Father John Misty, de theatrale geest, cynische mens en zeemzoete songschrijver, is al aan zijn vijfde album toe. In aanloop naar de gelegenheid schoor Josh Tillman zijn wilde lokken eraf, het onverzorgde baardje bleef behouden. De vraag is of deze stijlverandering ook gepaard gaat met een wijziging van muzikale richting. Chloë and the Next 20th Century als lange titel van deze nieuwe worp deed ons alvast vermoeden van niet. Het antwoord ligt ergens tussenin, zo blijkt.
Het eerste wat opvalt aan Chloë and the Next 20th Century is dat Josh niet langer over zichzelf schrijft. Of hij vervult alleszins toch niet meer de rol van protagonist in zijn nummers. Het breken van de vierde wand zoals hij dat op Pure Comedy en God’s Favorite Customer deed, laat hij nu achterwege. Hij duikt meer de fictie in met verzonnen personages zoals “Chloë”, een salonsocialiste met kleptomanische trekjes. Hij bekoort de dame in kwestie over een gezellige bigbandswinginstrumentatie en het contrast tussen de vrolijke muziek en het ietwat bedenkelijke personage, maakt het nummer interessant. Dat tekenfilmachtige, naar Disney neigende aspect, stelt hij ook op geslaagde manier tentoon op “Funny Girl”. Een nummer over een actrice met een zelfingenomen drukke agenda, die er echter wel niet jonger op wordt, stelt Tillman met vriendelijke dreiging. Het strijkersarrangement en de sporadische trompet geven alles hier een zweverige, rooskleurige sfeer die de storytelling van de croonende zanger complementeert.
Op vorige Father John Misty-albums, en dan vooral op Pure Comedy, werd er grondig ingehakt op de maatschappij en hoe pietluttig de wereld wel niet is in zijn ogen. Nu gaat hij voor een directere aanpak in zijn teksten en schuwt hij de grotere levensvragen; er wordt niet meer naar de luisteraar zijn of haar keel gegrepen. Een aangename verandering die doorheen de plaat een verademing blijkt. Ondanks de klaarduidelijke poging tot meer luchtigheid, vervalt het album heel af en toe toch in een zekere bombast, waar een band zoals The Last Shadow Puppets zich ook schuldig aan maakt. Dat soort hoogdravigheid paste goed bij de zwaardere thema’s van de voorbije albums, maar in combinatie met de vrolijkere insteek van nu gaat het soms vervelen. Zoals op “The Next 20th Century”, dat met zeven minuten het toch iets te lang trekt om interessant te blijven. Toegegeven, de plotse dissonante gitaarschreeuw die we halfweg het nummer tussen de strijkers te horen krijgen, schudt alles wel even wakker.
Gelukkig hebben de meeste nummers op de plaat hun eigen creatieve insteek. “Goodbye Mr. Blue” is vreemd genoeg een bijna rasecht countrynummer, dat met zijn simplistische eenvoud het schrijftalent van Josh extra in de verf zet. Op “Q4” haalt hij er zelfs een klavecimbel bij en we staan versteld dat een nummer dat als barok klinkt zo catchy kan zijn. “Olvidado (Otro Momento)” kan niet beter samengevat worden dan als lift-/loungemuziek en toch kruipt het ook heel stilletjes onder de huid van de luisteraar. Een subtiele akkoordwissel hier en daar blijft steeds dat schaduwkantje in de muziek bewaren, hetgeen het altijd boeiend houdt. Ondanks de meer rechtoe rechtaan aanpak op dit album, houdt Father John Misty alles steeds ontzettend gelaagd. Zo te horen op het vertederende “Kiss Me (I Loved You)”, dat een hoogtepunt op de plaat is. Zijn stem gaat hier even breekbare hoogtes in als de walsende vioollijn eronder en gevatter kan zijn nostalgische terugkijk op verloren liefde niet worden.
Chloë and the Next 20th Century is een duaal album geworden waarbij de lichte en directere nummers het halen van de meer zwaarmoedige waarvoor Father John Misty reeds bekend staat. De weg van nostalgie en escapisme inslaan heeft hem enkele prachtige nummers opgeleverd en het wakkerde duidelijk creativiteit aan bij de artiest. De grimmige kantjes zijn echter nog in elk nummer zowel instrumentaal als tekstgewijs te vinden; een positivo is Josh gelukkig dus nog niet geworden.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
