werelds meest gerenommeerde songschrijver zijn zeker terug te horen. De originele versie van “Passing Through” is trouwens een absolute folkklassieker die onder andere door legendes zoals Pete Seeger en Leonard Cohen werd gecoverd. Door toevoeging van verhalen over actuele figuren slaagt Scott er dan ook in om ook deze klassieker volledig zelf in te kleden.
We moeten zeggen dat we zeer aangenaam verrast zijn door All Souls Hill, dat eigenlijk wat verder bouwt op hetgeen waarvoor Good Luck, Seeker de fundamenten heeft gelegd. Waar we op het vorige album nog enkele nummers hadden die wat overbodig waren, lijkt ieder nummer (zelfs “Blackberry Girl”) nu zeker zijn plaats op het album verdiend te hebben. The Waterboys hebben met All Souls Hill getoond dat ze over een enorme dosis lef beschikken die heel wat facetten bestrijkt en dan hebben we het nog niet over Scotts onuitputtelijke inspiratie gehad. All Souls Hill is het type album dat beter wordt hoe vaker je ernaar luistert en ‘eclectisch’ is misschien wel de beste benoeming die we eraan kunnen geven.
Op 15 juli staan The Waterboys op Het Groot Verlof in Leuven; ook spelen ze op 25 mei in het Zuiderparktheater, de dag nadien staan ze op Dauwpop.
Ontdek nog meer muziek onze Spotify.
