We Are Open (dag 2) @ Trix: Gitaren en drums

Dit weekend zakten we af naar het Antwerpse Trix, waar in alle mogelijke zalen de beste Belgische muzikale nieuwigheden werden tentoongesteld. Op dag 1 lag de focus nog wat meer op elektronische muziek, vandaag stonden dan weer hevige gitaren meer centraal. We zagen er zowel acts die zichzelf al hadden bewezen, maar ontdekten eveneens nieuwe, bruisende performances. Wat zijn we toch trots op onze creatieve landgenoten!

Shoko Igarashi @ Kelder

Beginnen doen we deze zaterdagavond met Shoko Igarashi, een componiste en multi-instrumentaliste uit Yamagata (Japan). Zo speelde ze onder andere dwarsfluit, sax & EWI, om dat te begeleiden met engelachtig kattengejank. De Japanse kwam bij ons terecht in Brussel. Daar scharrelde ze er vervolgens een producer bij om er samen jazz, animemuziek en haar dromerige roots mee in songs te gieten. Dat het klinkt als Japan, is geen leugen: tijdens het concert vroegen we ons soms af of we misschien in een Ghibli film terecht waren gekomen. Althans een die zich zou bevinden in een ondergrondse, alternatieve jazzclub ergens in de vroege jaren 2000. Afsluiten deed ze met een nummer dat ze schreef over haar kat! Als we nu geen fan moeten zijn, dan weten we het ook niet meer.

Meltheads @ Bar

De jonge veulens van Meltheads speelden gisteren een thuismatch en maakten best wel indruk. Het enthousiasme en de energie zat van de meet aan goed en de vier gasten hadden het duidelijk naar hun zin op het podium. Frontman Sietse haalde weer heel wat fratsen uit, maar dat kwam de sfeer alleen maar ten goede. Als hoogtepunt noteerden we alvast het heel straffe “Naïef”, een Nederlandstalig nummer waarmee de band ons helemaal omverblies en publiekslieveling “Sweet Monica”. Op het einde werden we ook nog getrakteerd op twee nieuwe nummers die alvast veel goeds beloven voor de komende maanden.

Wanthanee @ Club

Wanthanee maakte met haar winst in De Nieuwe Lichting 2016 al lang geleden indruk. Terecht ook: zonder ook maar moeite te lijken doen, schenkt ze ons schone melodieën met haar nog schonere stem. De jongedame charmeert na zes jaar nog steeds, als ware ze de Florence Welch of London Grammar van hier bij ons. Aan haar zijde had ze vandaag een mini-orkestje, bestaande uit strijkers, een percussionist en ook Transistorcake aan de toetsen. De ambitieuze act klinkt mooi, soms zelfs te mooi. Er is geen gewrikkel meer, geen lelijkheid. Door die productionele perfectie werd het net een beetje afstandelijker en dus minder voelbaar. Dat hield ons echter niet tegen te genieten van de act.

Camille Camille @ Café

Camille Camille betoverde ons met melancholische folk en trakteerde het publiek op een portie engelengezang. Haar gitaarspel en tokkelpatronen zijn eenvoudig en geven de ruimte aan het uniek stemtimbre om de zaal te vullen. Af en toe kregen we een nummer op de elektrische gitaar en ook hier toonde ze hoe krachtig haar stem is, waardoor haar sound ons doet denken aan Tash Sultana. Spijtig dat haar optreden verstoord werd door het geroezemoes in het café, want hierdoor ging toch een deel van de magie verloren. Desalniettemin veroverde de zangeres onze harten.

Paradoxant @ Kelder

Paradoxant nam ons mee op een psychedelische trip in de kelder van Trix. De experimentele synths, geleid door akoestische drums en gecombineerd met het lichtjes onzuiver gezang van de gitarist zorgde voor een unieke, experimentele atmosfeer. Hun performance bleef wat statisch, mede door het gebrek aan ruimte op het kleine podium. De rode lichten die in het publiek op zoek gingen naar hun plaats, in combinatie met hun aparte sound creëerden een soort sprookjes-feeling. Het doel van Paradoxant is zeker grenzen aftasten en een nieuwe sound uitvinden en daar slagen ze mateloos in.

Endless Dive @ Bar

A Brief History of a Kind Human is nog maar net een maand uit. Dat wilden de Doornikse postrockers van Endless Dive maar al te graag live tentoonstellen door het album integraal te spelen. Nagenoeg het hele genre is een beetje een one trick pony, maar wat maakt het uit als dat nu eenmaal een heel erg mooi trucje is? Hun gitaargeluiden baadden onder de effecten en wisselden tussen zweverig dromend en loeiend hard. Het was mooi om te zien hoe de band hun hele liefde in de klank van hun instrumenten stak. De energie, oprechtheid en dankbaarheid van de bescheiden jongeheren toverden een blijvende glimlach op ons gezicht (ondanks een klein beetje nekpijn).

Judith Kiddo @ Café

Het moment dat Judith Kiddo en haar band begonnen aan hun optreden, veranderde het café in een kinderfeestje. Met feelgood indiepop en een speelse presence van Judith nam het trio het publiek mee door een eigen (ietwat psychedelisch) universum. Zij en haar ingetogen drummer en gitarist leken zich in het begin niet volledig over te geven aan de muziek, maar werden steeds losser en interactiever met het publiek doorheen het optreden. Hierdoor waren we nog meer onder de indruk van haar ep Petit Chien, maar blijven we toch ongeduldig wachten op het debuutalbum dat begin 2023 uitkomt!

