James Blake @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Hervonden elan

Stel je voor: je staat op een generisch popfestival, laten we zeggen ergens rond het jaar 2011. Je staat in een afgeladen volle festivaltent waar zo dadelijk een obscure experimentele elektronische producer komt optreden. Nu vraag je je misschien af waarom de tent zo afgeladen vol staat voor zo’n obscure experimentele elektronische producer, maar dat komt simpelweg omdat hij haast per ongeluk een hit heeft gescoord met een cover van een andere min of meer obscure artiest. Als het concert begint, loopt de man schuchter naar zijn synthesizer, waar hij het hele optreden achter zal blijven zitten. Door de weinig dynamische presentatie van de optreden lopen de mensen die alleen maar op de de hit afgekwamen al snel weer de tent uit. Maar jij, die wel het hele album van de producer hebt geluisterd, vindt het prachtig en laaft je aan de warme bassen en hemelse zang.

In de jaren daarop ga je nog wel eens naar generische popfestivals, waar je de obscure experimentele producer maar op de affiches blijft tegenkomen. Hij is dan ook al lang niet zo obscuur meer. Zijn muziek beïnvloedt een hele generatie nieuwe obscure producers. Hij gaat samenwerkingen met bekendere artiesten aan. Hij bespeelt steeds grotere podia en ook het publiek lijkt hem steeds meer in zijn armen te sluiten. Alleen tijdens zijn optredens zie je maar weinig van de vergaarde roem van de producer terug. Nog steeds kruipt datzelfde schuchtere mannetje achter zijn synthesizer en draait hij netjes zijn setlist af, zonder daarbij een al te grote show op te zetten. Nu is daar op zich niks mis mee, maar als je zalen als een uitverkocht Koninklijk Circus in wil palmen, is daar toch wel iets meer voor nodig. Grote vraag die gisteravond dan ook rondspookte, was hoe James Blake die klus dacht te klaren.

Voor we die vraag beantwoorden, eerst nog het voorprogramma van KHUSHI. Niet geheel verwonderlijk dat een act als deze het voorprogramma verzorgt. Net als bij Blake, worden hier melancholische zang en elektronische elementen met elkaar gecombineerd, hoewel KHUSHI ook niet vies lijkt van een gitaartje hier en daar. Hij toont zich een charismatisch frontman, die samen met drummer Josh vakkundig zijn nummertjes aan elkaar rijgt. Het ideale voorprogramma: net entertainend genoeg om je bij de les te houden, net niet bijzonder genoeg om je echt bij te blijven.

Dan bestijgt Blake met zijn twee kompanen het podium. Niet schuchter, maar behoorlijk ontspannen deze keer. Uit de decibels van het applaus blijkt dat Brussel hem gemist heeft en dat is wederzijds. ‘Its been so long since I’ve been here, so I just had to come’, zegt hij terwijl hij nog wat nonchalant zijn microfoon verstelt. Blijkbaar hadden wij zijn aanwezigheid vanavond ook gemist kunnen hebben, wegens problemen met zijn stem. Dat weerhoudt James er echter niet van om op zijn meest komisch uit de hoek te komen: ‘If I drink any more honey I’m gonna throw up.’ Hij vraagt zich alleen wel af of hij de hoge noten vandaag wel zou kunnen halen halen en verontschuldigt zich al op voorhand. Niet dat dat ergens voor nodig blijkt te zijn, want ook die noten haalt hij zelfs met een schorre stem precies nog met een haast achteloos gemak.

Al vrij snel blijkt Blake twee wapens in huis te hebben om een zaal van dit formaat mee in te palmen: bassen en beats. De bridge op “Life Round Here” ontaardt in iets wat nog het meest aan een luchtalarm doet denken, geheel voorzien van zoeklichten en dreigende synths. De bassen op “Limit to Your Love” boren zich nog steeds even hard in je ziel als tien jaar geleden. “CMYK” zorgt nog altijd voor het dansmoment van de avond waarbij menig bovenlichaam rijkelijk op en neer flopt. Met het nieuwe nummer “I Want You To Know”, dat een speelse herwerking van “Beautiful” van Snoop Dogg en Pharrell blijkt, waan je je even in duistere drum-‘n-bassclub. Zo switcht Blake soepel tussen sferen en weet hij als een volleerd dirigent het gevoel van zijn publiek te bespelen.

Ondanks het hervonden elan dat Blake gedurende de hele avond tentoonspreidt, is het geen avond zonder schoonheidsfoutjes. Allereerst zitten er wel erg veel covers in de setlist. Hoewel we die “A Case of You” van Joni Mitchell voor geen goud hadden willen missen en je je af kan vragen of “Limit to Your Love” inmiddels niet gewoon meer Blakes nummer is dan dat van Feist, zijn zes covers in een toch al behoorlijk korte set van veertien songs toch wel wat gortig. Daarnaast zijn deze nummers vaak ook de meer intieme, gezongen met enkel begeleiding van piano, waardoor deze niet altijd dezelfde kracht als het intensere werk bereiken en zodoende het geheel een beetje te ver op rekken. Ook de keuze om het akoestische en gefragmenteerde “Godspeed” van Frank Ocean als bis te gebruiken, is een raadselachtige kwestie, waardoor de avond ietwat op een lage, in plaats van op een hoge noot eindigt.

Feit is echter dat Blake dit soort zalen, zelfs met stemproblemen, met gemak aankan en misschien wel klaar is voor nog iets groters. Of in ieder geval om hetzelfde volgende week nog eens gladjes over te doen voor een tweede show in Brussel.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Famous Last Words
Life Round Here
Before
Limit to Your Love (Feist-cover)
Both Sides of a Smile (Dave-cover)
Say What You Will
I Want You to Know
Voyeur
Retrograde
Never Dreamt You’d Leave in Summer (Stevie Wonder-cover)
Friends That Break Your Heart
A Case of You (Joni Mitchell-cover)
feel away (slowthai-cover)

Godspeed (Frank Ocean-cover)