De uit Atlanta afkomstige singer-songwriter Mattiel Brown laat samen met haar goede vriend en producer Jonah Swilley al enkele jaren bijzonder fijne indierock op de wereld los. In 2017 verscheen het duo op de muziekscène met een titelloos debuut dat behoorlijk wat potten brak. Zo rekende Jack White zich meteen tot de fans van het eerste uur. De opvolger Satis Factory volgende twee jaar later en bracht vooral van hetzelfde laken een broek; niet slecht, maar ook onvoldoende vernieuwend om van een echte vooruitgang te spreken. Het derde album Georgia Gothic is nu ook beschikbaar en dat opent wel enkele nieuwe deuren.
Daar waar het duo in het verleden voornamelijk apart werkte (Brown stond in voor de teksten, Swilley verzorgde de muziek); is Georgia Gothic een heuse samenwerking tussen de twee. Na jaren samen op tour door te brengen groeiden ze wat dichter naar elkaar toe en werd het vanzelfsprekender om op een ongedwongen manier samen nummers te maken. De opnamen werden naar goede gewoonte behoorlijk lo-fi uitgevoerd, ditmaal in een geïmproviseerde studio in een lokaal dialysecentrum. Swilley verzorgde net als op de vorige platen de productie, maar de laatste hand werd uiteindelijk nog gelegd door Grammy-winnaar John Congleton. Die werkte in het verleden al samen met Angel Olsen en Earl Sweatshirt en stond in voor de finale mix van Georgia Gothic.
Muzikaal klinkt de productie heel wat zuiverder en professioneler, ook al is de plaat met beperkte middelen opgenomen. De basis van de voorgaande albums blijft wel nog steeds aanwezig; plezierige indierock die regelmatig hand in hand gaat met psychedelische garagerock. De nummers liggen iets makkelijker in het oor, en zo lijkt Mattiel meer nadrukkelijk op een hit te gokken. Het is het duo vergeven, want het resultaat mag er wel wezen. Zo kruipt de albumopener “Jeff Goldblum” als een oorwurm meteen in je hoofd. Met een rommelige drum, een fuzzgitaar die rechtstreeks uit de jaren negentig lijkt geknipt te zijn en een aanstekelijke melodie zet Brown van in het begin de toon. In de laatste brug neemt een psychedelisch orgel het voortouw en openen de poorten van de zonnige pophemel zich helemaal.
Wat nadien volgt, is een divers geheel van zomerse alternatieve rock, sixties surfrock en her en der zelfs wat blues en country. Met een galmende stem en een gitaarpartij die lijkt weggelopen te zijn uit een film van Sergio Leone waan je je met het ijzersterke “On The Run” immers ogenblikkelijk op een Amerikaanse prairie. Hoogtepunt “Lighthouse” brengt vervolgens grootse indierock met warme blazers, zonnige toetsen en glorieuze samenzang. De funky blues van “Wheels Fall Off” en Dylan-ode “Subterranean Shut-In Blues” trekken dan weer een compleet andere richting uit, terwijl “Blood in the Yolk” lijkt te knipogen naar de murder ballad “Henry Lee” van Nick Cave & The Bad Seeds. Georgia Gothic gooit alles bij elkaar, maar klinkt wonderwel toch als een goed samenhangend geheel.
Toch zijn er enkele momenten waarop Mattiel de aandacht niet lang weet vast te houden. Zo zijn “Cultural Criminal” en “Boomerang” eerder middelmatig dan bijzonder. Het zijn echter kleine vlekken op een verder nagenoeg smetteloos parcours. De sterke stem van Mattiel Brown blijft in het algemeen immers een beklijvende uitwerking hebben, en wanneer ze nadrukkelijk op de voorgrond wordt geplaatst zoals in het mooie “Other Plans”, smelt je heerlijk melancholisch weg.
Alles in overweging genomen brengt Mattiel Brown op haar derde langspeler een kleurrijk allegaartje van verhalen. De nummers klinken minder lo-fi dan op de vorige albums, maar ademen toch nog steeds een warme retrosfeer uit. Met soulvolle blazers, trippy orgeltjes of aanstekelijke achtergrondzang laat Mattiel de zon bovendien wat feller schijnen. Met Georgia Gothic belooft het nog een plezierige lente te worden!
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
