Als je een badboy-indruk wil maken op je medepubers, zou het wel eens kunnen helpen om roekeloos voor de schoolpoort rond te scheuren in je vaders oldtimer terwijl The Mysterines door je speakers knalt. Uiteraard kan je ook gearresteerd worden voor het stelen van je ouders’ eigendom, maar dat is slechts bijzaak. Het zijn nu eenmaal de gevolgen als je naar dit Brits rockkwartet luistert. De groep zou met zijn persuasief je m’en foutisme de meest beloftevolle geneeskundestudent kunnen verleiden tot een carrière als straatmuzikant. Vandaag zijn we verheugd om hun debuutalbum Reeling te presenteren, een explosieve botsing van fuzzy gitaren en cynisch gebrul.
We zijn die trage intro’s die we tegenwoordig dagelijks horen even beu. De vliegensvlugge gitaarriff op “Life’s a Bitch (But I Like it So Much)” is dus precies wat we nodig hadden. Wanneer een plotse stilte ons wat verward achterlaat, laat de resterende instrumentatie zijn aanwezigheid ook blijken. Onze hoofden knikken zachtjes mee, maar daar blijft het bij. De toevoeging van drums, bas en een weinig inspirerende ‘tu tu du’ is verre van genoeg om onze ervaren oren te overtuigen. Het refrein gunt ons echter wel een goed vettig headbangmoment. We zijn min of meer tevreden, maar knappen een beetje af op het feit dat de tekst geciteerd lijkt te zijn uit de driftbui van een verwend nestje. ‘It’s always the same!’ ‘Sorry Martijntje, de volgende keer koopt mama je een iPhone in de juiste kleur!’
De gitaarpartij op “Hung Up” is al een stuk efficiënter dan de vorige, die vrij snel ging vervelen. Spanning creëren kan soms zo eenvoudig zijn als de afwisseling tussen drukke refreinen en rustige strofes. De tekst is wederom middelmatig, maar we hadden onze hoop voor poëtische revelaties toch al opgegeven. Nu we uitgezeurd zijn over verbale tekortschietingen, kunnen we ons dus volledig focussen op andere zaken, zoals de akkoordenprogressie van “Old Friends / Die Hard”. Misschien dacht het Liverpools viertal dat een generatie- en oceanenkloof het gejatte gitaarwerk van Nirvana’s “About A Girl” zou camoufleren, maar nogmaals onderschatten ze ons. We weten echter maar al te goed hoe gevaarlijk het mijnenveld der plagiaat anno 2022 kan zijn, dus het is hen voor deze keer vergeven.
Helaas daalt het album in kwaliteit naargelang de minuten verstrijken, totdat “The Bad Thing” het tij weet te keren. Een stoere gitaarriff begeleidt het geratel van een gekwelde protagonist. ‘I did a bad a thing’, blijft ze herhalen. Dit nummer is echter allesbehalve een slechte zaak. De climactishce opbouw duwt ons eindelijk naar het puntje van onze stoel. Wanneer een plotse tempoversnelling het decor biedt voor de ruige gitaarsolo waar we al die tijd op zaten te wachten, wordt ons appetijt voor vernieling eindelijk bevredigd. Onze luisterervaring baant vervolgens terug zijn weg naar hogere niveaus. Waar de eerste helft van het album klonk als een grote vergeetbare B-kant, verdienen de laatste nummers onze luisteraandacht dankzij hun sterke identiteit. Onze favoriet is “Means To Bleed”. À la Tamino worden we hier verleid met een onheilspellende serenade, die vervolgens losbarst in een explosief refrein.
De meeste artiesten sorteren hun nummers van goed naar minder goed, maar op Reeling gaat het andersom. We begonnen het oprecht moeilijk te krijgen door de langdradigheid van de eerste helft, maar zijn uiteindelijk blij dat we hebben doorgezet. Dit debuut is zeker bestendig voor een stevige tour, maar is verre van perfect. The Mysterines is echter nog een jong collectief, en heeft volgens ons gewoon nog wat tijd nodig om zijn muzikale visie te perfectioneren.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
