© CPU – Jan Van Hecke
Wie dacht dat Stromae voor altijd onze nationale numero uno zou blijven als het op Belgische muziek aankomt, is gisteren misschien van gedachte veranderd. De mogelijkheid van een loerende machtsoverdracht werd bij ons eigenlijk al een tijdje geleden door het anticiperend peinsproces gedraaid. We herinneren ons die eerste luistersessie van Topical Dancer, het debuutalbum van Charlotte Adigéry & Bolis Pupul, maar al te goed.
Eerst dachten we: ‘amai da’s raar’, maar we waren een paar minuten later al helemaal verkocht. De samensmelting van experimentele, maar ook verrassend toegankelijke techno en nonchalante poëzie die de ogen opent, barst van originaliteit en innovatie. We wreven achteraf zelfs in onze ogen om te valideren dat ons genot geen deel uitmaakte van een simulatie. Wanneer dat niet het geval bleek te zijn, gingen we meteen op jacht naar een concert. Gisteren kregen we de prooi eindelijk te pakken.
© CPU – Jan Van Hecke
Alsof het hoofdspektakel nog niet knotsgek genoeg was, kwam Geoffrey Burton het publiek opwarmen met… Onze excuses, maar we kunnen er niet echte een naam op plakken. Toen we de zaal betraden, werden we begroet door iets dat we alleen maar kunnen beschrijven als een apolitieke versie van de “Star Spangled Banner” van Jimi Hendrix, geïnterpreteerd door een ketamineverslaafde robot. De geluiden die de gitaartovenaar ter wereld bracht mochten dan wel enorm vreemd zijn, maar zijn speelsnelheid demonstreerde dat hij meer in petto had dan een dure collectie van effectenpedaaltjes. Het feit dat iedereen zo stokstijf bleef staan, hintte absoluut niet naar desinteresse. Hoogstwaarschijnlijk was het publiek gewoon even geshockeerd als wij, in de goede zin weliswaar.
Een paar minuten over acht werden de lichten gedoofd en overstroomde een duister trommelgeroffel de ruimte. Elke druminslag werd vergezeld van een lichtflits. Bam, boem, bam, boem. Het ging steeds sneller, de spanning was te snijden. Wanneer we bijna dreigden flauw te vallen als een beatlefan tijdens The Ed Sullivan Show in 1964, kwam het duo het podium opgehuppeld. Beide waren volledig in het rood gekleed, Bolis in een eenvoudig pak en Charlotte in een iets te groot jasje.
© CPU – Jan Van Hecke
Wie hun album al beluisterde, kon misschien al raden met welk nummer ze hun fans zouden verwelkomen. Ja hoor, “Hey”. In plaats van vriendelijk ‘hallo’ te antwoorden, barstte het publiek los in een hysterisch gebrul. We nemen het hen niet kwalijk. Hoewel men zeker en vast werd verzocht om zijn eigen integriteit in vraag te stellen, was die oproep moeilijk hoorbaar doorheen de mix. De tekst verdronk in een meer van instrumentatie, wat we een beetje frustrerend vonden aangezien dit net een aspect is waarin Charlotte en Bolis uitblinken.
Wanneer we zeggen dat de instrumentatie de zang even in de kiem smoorde, betekent dat niet dat die eerste ons niet kon smaken, in tegendeel zelfs. Bolis Pupil is niet een van die muzikanten die denkt: ‘bwa ja mijn zangeres is eigenlijk wel al charismatisch genoeg, ik kan het me dus wel permitteren om er stijver bij te staan als David Guetta op die befaamde Tomorrowlandset’. Van passiviteit was er bij deze mijnheer absoluut geen sprake. Zijn synth of basgitaar bespeelde hij nooit zonder de nodige funky lichaamsbewegingen. Soms verwende hij ons met enkele sluwe danspasjes, en als zijn voeten even zeer deden headbangde hij zijn lange lokken eventjes op en neer. Het viel ons op dat het ritmische deel van het optreden grotendeels aan een druk op een knop was te danken. Dit interpreteren we als de wens van Charlotte en Bolis om zowel live als in de studio een duo te blijven.
© CPU – Jan Van Hecke
We kregen al vrij snel een eerste banger over ons heen met “Blenda”. De weinige toeschouwers die nog stilstaand in hun neus zaten te peuteren, konden nu niet anders dan zich volledig over te geven aan de muziek. ‘Go back to your country where you belong, Siri can you tell me where I belong?’ De woorden waren ondertussen een stuk makkelijker te ontcijferen, al kan het feit dat we het nummer al zo’n honderdmaal eerder beluisterden daar wel voor iets tussen zitten.
We willen ook meteen deze kans grijpen om onze onderdanigheid te uiten aan de tijdloze baslijn van dit nummer. Het is een van die deuntjes die mensen die geen fan zijn van zijn van een genre, wel fan maakt. Hierna werd het tempo wat verlaagd, maar dat betekent niet dat de energie verloren ging. Charlotte en Bolis hielden het publiek eigenlijk een uur lang volledig in hun greep. Het strafste voorbeeld van crowd control was misschien wel de climactische voorstelling van “Paténipat”, waarbij iedereen even een junkie werd, verslaafd aan een beat die in schaarse hoeveelheden wordt geserveerd.
We hadden niet gedacht dat “Haha” het tot de liveshow zou halen, maar we hadden het mis. Ongelofelijk is het, hoe een schaterlachende vrouw en een stel minimalistische drums mensen aan het dansen kunnen krijgen. Het niet al te serieuze nummer maakte echter al snel plaats voor het iets duisterdere “It Hit Me”. De impact van gesproken woord in muziek kan makkelijk verloren gaan op het podium. Charlotte laat echter geen greintje onzekerheid of verlegenheid blijken, wanneer ze getuigt over ongewenste mannenaandacht als de oorzaak van vroegtijdige lichaamsbewustwording. We stelden al vast dat Charlotte en Bolis live even goed klinken als op het album, maar tijdens het refrein werd de studioversie deze keer zelfs overtroffen. Een chaotische symfonie van ontstemde synthesizers ontketende een explosie van emoties, die door de aderen van de mensenmassa bleef stromen tot de laatste bezoeker met een content gevoel de zaal verliet.
© CPU – Jan Van Hecke
Wanneer artiesten op tour gaan om hun nieuwe plaat te promoten, gaat er wel eens wat mis, zeker wanneer ze zich in een vroeg stadium van hun carrière bevinden. Ze komen tot de conclusie dat de plaat die zo lekker klonk in de studio, nogal flauw klinkt in een live context en dat er nog wat werk aan de winkel is. De enige conclusie die Charlotte Adigéry en Bolis Pupul moeten trekken, is dat ze klaar zijn om de wereld te veroveren. Niet alleen evenaarden ze hun ondertussen bijna legendarische debuutplaat, maar ze overtroffen die bij momenten zelfs. We hebben de drang om het duo te volgen naar elke concertzaal, zoals die wielertoeristen die door weer en wind het platteland doorkruisen in de hoop dat ze hun lievelingsrenner nog eens zullen spotten. We zijn echter nog zo onder de indruk, dat we liever onze ogen sluiten, achteroverleunen, en al glimlachend nagenieten.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
