Joe Bonamassa @ Lotto Arena: Bluesrock die tot het uiterste gaat

Dat Joe Bonamassa geen introductie meer nodig heeft bij liefhebbers van blues(rock), hoeven we geen verrassing te noemen. De buitengewoon getalenteerde gitarist en zanger heeft al vijftien studioalbums op de teller staan, en dat terwijl de beste man nog maar 44 is. Door toedoen van het alom bekende virus dat ons de afgelopen twee jaar in de greep hield, is het dan ook al twee studioalbums geleden dat Bonamassa nog eens doorheen Europa tourde. In 2019 stelde hij zijn dertiende studioalbum Redemption voor in een uitverkocht Koninklijk Circus en in 2020 had hij in Kursaal Oostende moeten staan, ware het niet dat de pandemie daar een stokje voor stak. 24 april 2022 was het dan eindelijk zo ver; de Amerikaanse gitaarlegende kwam twee jaar en twee albums later met zijn European Spring Tour naar de Lotto Arena.

Een drietal minuten voor aanvang gingen alle lichten uit. “Welcome Back” van John Sebastian galmde door de speakers en terwijl even later alle lichten gelijktijdig de fysieke duisternis doorbraken, sloeg Bonamassa het openingsakkoord. De entree, die er eigenlijk geen was, zorgde er meteen voor dat het publiek op het puntje van zijn stoel ging zitten. Op openingsnummer “Evil Mama” introduceerde de legendarische keyboardspeler Reese Wynans zichzelf meteen met zijn allereerste solo, die op luid applaus onthaald werd. Wynans is ongelooflijk geliefd bij bluesfanaten; hij speelde onder andere met Stevie Ray Vaughan en diens band Double Trouble.

Dat Bonamassa zich door de beste muzikanten laat omringen, werd op “Love Ain’t a Love Song” nogmaals bewezen. De twee achtergrondzangeressen wisselden tijdens het refrein voortdurend met Bonamassa zelf en dat leverde een zeer energetische performance op. Ook op “Just ‘Cos You Can Don’t Mean You Should” was het smullen van de achtergrondzang in combinatie met Joe’s stem. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat het publiek een groot applaus gaf wanneer de gerenommeerde gitarist hen later complimenteerde. Inmiddels was al duidelijk geworden dat de zevenkoppige band perfect op elkaar was ingespeeld en elkaar vervolledigde waar nodig.

Joe zelf haalt heel wat van zijn inspiratie bij de grote blueslegendes; dat bleek maar weer wanneer hij “Midnight Blues” van Gary Moore speelde en ons daarmee vanaf de eerste noot kippenvel wist te bezorgen. De Amerikaan deed het nummer alle eer aan die het verdient en met gevat en emotioneel gitaarspel wist hij het publiek muisstil te krijgen. Mocht Gary Moore vanuit de hemel meegekeken hebben, dan zou hij zeker trots geweest zijn. De afwisseling tussen de uptempo bluesrocknummers en de trage en zuivere bluesnummers is er eentje die weloverwogen was en op die manier viel Bonamassa op geen enkel moment echt in herhaling.

Met een naam als European Spring Tour hadden we al kunnen verwachten dat de tournee niet uitsluitend in het teken zou gaan staan van Bonamassa’s meest recente album Time Clocks. “The Heart That Never Waits” en “Notches” zijn de twee nummers van op dat album die de setlist haalden en dat bleken uitstekende keuzes. Het was vooral “Notches” dat het publiek wist mee te slepen. De magistrale riff zorgde ervoor dat het publiek het ritme van hun hoofd en benen volledig liet aandrijven door de muziek. Het kwam de fans dan ook niet aan het hart dat Bonamassa de solo op dat nummer overliet aan John Smith, de gitarist die Joe als geen ander weet aan te vullen.

Wanneer Bonamassa “The Ballad of John Henry” inzette, vroeg hij het zittende publiek om voor het podium te komen staan. Zo’n halve minuut later stonden een honderdtal fans lichtjes te headbangen, oog in oog met een legende. Zowel de fans uit het middenplein (dat voor deze show uit stoeltjes bestond) als de fans uit tribunes palmden de vrij kleine ruimte vlak tussen de zitplekken en het podium in. Als een titaan stond Bonamassa vlak voor degenen die zich bij het podium bevonden. De zelfzekerdheid en adrenaline leken van hem af te spatten en het publiek keek vol adoratie toe. We mogen gerust zeggen dat de Amerikaan behalve een briljante gitarist ook een meer dan degelijke entertainer is.

Na ruim anderhalf uur en elf breed uitgespannen nummers verlieten Bonamassa en zijn band onder luid applaus het podium, om vervolgens nog terug te keren met een toegift om U tegen te zeggen. De onvermoeibare Amerikaan had inmiddels zijn elektrische telecaster ingeruild voor een akoestische gitaar. Het publiek wist meteen welk nummer er zit aan te komen: Bonamassa zette zonder begeleidingsband “Woke Up Dreaming” in. Daarmee wist hij het publiek te bewonderen met de gevarieerde geluiden die hij uit zijn akoestische gitaar haalde.

Afsluiten deed Bonamassa met “Mountain Time”, een anthem die de fans telkens in vervoering weet te brengen, al waren er enkele fans die “Sloe Gin” schreeuwden in de hoop dat de Amerikaan dat nummer als toegift zou doen. Na enkele minuten lijkt iedereen het ontbreken van “Sloe Gin” al te zijn vergeten en na een gestage opbouw, waarin vooral zijn stem op de voorgrond trad, slingerde Bonamassa voor de laatste keer enkele adembenemende gitaarsolo’s naar ons hoofd. De band verliet na een buiging onder luid applaus het podium, het publiek was tevreden.

Na dit optreden kunnen we zeker stellen dat Joe Bonamassa momenteel tot de allergrootsten behoort binnen het blues(rock)-genre en zolang hij het niveau van deze show weet aan te houden, zal daar zeker geen verandering in komen. Bonamassa was net zoals zijn begeleidingsband in bloedvorm en dat gold zeker ook voor de fans, die elk nummer van een oorverdovend applaus wisten te voorzien.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Evil Mama
Dust Bowl
Love Ain’t a Love Song
Midnight Blues
The Heart That Never Waits
I Didn’t Think She Would Do It
Just ‘Cos You Can Don’t Mean You Should
Django / Pain And Sorrow
Notches
Lonely Boy
The Ballad of John Henry

Woke Up Dreaming
Mountain Time