Je hoeft vandaag absoluut geen helderziende te zijn om te beseffen dat onze maatschappij aan elkaar hangt met scheefgetrokken machtsverhoudingen, seksisme en een beangstigende drang naar controle. Genoeg is genoeg, en zwijgen in dit geval zeker geen goud, vond ook de Britse Poppy Ajudha. Volgeladen van frustratie en een gedreven wil tot verandering, besloot ze al haar gedachten over de maatschappij om te zetten in muziek. Een ambitieuze taak, en al zeker voor een langverwachte debuutplaat. Ajudha werpt zich op haar debuut THE POWER IN US met volle kracht op de spreekwoordelijke barricades en komt na al die jaren van sterk werk pas echt volledig uit haar kot.
De Britse met St.-Luciaanse roots is allesbehalve een nieuweling in de internationale muziekscene. Net als haar geliefde thuisstad Londen is ook haar muziek een gezellige smeltkroes van verschillende genres en stijlen die in elkaar glijden. Met een mix van neo-soul, moderne jazz en wat zwoelere r&b kan je Ajudha’s repertoire moeilijk in een specifiek hokje plaatsen, maar wat al haar nummers sowieso wel typeert is de grote passie en de eerlijkheid waarmee ze haar nummers brengt. Op haar debuutplaat is dat ook niet anders. Meer zelfs, Ajudha trekt echt alle registers open en neemt ons deze keer mee in haar eigen hoofd en de vele bedenkingen die ze heeft bij de wereld waarin we vandaag leven.
Aan materiaal alleszins geen gebrek. Ze had er ongetwijfeld encyclopedieën mee kunnen vullen, maar voorlopig blijft het bij elf nummers (inclusief interludes), waarin vooral thema’s als feminisme, gender, mensenrechten en de kracht van jonge verandering centraal staan. Vanaf het begin neemt ze daarbij zelf de controle meteen in handen en dat zal je geweten hebben. Zo kaart ze in de single “PLAYGOD” op een krachtige manier de Alabama abortuswetgeving aan. Ze houdt zich daarbij allesbehalve in en stampt het mannelijke privilege met een ferme trap van zijn sokkel. In de donkere ritmes van “LONDON’S BURNING” steekt ze de lont aan van een onheilspellend stadsbeeld met een overduidelijke sneer naar de erkenning van het koloniale verleden. In al die gedreven uitroepen laat Poppy ook muzikaal een nieuwe kant van zichzelf zien, waarbij ze zich – niet geheel verrassend – wat vaker laat omringen door een stevigere entourage. De scheurende gitaren en de meer onheilspellende klanken vallen terecht op hun plaats en zorgen voor die extra overtuiging bij de boodschap die de nummers willen uitdragen.
Anderzijds weet ze ook zonder al dat grof geweld een minstens even pittige indruk te maken. Op het intieme “DEMONS” kermt ze de pijn vol soul uit haar eigen lichaam, terwijl de protestmars van “LAND OF THE FREE” ons meer de mistige hiphopsferen intrekt. Of het nu op zomerse vakantiemelodieën of op jazzy ritmes is, Poppy Ajudha schopt je in elk nummer in je geweten en zet overtuigend aan tot inspiratie en verandering. Missie meer dan geslaagd dus.
Hoewel we in zekere zin THE POWER IN US de stempel van politiek pamflet kunnen opplakken, is Ajudha’s debuut ook veel meer dan dat. Waar veel protestalbums vaak aaneenhangen met een resem inhoudsloze slogans, biedt THE POWER IN US een authentieke inkijk in het hoofd van een sterke singer-songwriter die haar eigen stem opeist, maar indirect ook een plaats geeft aan de noodkreten van een veel breder en jonger, luidroepend publiek. Hoe bedrieglijk simpel de teksten misschien in de eerste plaats kunnen klinken, de symbolische lading die eraan vasthangt, verhoogt meteen de impact van de woorden en die treffen hun doel vol in de roos. Ajudha’s rauwe stemgeluid heeft ons de voorbije jaren altijd al kunnen bekoren, maar de warmte en de wijsheid van haar stem eisen in de hele context van dit album meer dan ooit hun eigen plek op.
Je kan bovendien tegenwoordig geen conceptalbum meer maken zonder dat er een hele serie aan interludes wordt tussengegooid en ook THE POWER IN US maakt zich ergens schuldig aan het gegeven. Hoewel Ajudha ongetwijfeld goeie bedoelingen had met haar drie interludes, missen ze toch die doorslaggevende kracht die ze net in haar nummers zelf voorop zet. Wat een reeks sterke sfeerscheppers had kunnen zijn voor het album, naar het voorbeeld van Janet Jacksons Rhythm Nation, is in realiteit niet veel meer dan wat verwaarloosbare, ruisende cassette-opnames. Op zich wel een fijn bezinningsmoment om de teksten van de echte nummers te laten doordringen, en dat is ook al veel waard denken we dan.
Op haar grote debuut verruimt Poppy Ajudha vooral haar horizonten, zowel op thematisch als op muzikaal vlak, en dat doet haar zichtbaar goed. Vastberaden eist ze hiermee haar eigen plek op en spreekt ze zichzelf sterker uit dan we voordien van haar gewend waren. Ze heeft de voorbije jaren al heel wat trouwe fans kunnen verzamelen, maar dit zou wel eens goed voor de finale doorbraak kunnen zorgen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
