© Michelle Yoon
Vrijdag brengt Sarah Beth Tomberlin haar tweede album i don’t know who needs to hear this… uit. De Amerikaanse twintiger blijft sinds haar debuutalbum At Weddings uit 2018 een kracht die onder de oppervlakte borrelt. De eerste kennismaking met Tomberlins rustige, breekbare folk was nog maar een tipje van de sluier uit het repertoire van de artieste. De twintiger schrijft nummers met de helderheid en wijsheid van een artieste die haar jaren ver vooruit is. Onmetelijke ruimte circuleert binnen de tien songs van het album, die Tomberlins zoekende stem plaatsen tegen weelderige achtergronden van piano en gitaar.
In 2020 bracht de Amerikaanse haar eerste, veelgeprezen ep Projections uit. Een pakketje ingewikkelde, betoverende tracks zo intiem dat ze bijna klinken als geheimen. Het is een plaat over het leren om van jezelf en anderen te houden zonder voorbehoud, vanuit een plaats van diepe oprechtheid – een levenslange uitdaging waarvan Tomberlin de beproevingen prachtig verwoordt. Ook i don’t know who needs to hear this… barst van de openhartigheid. Van stukgelopen relaties tot de leegte dat het verlies van haar geloof achterliet – allemaal verkend aan de hand van zachte gitaartokkels en aangrijpende teksten.
De Amerikaanse Maia Friedman mocht net als de Belgische Brèche de Roland het voorprogramma van Tomberlin verzorgen. Friedman speelde onder andere bij de band Dirty Projectors voordat ze aan haar solocarrière begon. De ervaren liedjesschrijfster, zangeres en multi-instrumentaliste bracht dat jaar haar debuutalbum Under the New Light uit. Friedman stoomde het publiek alvast klaar voor de hoofdact dankzij haar breekbare folk. Brèche de Roland – het alter ego van Coraline Gaye – is sinds kort spil van een groep die zich rond haar gevormd heeft. Ze is leerkracht, schrijfster, muzikante en verliefd op woorden en melodieën. Vorig jaar bracht Brèche de Roland hun debuutep Fin:début uit. Op het podium bracht het trio verfrissende Franse indie met zelfzekerheid.
Hoewel veel van Tomberlins nummers piano of strijkers verlangen, stond de artieste solo met enkel een akoestische gitaar op het podium. Ze ging zonder korte introductie of verwelkoming vrijwel meteen van start. De eerste nummers die Tomberlin speelde, waren afkomstig van haar debuutalbum At Weddings en haar ep Projections. “Any Other Way” en “Hours” voelden persoonlijk en rauw aan. Tomberlin legde alles op tafel op een prachtige, melancholische manier. “Wasted” werd foutloos uitgevoerd en klonk nog steeds zacht, klein en immens geruststellend. Na deze drie nummers stelde Sarah Beth zich voor en was er een klein gesprek over haar liefde voor havermelkcappuccino’s en haar reis naar België eerder vandaag.
Ondanks haar nieuwe album dat vrijdag uitkomt, speelde Tomberlin voornamelijk oudere nummers. “Seventeen” was breekbaar, intiem en pijnlijk herkenbaar. ‘Only love the people who don’t love you back/What is up with that?’ weergalmde door de zaal heen en het publiek was muisstil. Nadien was het tijd om de eerste singles van i don’t know who needs to hear this… voor te stellen. Tomberlin bracht het nummer “stoned” vol overgave en vanaf de eerst gezongen noot werd opnieuw bevestigd dat deze artieste verdomd goed kan zingen. “Sunstruck” focuste op Tomberlin’s delicate zang en harmonieën. De liedjestekst zorgde ervoor dat zelfs de meest gecompliceerde en overweldigende gevoelens een plaats, een moment, hebben om bekrachtigd te worden.
“Sin” en “I’m Not Scared” komen dan weer uit haar vorige werk. “I’m Not Scared” bracht een neerslachtige stemming teweeg en de pijn was van Tomberlins gezicht af te lezen: ‘And to be a woman is to be in pain’. Tot slot bracht de zangeres nog drie nieuwe nummers van i don’t know who needs to hear this…. “Tap” mengde een hoop grimmige observaties over het leven met betoverende akoestische gitaar, bijna wevend in en uit het onderbewustzijn. Opnieuw viel het grote bereik van Tomberlins zang op, ze haalde zonder probleem de hoge noten op het nummer. De twee grootste momenten van het nieuwe album – “happy accident” en “idkwntht” – werden bewaard voor het einde, een climactische beloning na een meeslepende luisterervaring die stilte gebruikte om het lawaai te overstemmen.
Telkens weer bleek subtiliteit krachtig. Tomberlin gaf de voorkeur aan eenvoudige, onregelmatige muzikale frasen waarvan de pieken en dalen met een geruststellende regelmaat kwamen. De intimiteit die gecreëerd werd door de oprechtheid van Tomberlins teksten en haar zichtbare emoties tijdens het zingen, voelde als een warme omhelzing. De prachtige nummers werden feilloos gebracht hoewel de artieste het zonder band moest klaren. Op sommige momenten hoorde je Tomberlin zichzelf van de grond oprapen, zich afborstelen en een ruggengraat opbouwen. Ze creëerde een ruimte voor zichzelf en de luisteraars waardoor je net een beetje dichter naar haar toe leunde en die verbondenheid voelde. Ze legde haar rommelige emoties bloot en hoopt dat ze bij iemand, ergens, weerklank zullen vinden.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Any Other Way
Hours
Wasted
Seventeen
You Are Here
Stoned
Sunstruck
Sin
I’m Not Scared
Unsaid
Tap
Happy accident
Idkwntht