Doodseskader @ Club

Als het niet wrikkelde bij Wanthanee op ditzelfde podium, dan deed het dat wel bij Doodseskader. Wanneer Orpheus de hel betrad op zoek naar zijn lieflijke deerne, dan was dit ongetwijfeld wat hij hoorde. Het duo, dat doet aan bas, drums en geschreeuw, placeerde een achterbakse muur van puur lawaai en geruis. Indrukwekkend wanneer je je realiseert dat ze maar met twee zijn en toch zo’n klank weten te produceren. We werden er dusdanig door omver geblazen dat we na het optreden met moeite nog wisten waar we heen moesten. Gelukkig werd ons door de Trix een kaartje naar de geheime showlocatie doorgestuurd. Dat is boffen!

Secret Show @ geheime plaats

Net als de eerste dag kregen we via Whatsapp een schatkaart toegestuurd die ons leidde naar nog een geheime act. Al gauw bleek dat het ging om een nieuw project van TaxiWars-superdrummer Antoine Pierre. Nogal vaak worden de kunsten van drummers in een hoekje gedreven, of louter begeleidend, of louter in egotrippende drumsolo’s. Antoine toonde ons met zijn VAAGUE-project dat er veel meer mogelijk is. Hij zette zijn virtuoze spel om naar een totaalshow vol projecties, lichtshows en electronica. Die elektronische klanken werden geprogrammeerd per slag, waardoor het vooral een ontzettend knap staaltje vakmanschap is, terwijl de nummers an sich ook nog eens heel erg goed waren.

Pink Room @ Café

De mannen van Pink Room zijn meester in de overgave aan noise en performance. Zwetend en in cowboyboots overspoelden ze ons met garagetrash en maakten ze het café onveilig. Ze creëerden een harmonieuze muur van lawaai en geschreeuw en zijn technisch duidelijk heel erg goed in wat ze doen. Het publiek ging hard en schreeuwde bijna even hard terug als Bart Cocquyt, de zanger van de band. Het viel ons op hoe weinig interactie er was tussen de bandleden, maar ondanks dit speelden ze samen alsof ze een driekoppig monster zijn. Als het café nog intact was na de vorige shows, dan waren nu alvast heel wat opruimwerken.

David Numwami @ Club

Moeiteloos nam David Numwami het publiek mee naar een warme, zweverige zomer aan de hand van feelgood muziek en lyrische odes aan zonneschijn en liefde. Zijn stem is sensueel en ietwat onverstaanbaar in de laagte, maar zo helder in de hoogte dat hij niet enkel tranen deed rollen, maar ook het publiek liet glimlachen. Tijdens zijn show wiegden we zalig heen en weer met onze ogen dicht. De korte gitaarsolo’s in combinatie met synthbassen en melodieën zorgden voor een speelse sfeer en David is niet bang om zijn ruimte te nemen op het podium, soms ook van het podium. Het optreden van Numwami was een rustgevende afsluiter in de club, na een verpletterende performance van Doodseskader.

Chibi Ichigo @ Kelder

De kelder van de Trix liep gisteren iets na elven nog een laatste keer helemaal vol en dat was allemaal de schuld van Chibi Ichigo. Het afgelopen jaar maakte de Limburgse samen met haar vriend UM! een muzikale metamorfose door en zag ze haar populariteit daarmee verder groeien. Met een gloednieuwe set (inclusieve twee straffe dansers) onder de arm speelde ze de kelder een half uur lang helemaal aan flarden en trakteerde ze het uitzinnige publiek op de rave waarvoor ze gekomen waren. Alle nummers liepen naadloos in elkaar over en je merkte dat de set tot in de puntjes was uitgewerkt, wat misschien wel een beetje ten koste ging van de spontaniteit. Tijdens het puike slotakkoord “Gracht” (verschijnt op 8 april) werden nog eens alle remmen losgegooid en veranderde de kelder in een regelrechte ravecave. Een vermakelijk Chibi-halfuurtje met andere woorden!

Psychonaut @ Zaal

Het Mechelse metaltrio Psychonaut steekt het niet onder stoelen of banken: ze werden geprogrammeerd als headliner in de grote zaal. Dat de grootsheid van hun muziek die zaal ook goed kon vullen, werd ook al snel duidelijk. Hevige sludgeriffs, ratelende drums en zware bassen vlogen doorheen de menigte. Helaas kon hun vaste drummer Harm Peters er niet bij zijn, waardoor hij werd vervangen door Gert Stals (van onder andere Arson en Soul Grip). Met grote slagen begeleidde hij de show vol ellenlange nummers, hevige lichtflitsen en een hoofdschuddende menigte. Instrumentaal hoogtepunt “All I Saw as a Huge Monkey” had psychedelische bijwerkingen. Het was een geslaagd hoofdprogramma, maar nog niet de geslaagde afsluiter.

Bolis Pupul @ Bar

De Belgische dj met Chinese roots, Bolis Pupul, was ongetwijfeld de dansclimax van de avond. Hij begon zijn set zo sterk als dat hij hem eindigde en niemand kon er genoeg van krijgen. Zijn experimenteel elektronisch spel van geluiden en bassen, vergezeld met af en toe wat Chinees er tussen, creërden een speelse sfeer. Pupul nodigde ons uit om op het podium te dansen en daar zei het publiek volmondig ja op. Dansende lichamen omcirkelden hem en zijn midi-keyboards en hij glunderde steeds meer door het zien van de overgave van het publiek aan zijn muziek. Perfecte afsluiter van de avond, als je het ons vraagt!

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Dit artikel werd geschreven door Anne-Leen Declercq, Pieter Wilms, Lila Maria de Coninck en Simon Meyer-Horn.