LiveRecensies

Midlake @ Trix (Club): Degelijke daguitstap naar folkrockland

© Barbara FG

Gisteren streek Midlake neer in Borgerhout om in de Trix hun jongste lp For the Sake of Bethel Woods voor te stellen. De soft- en folkrockband – het hangt er een beetje af van welke plaat je oplegt – die haar mosterd haalde bij Grandaddy en Radiohead leverde sinds 2004 al vier langspelers af; allen zowel kritisch als bij het publiek warm onthaald. Na een winterslaap van bijna tien jaar volgend op Antiphon (2013) was het tijd om hun vertrouwde sound weer van stal te halen, lichtjes op te poetsen en trots te tonen aan de in blijde verwachting verkerende Antwerpenaren. Met donderslagen bij perfect georchestreerde heldere hemel trapte het vijftal uit Texas haar Europese tour sterk af.

Voorgeprogrammeerd stond Bess Atwell, een minimalistische Britse act die zich afwisselend van akoestische en elektrische gitaar bediende en zachte liedjes brengt in het kielzog van Lucy Dacus en Adrianne Lenker. De zangeres werd geflankeerd door een extra gitaar die af en toe voor speelse noten zorgde; vooral tijdens “How Do You Leave” was het jazzy deuntje nogal welkom om de set wat minder serieus te maken. Het gevoelige “Anyway” was met fijne tekst en sterke melodie ons inziens het mooiste liedje van de passage van het duo. De gemiddelde Midlake-bezoeker trok echter af en toe beleefd maar duidelijk zijn neus op voor deze jonge vogels. Het was niet dat Atwell een slechte act verzorgde – ze zong mooi en loepzuiver en haar vriendje op de gitaar tokkelde gezwind mee – maar hoewel er duidelijk overeenkomsten waren met de warme sound van Midlake, was Atwells muziek niet van genoeg oren en poten voorzien om op veel enthousiasme te kunnen rekenen. Wie niet op de eerste rij stond, kon moeilijk ingepakt worden door de liedjes die allemaal een beetje op elkaar leken en te veel op de oppervlakte bleven om de Trix tot aan de bar met warmte te kunnen vullen.

Dat we qua geluid en totaalervaring enkele versnellingen hoger zouden schakelen, was meteen duidelijk wanneer de hoofdact het podium opkwam en het live ijzersterke “Bethel Woods” inzette, de titelsong van de nieuwe plaat, voorafgegaan door prelude “Commune”. Het stevige ritmische skelet van deze nummers en de overdonderende drumpartij verklapten direct het succesvolle recept van Midlake: de vijf goede muzikanten werken aan dezelfde extatische opbouw maar behouden toch elk hun eigen geluid. Samen zorgen ze voor een gelaagde storm, if you will. Als concertbezoeker is het een kwestie van afwachten door welke windhoos je precies opgepikt zal worden. Storm “Bethel Woods” rafelt uiteindelijk uit in een reeks solide solo’s en gaat over in “Glistening”, ook op de plaat het volgende nummer. De song rust op een leuke riff die het meer jazzy verleden van de band verraadt.

De traditionele opwinding die uitgaat van een reeks solo’s in het slotstuk van een nummer is wat de Midlakers oproepen tijdens de intro van “We Gathered in Spring”. Een braaf nummer inzetten met zo’n imponerende reeks geluidssalvo’s is sterk. Met “Young Bride” – dat evenwel een Fleet Foxes-song had kunnen zijn – sluiten ze hun erg mooie reeks binnenkomers af, en volgt er een kleine verzakking naar een reeks meer monotone liedjes in het tweede bedrijf van het optreden.

Tijdens een song of twee-drie omarmt het vijfspan haar folkkantje door uit te pakken met een zachtere melodie en een dwarsfluit. “Acts of Man” en “Aurora Gone”, respectievelijk uit The Courage of Others en Antiphon, verdelen de menigte. De helft van het toekijkend publiek lijkt gecharmeerd door dit geluid dat al van in den beginne tot het repertoire van de mannen behoort; de andere helft lijkt snel interesse te verliezen in het Efteling-achtig getingel dat – helemaal compleet met teksten over vuur, bossen en bambi’s – bij momenten uit een Disney-film lijkt te komen.

“Noble” stuurt de set weer een andere kant op en is een van de uitschieters van de nieuwe plaat. Het nummer gaat over en is een ode aan het terminaal zieke zoontje van de oprichter van de band, McKenzie Smith. Huidige zanger Eric Pulido maakt op bescheiden wijze reclame voor de crowdfund die loopt voor de zoon van zijn bandmate. Het nummer begint heel – en misschien zelfs een beetje té – serieus, met bijna exclusief stem en piano op het toneel, maar ontspint naar het einde toe toch nog in frisse gitaargeluiden en keyboardnoten. “Noble” is zo een vreemde eend in de bijt, maar zorgt wel voor een helder moment binnen het optreden. Pulido kadert na dit nieuwe nummer ook hun terugkeer naar het podium: ‘We tried a couple of things, such as a solo career and starting a family. These things turned out to be incredibly overrated.’

Usual suspect “Roscoe” is een hoogtepunt én een welkome gast na de reeks meer eentonige nummers. De hit van The Trials of Van Occupanther (2004) werd duchtig meegezongen en enkele keren opnieuw aangezwengeld tijdens de brug en outro. “The Old and the Young” dat de taak had het gat na “Roscoe” te vullen, slaagde niet in dat opzet en was net iets te flets. Aan het einde van dit nummer sloten de podiumbeesten hun verhaal echter toch mooi af: een organisch instrumentaal rommeltje greep ons bij de kraag en toonde nog maar eens wat voor technische en creatieve kunde de mannen eigen is.

Hoewel het in de buik van het concert even zoeken was naar de energie van in het begin, wist Midlake de set in schoonheid af te sluiten. Bisnummer “Head Home”, opgedragen aan officieus zesde bandlid Ludo, blonk uit in samenspel én zette elk individu met een instrument in z’n handen in de kijker. Even sterk als ze begonnen waren, rondden ze hun acte de présence in de Trix af met een ritmisch puike song die de verschillende lagen van haar muzikale bezetting apart liet bestaan. Het is daarnaast het elegante zwaluwstaarten van die afzonderlijke sporen wat de muziek van Midlake en ook dit concert cachet gaf.

Het was een warm weerzien met de band uit Texas en haar vijf muzikanten die het niet konden laten om haar publiek om het andere nummer te bedanken. De band tourt rustig voort en passeert zo – tevens weer samen met mevrouw Atwell – bij onze noorderburen. Hier check je de rest van de tournee.

Setlist:

Commune
Bethel Woods
Glistening
We gathered in Spring
Young Bride
Acts of man
Children of the Grounds
Antiphon
Aurora Gone
Meanwhile
Feast of Carrion
Noble
Roscoe
The Old and the Young

Head Home

Related posts
InstagramLiveRecensies

Bill Ryder-Jones @ Trix (Club): Meeslepende nonchalance

Met Iechyd Da kwam Bill Ryder-Jones dit jaar terug op het toneel met een hoopvolle plaat waarin hij melancholie verpakte in een…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Desertfest maakt eerste namen bekend met o.a. Fu Manchu en Russian Circles

Naast de regen die vandaag met bakken uit de lucht komt, vallen ook de festivalaankondigingen in grote getalen. Zo ook in Antwerpen,…
LiveRecensies

Filter @ Trix: Scherp geschut

Het zijn boeiende tijden voor de Nine Inch Nails-fans. De klassieker The Downward Spiral mocht dertig kaarsjes uitblazen, en Trent Reznor blijft…

3 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.