Wat valt er nog te veroveren voor Alex Cameron? Op zijn laatste plaat Miami Memory vervolmaakte de Aussie, die zijn carrière ooit begon als parodie op een mislukte charmezanger, de sound waar hij al twee albums naartoe aan het werken was. Zijn scherpe humoristische teksten, over herkenbare hedendaagse thema’s als sekswerkers, gaslighting en politieke correctheid, in combinatie met glasheldere synthpopproductie en dito songwriting bleken in de smaak te vallen bij zowel zijn fans als muziekcritici. Plots was de mislukte charmezanger een succesvolle geworden. De vraag na Miami Memory luidde dan ook: Wat nu, Alex? Wat nu?
Op zo’n moment kan je als artiest twee dingen doen: of je probeert jezelf opnieuw uit te vinden, of je gaat stug door op het pad wat je voor jezelf geplaveid hebt. Met Oxy Music kiest Cameron rigoureus voor het tweede. Het recept is nagenoeg hetzelfde als op Miami Memory, maar het smaakt er daarom nog niet minder lekker om. Als de pasta van je moeder, die toch altijd nog het beste smaakt, draait Cameron de voor hem o zo bekende ingrediënten terug in elkaar, waarvan je de saus ook deze keer maar al te graag van je bord likt.
En dat terwijl het Oxy Music nog met een valse noot lijkt te beginnen. De op saxofoon lijkende synths waarmee het openingsnummer “Best Life” door je koptelefoon schalt, zijn zo schel dat je het volume best een beetje tempert. Zelfs Camerons stem klinkt scheller en doorrookter dan normaal. Het nummer dat volgt is dan echter weer een prachtig voorbeeld zijn songwriting en geeft meteen een mooi inkijkje in het levensgevoel waarmee dit album is gemaakt: ‘Yeah, when they ask you how you’re doing / Baby, don’t think twice / You say, “I’m out here living my best life”’.
Daarna volgen de hoogtepunten elkaar in sneltempo op. Bijna elk nummer is strak gecomponeerd, zo rond de ideale songlengte van een drietal minuten, en vol van rijke productie elementen als saxofoons (echte nu), conga’s en voluptueuze synths. Bijna elk nummer heeft een refrein dat al na één luisterbeurt in je hoofd zit en je na meerdere luisterbeurten nog steeds aan het lachen brengt. Zoals de liefdevolle single “Sara Jo“: ‘Who told my brother that his kids are gonna die from this vaccine?’ Of de emotionele slowburner “Breakdown”: ‘If I ever breakdown with you, break up with me.’ Of het hilarische “Cancel Culture” met Lloyd Vines: ‘I didn’t mean to insult you, all that’s left to do is cancel culture.’
Alex Cameron heeft alles behalve het wiel opnieuw uitgevonden. Wie een verrassing zoekt, zoekt die beter ergens anders. Wie echter eens goed wil lachen en zich wil laven aan een setje strak gecomponeerde nummers, is bij Oxy Music aan het goede adres. Of dit album nog lang zal blijven nazinderen is een andere vraag, maar dat je er een goede tijd aan zal beleven staat vast. Cameron mag best nog even doorgaan op deze gebaande paden.
