© CPU – Emiel Viellefont
In de betere tijden, toen er nog geen pandemieën over de wereld waarden, kon je jaarlijks naar het Le Guess Who?-festival in Utrecht afzakken. Op deze hoogmis voor alles wat experimenteel en grensverleggend is in de muziek, passeerden legendarische acts als Swans, Autechre en Neutral Milk Hotel de revue en nieuwe ontdekkingen als Kamasi Washington, SUUNS en Shabazz Palaces.
Sinds een aantal jaar heeft België, met het BRDCST-festival georganiseerd door de AB, ook eindelijk een festival waar alles wat je niet snel op de Werchterweide zal vinden, weelderig kan groeien en bloeien. Hoog tijd dus om na twee jaar afwezigheid eens een kijkje te gaan nemen en te zien of dit festival op kan wegen tegen zijn Nederlandse tegenhanger.
© CPU – Emiel Viellefont
Qua experiment zit het in ieder geval goed op de derde festivaldag. Het mysterieuze —__–___, alterego van de al even mysterieuze More Eaze en Seth Graham, brengt een mix van ambient en screamo, waarin viool, saxofoon en autotune de hoofdrollen spelen. Vooral op de meer intense momenten weet deze mix te intrigeren, maar daartussen is het zoeken naar houvast.
Dat experiment en suspens niet op gespannen voet moeten staan met elkaar, bewijst Tirzah met haar korte maar hypnotiserende set. Haar nummers, die nog het meest klinken als je gedachten na een nachtje flink doorhalen in een technoclub, doen menig hoofdje in de grote zaal van de AB op en neer wippen. Helaas doorbreken een aantal technische slordigheden en een net iets te relaxte podiumpresentatie de bezwering net iets te veel om echt te kunnen beklijven.
© CPU – Emiel Viellefont
Hoogtepunt van de avond vormt het optreden van Jenny Hval. De Noorse die met Classical Objects een, voor haar doen, behoorlijk klassieke plaat afleverde, kiest ook live voor een bekende weg. Een goed ingespeelde liveband, die haar als solist dan ook alle ruimte geeft om uit te pakken met haar lyrische teksten. Gelukkig is Hval een uiterst begenadigd performer en weet ze, als een volleerd comedian, de ruimte die ze krijgt volledig naar haar hand te zetten. Soms kan geslaagd experiment ook gewoon erg simpel zijn.
Als kers op de taart krijgen we dan nog Duma. Dit Keniaanse hardcore punk-/trash metal-/breakcore-/industrial noise-duo maakt sinds 2020 naam in de muzikale underground met hun gelijknamige album. Zo oorverdovend hard knallen ze de kleine zaal van de AB binnen dat het een wonder mag heten dat de muren er nog overeind staan. Het kan niet anders dan dat dit uitdraait op een zinderende moshpit. Alleen jammer dat deze bijzondere act zo laat op de avond geprogrammeerd staat dat mensen die maandag weer vroeg op moeten hem nauwelijks kunnen meemaken. Een schoonheidsfoutje op een verder erg geslaagde festivalavond. Benieuwd welke kanten BRDCST verder nog zal verkennen.
